Episode 9. ตอน จับผิดตัว
1207 คำ
Episode 9.
ตอน จับผิดตัว
รามสูรให้อิสระฉันมากขึ้น ไม่ต้องอยู่แต่ในห้อง ให้ออกมาเจอผู้คนและเดินเล่นรอบ ๆ บ้าน ทั้งยังให้ช่วยพี่มุกดูแลลักษณ์
"ทำไมนายไม่ออกไปทำงาน?" ฉันที่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่น่าสนใจจาก ห้องหนังสือในบ้านออกมาเพื่อจะอ่านให้ลักษณ์ฟัง
"ก็ฉันอยากฟังด้วยนี่ เผื่อเธอเล่าเรื่องไม่ดี ๆ ให้น้องชายฉันฟัง" รามสูรพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฉันจึงลุกขึ้นเอาหนังสือยัดใส่มือของเขา
“งั้นก็อ่านเอง!” ฉันกำลังจะเดินออกไปจากห้องของลักษณ์ แต่กลับโดนมือใหญ่คว้าเอาไว้ก่อน
รามสูรวางหนังสือไว้ข้างเตียง ก่อนจะออกแรงกระชากแขนฉันมาชิดกับตัวของเขา
"จะทำอะไร?"
"ก็จะอ่านหนังสือให้ไอ้ลักษณ์ฟังไง แต่เธอต้องนั่งฟังด้วย"
"เหอะ เรื่องอะไร หน้านายฉันก็ไม่อยากจะมอง"
"จะนั่งลงบนเก้าอี้ดี ๆ หรืออยากจะนอนครางบนเตียง?" เขาพูดด้วยเสียงเข้มขึ้น
ทำให้ฉันจำใจนั่งลงในทันที
รามสูรเริ่มต้นอ่านหนังสือให้ลักษณ์ฟัง ด้วยน้ำเสียงเถื่อน ๆ ดิบ ๆ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นหนังสือจรรโลงใจ
"นี่นาย ถ้าอ่านแบบนั้นลักษณ์คงอยากฟื้นมาฟังอยู่หรอก" ฉันอดขำ เจ้าอสูรร้ายตัวนี้ไม่ได้จริง ๆ
"หัวเราะอะไร ทำอย่างกับเธออ่านดีมากนักนะ" เขาย้อนถาม
"นี่! ดูถูกกันเกินไปแล้ว ฉันเนี่ยเคยไปเป็นจิตอาสา เด็ก ๆ ชอบให้ฉันอ่านนิทานให้ฟังทุกคน" ฉันพูดออกไปอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะดึงหนังสือจากมือ รามสูร
ฉันเริ่มอ่านหนังสือที่น่าสนใจนี้ให้ลักษณ์ฟังด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน นุ่มนวล และเปลี่ยนโทนเสียงให้ดูสนุกตามรูปประโยค
ฉันยังคงอ่านไปเรื่อย ๆ โดยมีผู้ฟังถึงสองคน คือรามสูรที่นั่งแอบมองหน้าฉันอยู่ กับ ลักษณ์ที่ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยจริง ๆ จู่ ๆ รามสูรก็ขัดจังหวะขึ้น
"หยุด หยุดอ่านก่อน"
"ทำไมล่ะ" นี่ฉันอ่านไม่ดีหรือยังไง
"เธอเห็นนั่นไหม" รามสูรชี้ไปทางมือของลักษณ์
ลักษณ์กำมือ! ลักษณ์กำมือได้เองงั้นเหรอ?!
"ลักษณ์กำมือเองได้ยังไง ลักษณ์ตอบสนองเราแล้ว เธอเห็นไหมพิม" รามสูรดึงฉันไปกอดไว้แน่น
"ฉันเห็นแล้ว ๆ" ฉันแอบตกใจที่เขากอดฉัน แต่ที่ตกใจกว่านั้น คือเขาเรียกฉันว่า พิม… เขาเรียกชื่อของฉัน...
"แสนดี คุนหมิง มึงไปตามหมอปราชญ์มา ตอนนี้เลย พยาบาลมุกด้วย!!" รามสูร ตะโกนสุดเสียงบอกลูกน้องที่อยู่หน้าห้อง แต่เขายังไม่ยอมคลายอ้อมกอดจากฉัน
ฉันก็เลยทำได้เพียงลูบหลังให้กำลังใจเขาไป
หลังจากที่หมอปราชญ์มาถึง…
"หมอดีใจด้วยนะครับ คุณลักษณ์เริ่มสามารถตอบสนองกับเสียงที่ได้ยินบ้างแล้ว ร่างกายเริ่มสั่งการให้มือกำแบได้ อีกหน่อยอาจจะลืมตาได้"
รามสูรเอาแต่ยิ้ม เขาคงดีใจมากที่น้องชายที่นอนเป็นผักของเขา เริ่มจะตอบสนองอะไรบ้างแล้ว
"สงสัยแกคงชอบเรื่องสนุก ๆ ที่คุณพิมชอบหามาอ่านให้ฟังนะสิคะ " พี่มุกพูดเสริม
"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ "
บนโต๊ะทานอาหาร
ฉันไม่รู้ว่า ควรจะพูดดีไหม รามสูรดูดีใจที่อาการน้องชายเขาดีขึ้น วันนี้เขาจึงดูอารมณ์เป็นพิเศษ
"เธอก็เล่านิทานพอใช้ได้นี่" เขาพูดขึ้นลอย ๆ
"ถ้าสมมุติว่าน้องชายของนายกลับมาเป็นปกติได้ในวันใดวันหนึ่งล่ะ" ฉันเอ่ยถามเขา
"ก็ดีน่ะสิ ครอบครัวฉันจะได้กลับมามีความสุขเหมือนเดิม" รามสูรหั่นสเต๊กเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนจะกินมันเข้าไป
"แล้วนายก็จะเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นและปล่อยฉันไปใช่ไหม"
เคร้ง!!!
รามสูรวางมีดที่หั่นสเต๊กลงทันที
"อยากกลับไปมากเลยเหรอ?" เขาพูดพลางส่งสายตา เย็นยะเยือกมายังฉัน ฉันหลบสายตานั้นทันที
"แต่นายก็น่าจะรู้ ฉันไม่ใช่แฟนของสามภพ นายจับคนมาผิด และฉันก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย "
"หุบปาก!!" รามสูรลุกขึ้นทุบโต๊ะเสียงดัง
"อ๊ะ!" ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
"ผัวเธออยู่ตรงนี้ ถ้าเธออยากไปจากที่นี่ อยากกลับไปหาพวกมันก็ได้!!!" แววตาดุดันจ้องมาที่ฉัน "ก่อนที่เธอจะกลับไปหามัน เธอคงหลวมน่าดูแล้วล่ะ อยากรู้ จะมีใครอยากได้เธออยู่ไหม"
เขาลุกขึ้น หยิบกุญแจรถ และเดินออกจากบ้านไป ปล่อยฉันนั่งมองแผ่นหลังหนาแกร่ง ที่เดินออกไป
น้ำตาหยดใส่สเต๊กที่ป้านวลทำให้ จนรสชาติมันคงจืดชืดน่าดู
ฉันนี่มันโง่เนอะ หลงคิดว่าคนอย่างเขาอาจจะมีด้านดีเหลืออยู่บ้าง จริง ๆ แล้วมันกลับไม่มีเลย
"ฉันของสาปแช่งนะ ขอให้นายไม่มีความสุข ขอให้นายต้องทนทุกข์ และชดใช้กรรมที่นายทำไว้กับฉัน" เกิดมาไม่เคยเกลียดใครเท่านายมาก่อนเลย ไอ้เลว!!!
Kamin’ s Part.
ร้านสัก Devil tattoo
"ว่าไง วันนี้แฟนไม่มาด้วยเหรอ" ช่างสักคนเดิมเอ่ยทักขึ้น เขาคงจำตอนที่ผมมากับพิมได้
"เธอไม่ว่างน่ะ" สำหรับผม พิมยังอยู่ตรงนี้เสมอ แม้ผมจะตามหาเธอแทบตายยังไง ผมกลับเจอแต่ความว่างเปล่า
"แล้ววันนี้เอาลายอะไรดี" ช่างกำลังเตรียมอุปกรณ์รอผมเลือกลาย
"สักคำว่า Pimmada's ลงตรงหน้าอกข้างซ้าย ตรงนี้" ผมพูดและชี้จุดที่ต้องการให้ช่างสักดู
ช่างสักไม่พูดอะไรต่อ มันคงดูจากสีหน้าผมตอนนี้ที่ไม่พร้อมจะตอบคำถามอะไร มันเลยตั้งใจสักไปอย่างเดียว
หลังจากที่ออกจากร้านสัก ผมก็ตรงไปที่ไนต์คลับของไอ้วายุ ส่วนผมกับไอ้สามภพ ผมกับมันไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป ผมไม่สามารถมองหน้าคนที่เป็นสาเหตุให้พิมต้องหายตัวไปได้
และผมก็ขอให้มันเจอแบบผมบ้าง...
ทำไมไอ้รามสูรต้องพรากพิมไปจากผม…
ทำไมต้องเป็นพิมที่หายไป...
ทำไมผมถึงช่วยอะไรผู้หญิงที่ผมรักไม่ได้เลย...
ทำไม ๆ ๆ ผมยืนชกกำแพงหลังไนต์คลับเพื่อให้ความเจ็บทั้งหมดมันแล่นไปที่มือ และความเจ็บที่หัวใจมันจะได้บรรเทาลงบ้าง
"มินอยากให้พิมกลับมา ทั้งชีวิตนี้ มินจะรอพิมแค่พิมคนเดียว" น้ำตาลูกผู้ชาย มันไหลออกไม่หยุด ผมทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงที่มีรอยเลือดจากการต่อยไปเมื่อกี้ ผมพยายามข่มไม่ให้เสียงร้องไห้นั้นดังออกมาก เอามือปิดปากก้มหน้า แต่ก็ไม่อาจข่มมันได้ ผมยังคงเสียใจ ติดอยู่กับอดีต และทรมานตัวเองทุกวันซ้ำ ๆ
- ผู้เขียน
