บทที่4

1189 คำ
“เป็นอะไรยะ” ยัยมีนหันมาสะกิดเพราะฉันยืนหน้าเหวออยู่รู้สึกมีนกหลายตัวเกาะอยู่บนหัว “แกจำผู้ชายที่ฉันบอกว่ามาช่วยฉันไว้เมื่อคืนนี้ได้ไหม” “อือ จำได้ ทำไมหรอ” เขาก็คือคุณหมอคนเมื่อกี้ไง” “ห่ะ จริงเหรอ” “อือ” แกแน่ใจนะฉันไม่เห็นว่าคุณหมอคนนั้นเขาจะทำเหมือนรู้จักแกเลย” ยัยมีนมองตามเจ้าของร่างสูงที่เดินลิ่วๆ ไปโน่นแล้ว “ขอบคุณที่ตอกย้ำ” ฉันว่าให้ยัยมีนแล้วสะบัดก้นมานั่งรอคิวเพื่อรอตรวจ ไม่นานก็มีพยาบาลเดินเข้ามาบอก “รอคุณหมอสักครู่นะคะ” “อ้าว คุณหมอมาพอดีเลย” พอหันไปฉันก็เห็นว่าคุณหมอที่พยาบาลพึ่งเดินมาบอกคือคนเดียวกับคนที่ทำเหมือนไม่รู้จักฉันเมื่อสิบกว่านาทีก่อนหน้านี้ “คนไข้เหลือแค่นี้ใช่ไหมครับ” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่สวมชุดกาวน์ได้อย่างดูดีปรายตามาตรงที่ฉันนั่งอยู่ซึ่งตรงนี้มีคนไข้แค่ไม่กี่คนแต่เขาก็ทำราวกับไม่เคยเจอฉันมาก่อนอยู่ดี “เชิญคุณอัจฉราภัสส์เข้าห้องตรวจหนึ่งค่ะ” “พรีมเขาเรียกแกแล้ว” ยัยมีนสะกิดฉันเมื่อเห็นฉันใจลอย “ให้ฉันเข้าไปด้วยไหม” ยัยมีนกำลังจะลุกขึ้นฉันเลยรีบห้าม “ไม่ต้องแกรอฉันอยู่ตรงนี้แหละ” ฉันบอกยัยมีนแล้วเดินเข้ามาในห้องตรวจที่มีคุณหมอสุดหล่อรอฉันอยู่ ทันทีที่ฉันนั่งลงเขาก็หันหน้ามาโดยที่สายตาจดจ่ออยู่กับกระดาษตรงหน้า ตกลงอิตาคุณหมอนี่จำฉันไม่ได้จริงๆ หรือแกล้งจำไม่ได้กันแน่นะ ฉันออกจะสวยขนาดนี้ลืมกันง่ายๆ ได้ยังไง “ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมาครับ” “ปวดท้องค่ะคือว่าเมื่อคืนถูกโจรจี้แล้วถูกต่อยท้องน่ะค่ะเจ็บตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่หายเลย” ที่ฉันพูดเรื่องโจรขึ้นมาก็เผื่อว่าเขาจะจำฉันได้ฉันสังเกตสีหน้าของคุณหมอไปด้วยแต่หน้าคุณหมอก็นิ่งและหมางเมินฉันเหมือนไม่เคยเจอฉันมาก่อนจริงๆ “ถ้างั้นเชิญที่เตียงครับ” “เตียง” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจคงไม่ใช่ว่าเขาจะจับฉันฉีดยาหรอกนะ “ปวดท้องไม่ใช่เหรอครับ” เขามองหน้าฉันพร้อมกับขมวดคิ้วหนาและดูเหมือนกำลังคิดอยู่ในใจว่า ฉันจะตกใจอะไรขนาดนั้น “เอ่อ คือว่า…..” แค่ฉันเห็นเตียงของหมอแขนขามันก็สั่นไปหมด ทำยังไงดีฉี่จะราดอยู่แล้ว “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” “เอ่อ คือ…..ไม่ได้ให้ไปฉีดยาใช่ไหมคะ” ไม่มีหมอที่ไหนจะฉีดยาคนไข้โดยที่ยังไม่ได้ตรวจอะไรหรอกครับ” “น่ะ….นั่นสินะคะ” ฉันยิ้มแห้งๆ ตอนนี้เหงื่อตกหน้าซีด ต่อให้คุณหมอตรงหน้าจะหล่อขนาดไหนแต่มันก็ไม่ทำให้ฉันหายกลัวอยู่ดี “ถ้างั้นก็เชิญครับหมอจะได้ตรวจให้” เขาเชื้อเชิญให้ฉันขึ้นเตียงของเขาผ่านสายตาอันหวานคมที่มันพอจะช่วยให้ขาฉันมีแรงก้าวออกไปข้างหน้า “ขอโทษนะครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยก่อนจะเอาเครื่องมือแพทย์กดหน้าท้องฉันอยู่สองสามครั้งแล้วค่อยใช้มือกดลงมาแทน สายตาหวานคมจดจ่ออยู่กับหน้าท้องฉันตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรตอนที่มือนุ่มๆสัมผัสลงมาฉันก็เกิดอาการประหม่ารู้สึกได้ถึงความร้อนที่เห่อไปทั้งใบหน้าจนฉันต้องกัดริมฝีปากตัวเอง “รู้สึกยังไงครับ” “หล่อมากค่ะ” "ผมถามว่าตรงนี้รู้สึกยังไงคนไข้ช่วยตอบให้ตรงคำถามด้วยครับ" เขาเอามือกดท้องฉันอีกครั้งแต่หน้าเขาก็นิ่งมาก เป็นหมอที่ถูกแช่น้ำแข็งไว้หรือไงถึงเย็นชาขนาดนี้ "คุณจำฉันไม่ได้เหรอคะ" ฉันทนคาใจต่อไปไม่ไหวเลยตัดสินใจถามให้รู้ไปเลย "จำได้" เขาตอบโดยที่ยังสนใจแต่หน้าท้องฉันค่ะ "จำได้แล้วทำไมถึง......." "นอนลงผมยังตรวจไม่เสร็จ" เขาแทรกขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ "ตกลงตรงนี้รู้สึกเจ็บหรือเปล่าครับ" เอามือกดลงมาที่ท้องฉันเบาๆ "ไม่เจ็บค่ะ" "แล้วตรงนี้ล่ะครับ" ฉันส่ายหน้า ณุ็ศ฿ฏหงุดหงิดนิดที่การหว่านเสน่ห์ไม่ได้ผล "แล้วตรงนี้ล่ะครับ" "โอ๊ยยย" พอเขากดเหนือสะดือฉันขึ้นมาก็รู้สึกจุกแสบจนต้องร้อง "เรียบร้อยแล้วครับ" พูดแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะ นี่เขาตรวจเสร็จแล้วเหรอ ลูบๆ คลำๆ ไปมาสองสามทีเนี่ยนะ! "เชิญคนไข้ลงมาจากเตียงได้แล้วครับ" ส่งแค่น้ำเสียงเยือกเย็นมา “คุณหมอตรวจเสร็จแล้วเหรอคะ” “เสร็จแล้วครับ” เขาคุยกับฉันแต่มือกับตาเขาอยู่กับคอมพิวเตอร์ “แล้วตกลงฉันเป็นอะไรเหรอคะหรือว่าที่โจรมันต่อยท้องฉันทำให้ตับไตไส้พุงหรือเครื่องในฉันเสียหาย ต้องใช่แน่ๆ มิน่าล่ะฉันถึงได้ปวดแสบมาตั้งแต่เมื่อคืน” พอพูดถึงก็รู้สึกเจ็บจึ๊ดขึ้นมาทันทีจนต้องเอามือกุมท้อง นี่ฉันต้องผ่าตัดอะไรหรือเปล่านะแล้วหลังการผ่าตัดหน้าท้องฉันจะเป็นรอยแผลเป็นหรือเปล่า โอ๊ยยย แค่คิดฉันก็รับตัวเองไม่ได้แล้ว “แรงกระแทกแค่นั้นไม่มีผลต่ออวัยวะภายในหรอกครับ” คุณหมอสุดหล่อเงยหน้าขึ้นมา ฉันแอบเห็นเขาถอนหายใจด้วยล่ะ “จะไปรู้เหรอคะก็เห็นคุณหมอทำหน้ากังวลนี่ก็เลยคิดว่ามันร้ายแรง” ฉันงับใบหน้าลง เสียฟอร์มไม่เท่าไหร่แต่เสียใจที่ถูกเขาเมินมากกว่า “อาการที่เป็นอยู่ตอนนี้เกิดจากโรคกระเพาะอาหารอักเสบผมจะให้ยาไปกินดูก่อนถ้าภายในสองสามวันยังไม่ดีขึ้นให้มาตรวจใหม่” “แล้วคุณหมอจะเป็นคนตรวจให้หรือเปล่าคะ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปหาเป็นจังหวะเดียวกับตอนที่คุณหมอเงยหน้าขึ้นมาพอดี เมื่อคืนฉันก็ว่าเขาหล่อมากแล้วนะแต่พอได้มองใกล้ๆและตั้งใจมองอย่างถี่ถ้วนเขาก็ยิ่งดูดีโดยเฉพาะริมฝีปากสีชมพูนิดๆนี่ อยากลองจูบดูสักครั้งจัง “ผมตอบไม่ได้หรอกถ้ามาถูกวันก็อาจจะเจอ” เขาขยับใบหน้าออกไปทันทีที่รู้ตัวว่าถูกฉันอ่านกิน เอ้ย! จ้อง “แล้วคุณหมออยู่เวรวันไหนบ้างคะ” “คุณหมอคะมีคนไข้ปวดท้องรุนแรงวอร์กอินมาจากที่อื่นค่ะ” ในตอนนั้นพยาบาลหน้าห้องก็พรวดพราดเข้ามา “งั้นช่วยไปตามหมอกฤติมาตรวจคนไข้แทนผมด้วยนะ” เขาสั่งพยาบาลก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องด้วยความรีบร้อน อ่ะอ้าว นี่เขาทิ้งฉันไว้อีกแล้วเหรอ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม