เล่ห์ตะวัน

EP.2 : นอนด้วยนะ

ฉันออกมากินข้าวที่หน้าโรงแรมของตัวเอง บรรยากาศของภูเก็ตในยามค่ำคืนมันช่างคึกคัก มีทั้งนักท่องเที่ยวชาวไทยและต่างชาติมากมายเดินกันขวักไขว่ ร้านอาหาร ร้านเหล้า แสงสีเสียง จัดเต็มตั้งแต่หัวค่ำ แต่เงินอันน้อยนิดจะกินอะไรแบบที่เคยกินไม่ได้ ทำไมชีวิตคุณหนูพัชชาต้แงมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ หนี้บอดี้การ์ด ใส่เสื้อผ้าตลาดนัด กับเงินติดตัวที่ไม่มากนัก เมื่อก่อนเงินแค่นี้ กินไวน์แก้วเดียวก็หมดแล้ว แต่วันนี้ต้องกินข้าวทั้งมื้อไม่เคยรู้สึกรันทดแบบนี้เลย ร้อนสะดวกซื้อคือจุดมุ่งหมายเดียวที่ฉันจะได่ครบทุกอย่าง

ในช่วงที่ฉันจะเดินเข้าร้านสะดวกซื้อชื่อดัง กลับมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมากระชากกระเป๋าสะพายของฉันไป ฉันรีบร้องเรียกตะโกนบอกให้คนช่วย พร้อมกับวิ่งตามมันไปเรื่อยๆ ‘มีอะไรที่กูจะซวยได้มากกว่านี้อีกไหม’ นี่คือคำถามที่อยู่ในใจ ฉันวิ่งจนมาถึงซอยเปลี่ยวข้างสถานบันเทิง ฝีเท้าของฉันหยุดชะงัก เพราะถ้าพวกมันมีเยอะ ดึกฉุดหรือข่มขืนล่ะ ของที่เสียไปมันคุ้มกับชีวิตฉันเหรอ ตอนนี้ในหูมันมันมีเสียง อี้......ยาวๆ อึ้ออึงรอบตัวเย็นจนชาวาบ แม่งเอ้ย กุญแจโรงแรมอยู่ในกระเป๋า

“ชีวิตกูจะซวยไปเปล่าวะ นี่มันเรื่องซวยที่ปกติคนเค้าเจอกันเหรอ” ความรู้สึกกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มันทำให้ฉันหันหลังเดินกลับ คืนนี้จะนอนที่ไหน จะกลับกรุงเทพยังไง เงินทั้งหมดก็อยู่ในกระเป๋านั่น ความงี่เง่าในความซวยของความซวย คือไอ้เวรที่มันเอากระเป๋าของฉันมันพาวิ่ง ซอยนั้นทะลุซอยนี้ มันทำให้ฉันจำทางไม่ได้ ทำไมพระเจ้ามันถึงได้รู้จุดอ่อนของฉันไม่หมด ฉันหมดแรงทรุดตัวนั่งลงข้างทาง คำว่าน้ำตาเช็ดหัวเข่ามันเป็นแบบนี้นี่เอง ฉันร้องไห้ในความอ่อนแอของตัวเอง สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ได้ในตอนนี้ ฉันไม่ได้ต่างพวกลูกคุณหนูคนอื่น ไม่มีเงินของพ่อแม่ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย อ่อแล้วอีกอย่าง จำเอาไว้ มาภาคใต้ มันมีอยู่ 2 ฤดู ร้อนกับฝน แล้วตอนนี้ฤดูฝนก็กำลังทำงาน

“เออ เอาให้สุด เอาให้ตายกันไปข้าง” ฉันลุกขึ้นเดินเพื่อจะหาที่หลบฝน แต่ดันโดนคนมากมายที่ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร วิ่งชนฉันจนกระเด็นถลาล้มลงไปจับกบกับพื้น โดยไม่หันมาขอโทษสักคำ มีเหรอที่ฉันจะยอม ทำผิดแล้วไม่รู้จักขอโทษพ่อแม่ไม่สอนเหรออออออ!!!!! ได้เจอฉันแน่ๆ

ปริ๊นนนนน เสียงบีบแตรรถที่อยู่ด้านหลัง ทำให้ฉันที่กำลังหงุดหงุดได้ที่หันไปมองรถที่ส่องไฟมาที่ฉัน BMW ของใครวะ แต่ทันทีที่คนจากเบาะหลังก้าวลงมาจากรถพร้อมร่มสีดำ ฉันก็รู้สึกอ่อนแอขึ้นมาทันที ดีใจ ดีใจจริงๆ ดีใจที่สุดเลย ดีใจที่ตัวเองไม่ต้องเดินตากฝนอีกแล้ว ฉันต้องอ่อนแอสินะ

“สภาพดูไม่ได้เลย ขึ้นรถ” คนที่กางร่ม กางให้ตัวเองไม่ได้เผื่อแผ่มาที่ฉันเลยสักนิดสุภาพบุรุษดีมากกกกกกก

“พี่ตะวัน ฮื่ออออออ” ฉันหันไปจะกอดคนที่มาช่วย ให้เขานั้นได้เปียกไปกับฉัน แต่แขนยาวกลับผลักฉันออกไปนอกร่ม เพราะตัวฉันเปียก

“พ่อเธอโทรกลับมาแล้ว เล่าให้ฉันฟังว่าเธอโดนทำโทษที่ดื้อ ไม่มีเงินสักบาท ที่นอนก็ไม่มี จะกลับก็ไม่ได้ แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่กลางวัน เฮ้ออออ โดนทำโดนเพราะเรื่องดูตัวใช่ไหม ถึงได้มาหาฉันที่นี่ บอกพ่อเธอได้เลยว่ามันเป็นความผิดของฉันเอง ยังไงคืนนี้ก็ไปนอนกับฉันก่อน สภาพ รับไม่ได้เลย” แล้วพี่ตะวันก็เดินกลับไปขึ้นประตูหลังของรถ แล้วทิ้งฉันให้ตากฝนเหมือนเดิม

“โธ่ พี่ตะวันรอด้วยยยยย” ฉันวิ่งไปที่ประตูหลัง แต่มันดันล็อกทั้งสองข้าง คือให้ช่างนั่งข้างหน้าสินะ คนอะไรแบบนี้เนี่ย!!!!!!

.

.

เมื่อเรามาถึงโรงแรมของพี่ตะวันที่โคตรจะหรูหรา ต่างจากที่ฉันนอนลิบลับ การเช็กอินเปิดอีกห้องก็เริ่มขึ้น ฉันมองสิ่งที่ฉันจะทำในวันพรุ่งนี้ มีเลานจ์หรูไว้ให้นั่งดื่ม มีสปา ว้าววว ต้องแบบนี้สิคะ คุณค่าที่ฉันคู่ควร

“ห้องดีลัคซ์ เต็มหมดค่ะ” เสียงพักงานของฉันทำให้ฉันหันมองดูแขกที่มากมายของโรงแรม

“พี่ตะวันฉันอยู่ห้องธรรมดาๆก็ได้นะคะ” ฉันทำตัวน่ารัก แม้ในใจจะแอบผิดหวังไม่น้อย ก็ฉันอยากนอนแช่ในอ่างอาบน้ำนี่

“ห้องธรรมดา Standard ก็เต็มหมดค่ะ วันนี้มีคนจองเต็มหมดแล้วค่ะ” คำตอบของพนักงานทำให้ฉันกับพี่ตะวันต้องมองหน้ากัน

“ป๊าฝากฉันไว้กับพี่แล้วนะคะ พี่จะไม่ทิ้งฉันใช่ไหม”

“เฮ้ออออ นอนห้องฉันก็ได้ อย่าก่อเรื่อง ฉันจะกลับกรุงเทพมะรืนนี้ แล้วจะพากลับไปส่ง” พี่ตะวันเดินนำฉันไปขึ้นลิฟต์ เขาช่างมันคนที่ไม่มีอารมณ์ขันเลย ตอนนี้โทรศัพท์ก็โดนกระชากกระเป๋าไปแล้ว จะติดต่อใครไม่ได้เลย อยู่กับพี่ตะวันแบบนี้ อาจจะปลอดภัยที่สุดแล้วก็ได้

ฉันเข้ามาให้พักแบบดีลักซ์สุดหรูวิวทะเล กระจกบานใหญ่ทำให้ฉันเห็นทะเลที่ตอนนี้ความมืดนั้นฉาบทะเลให้เป็นสีดำ ผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมอาบน้ำถูกคุณชัยส่งมาให้ฉัน ก่อนที่เขาจะของตัวออกจากห้องของพี่ตะวันไป ทิ้งให้ฉันอยู่กับพี่ตะวันสองคน

“แอร์เย็นขนาดนี้ ไปอาบน้ำดีกว่าเดี๋ยวจะเป็นหวัด เฮ้อออออ ฉันคิดไม่ออกเลยถ้าตัวเองต้องไปใช้ชีวิตธรรมดา” ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำที่มีไอน้ำคละคลุ้งจนกระจกเป็นฝ้าไปหมด คุณชัยต้องรองน้ำให้เจ้านายอาบด้วยเหรอ ทำทุกอย่างจริงๆแฮะ

ฉันถอดเสื้อผ้าที่เปียกออก แล้วห่อผ้าขนหนูเดินไหที่อ่างอาบน้ำที่มีกระจกกั้น ฉันรักเธออ่างอาบน้ำเจ้าขาาาาา วันนี้ทั้งเดิน ทั้งวิ่ง อยากจะผ่อนคลายจะแย่แล้ว แต่ในขณะที่ที่จะถอดผ้าขนหนูพาดกับราวผ้า ดันเห็นคนที่นั่งมองฉันตาโตอยู่ในอ่างน้ำ ดีนะปิดทัน เมื่อกี้เขาเห็นรึเปล่า

“ทำไมพี่ไม่ล็อกประตูคะ!!!! ฉันนึกว่าไม่มีคนอยู่ โอ้ย พี่ไม่เห็นใช่ไหม” ฉันรีบคว่าชุดอาบน้ำของพี่ตะวันมาใส่กันโป๊ ก่อนจะมองคนที่เลิ่กลั่กในคำตอบ มองซ้าย มองขวา ไม่ยอมตอบคำถามของฉัน

“เห็นอะไร ไม่ได้มองอะไรเลย แล้วที่เธอใส่มันชุดของฉัน!!!!! เอาคืนมา” หลบตาอีกแล้ว โกหกชัดๆ

“เห็นสินะ!!! โธ่ ฉันจะซวยอะไรนักหนาวันนี้” กระเป๋าก็โดนกระชาก ข้าวก็หิว แถมยังมาแก้ผ้าให้ผู้ชายเห็นอีก ฉันจะเดินออกจากห้องน้ำ เท้าก็ยังอตะเข้ากับขอบของอ่างจากุชชี่ที่มีฟองฟอดไหลย้อยลงพื้น โอ้ยยยยยยยย เจ็บ เจ็บๆๆๆๆ ฉันนั่งกุมเท้าของตัวเองด้วยความเจ็บปวด

“อยากเห็นของฉันคืนไหมล่ะ เราจะได้หายกัน” คนที่พูดเป่าฟองใส่ฉันจนฉันต้แงเบนหน้าหนี

“ไม่อยาก พี่ไม่ต้องมาพูดเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะพี่นั่นแหละ ป๊าของฉันกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วสินะ ถึงโทรกลับหาพี่ได้ ฉันไม่อยากหมั้นกับพี่อาร์ท มันคือทั้งชีวิตของฉันเลยนะคะ พี่ช่วยฉันนะ” ฉันเงยหน้าคุยกับพี่ตะวันที่อยู่ในอ่างอาบน้ำ

“แล้วแฟนเธอล่ะ ไม่ดิ้นรนที่จะช่วยเธอรึไง”

“เพิ่งคบกันแค่ 2 เดือน เกือบ 3 เดือน มันไม่ได้นานพอที่ฉันจะเอาปัญหาของตัวเองไปให้เค้าหรอกค่ะ” คำตอบของฉันทำให้พี่ตะวันยกคิ้วสูงมองฉันอย่างไม่เข้าใจ

“แต่เธอเอาปัญหาของตัวมาให้ฉันได้เนี่ยนะ เราไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แสดงว่าเธอแคร์แฟนเธอ แต่ไม่ได้แคร์ฉันงั้นเหรอ ฉันควรจะช่วยเธอดีไหมเนี่ย ถ้าฉันตัดสินใจช่วยเธอ เธอจะต้องพิจารณาแฟนเธอใหม่แล้ว คนคบกัน ที่ไม่สามารถแบ่งเบาความทุกข์ในใจได้ มันควรคบต่อไหม”

“พี่จะช่วยฉันเหรอ!!!!!” ฉันขอบอ่างอาบน้ำถามพี่ตะวันด้วยความดีใจ

“ยังไม่รู้ แต่ออกไปห่างๆหน่อย ช่วงนี้ของขาดนาน เพราะต้องทำตัวดีๆ ไปชิ่วๆ ออกไปจากห้องน้ำได้ละ คนจะอาบน้ำ ถอดชุดคลุมมาคืนด้วย” คนที่พูดแบมือขอชุดคลุมอาบน้ำที่ฉันใส่ แต่พี่ตะวันตอบว่ายังไม่รู้ แสดงว่าอาจจะช่วยฉันก็ได้สินะ ต้องทำตัวดีๆ

“อาบเร็วๆนะคะ ฉันรอ ฉันยังไม่ได้กินข้าว หนาวมากจากการตากฝน แถมยังปวดขาสุดๆจากการวิ่งตามโจรกระชากกระเป๋า วันนี้ฉันเจออะไรที่โคตรจะหนักเลยค่ะ ถ้าพี่ไม่ใจร้ายพอ พากินข้าวด้วยนะคะ”

“ชีวิตรันทดเนอะ ชุดคลุมอาบน้ำ!!!!!!!” ทำไมพี่ทวงเก่ง

“ก็เดี๋ยวฉันโป๊อ่า ของฉันเอาไว้ใส่ตอนนอน เพราะไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน” ฉันพยายามอธิบายเหตุผล

“= = อายอะไร!!! เห็นหมดแล้ว!!!!!”

“เอ้ย!!!!! ไม่คุยกับพี่แล้ว เอาไปเลยปะ ไม่อยากได้สักหน่อย เร็วนะคะ ถ้าฉันเป็นหวัดฉันจะฟ้องพ่อ ว่าพี่ดูแลไม่ดี” ฉันถอดชุดคลุมอาบน้ำคืนพี่ตะวัน โดยการโยนลงไปในอ่างอาบน้ำนั่นแหละ

“เอ้ย พัชชา มันเปียก โธ่!!!!”

ไม่คุยด้วยแล้ว ห่อผ้าขนหนูมันหนาวไม่รู้อะไรซะบ้างเลย ตัวเองแช่น้ำอุ่นสบายใจ รู้ไหมฉันหนาววววว แล้วพี่ตะวันก็แช่น้ำปล่อยให้ฉันนั่งหนาวตากแอร์จนผมแห้ง แห้งแล้ว แห้งอีก ก็ยังไม่ยอมออกมา ตากเสื้อผ้าก็แล้ว ฮึ้ยยยยยย หนาวววววว สั่นไปหมดแล้ว หนาวจนจะไม่ไหว นี่มันขั่วโลกเหนือรึไง

ตะวันฉาย Say ::

ให้มันรู้ซะบ้างว่าคนที่มาขอความช่วยเหลือจากคนอื่นควรทำตัวยังไง ผมห่อผ้าขนหนูเข้าที่เอว แล้วคลุมต่อด้วยชุดคลุมอาบน้ำที่เปียกไปครึ่งตัว เพราะพัชชาโยนมันลงมาในน้ำ แต่พอออกมาจากก็มาเจอเด็กที่ทนไม่ไหว หลับขดอยู่บนเตียง ที่ของเธอคือโซฟาหนู ในขณะที่ผมจะอุ้มเธอไปนอนโซฟา ถึงได้รู้ว่าตัวเธอร้อนและสั่น

“หนาวววจังเลย พี่ตะวัน อ่าาาา ฉันหายใจไม่ค่อยออก”

“บอบบางไป ตากฝนแค่นี้ ป่วยเลยเหรอ ไหวไหมไปอาบน้ำมาก่อน อาบน้ำอุ่นสระผม ไม่ให้แช่อ่างนะ ไว้ดีขึ้นค่อยมาแช่ เช็ดตัวให้แห้งมาเป่าผมแล้วค่อยนอน”

“พี่นั่นแหละอาบน้ำโคตรนานเลย 3 ชั่วโมง ใครจะไปรอไหว หลับเลย พี่วางฉันได้ไหม แบบว่ามัน เอ่อคือมัน” คนที่พูดอ้ำๆอึ้งๆจู่ๆก็ดิ้นน้อยๆ ให้ผมปล่อยเธอลง

“อะไร??”

“ก็แบบมันไม่ได้ใส่ เอ่ออออ ชุดชั้นใน” เธอพูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงกระซิบ กระซิบทำไม อยู่กันสองคน ช่างเถอะ ผมวางเธอลงบนเตียงเหมือนเดิม

“ไปอาบน้ำ ส่วนเรื่องข้าว ฉันเองก็ยังไม่กิน เที่ยงคืนแบบนี้ไปหากินข้างนอกคงไม่ได้ เดี๋ยวสั่งขึ้นมากินบนห้อง พร้อมกับยาแก้หวัดด้วย โอเคนะ เฮ้อออออออ ภาระฉันจริงๆเลย” ผมไม่ควรรับฝากลูกชาวบ้าน เฮ้อออออออ

‘ลูกคนนี้มันจริงๆเลย ไม่มีเงินแต่หนีออกจากบ้านไปภูเก็ตเลยงั้นเหรอ พ่อตะวันอาฝากดูแลน้องหน่อยนะ น้องถูกอาเลี้ยงมาเอาแต่ใจไปหน่อย แต่น้องเป็นเด็กน่ารัก ไม่ดื้อหรอก ถ้าตะวันใจดีกับน้อง น้องจะเหมือนแมวเลย ตอนนี้น้องไม่มีใคร ไม่มีเงินเลยสักบาท จะได้กินข้าวรึยังก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ยังหนีพวกบอดี้การ์ดไปอีก ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง นี่อาเพิ่งกลับมาถึงไทย กำลังจะไปเยี่ยมคุณซัน ได้ข่าวว่าคุณซันป่วย ยังไงลูงฝากดูน้องหน่อยนะ อยู่กับพ่อตะวันอาก็วางใจ เดี๋ยวGps ตำแหน่งของอาจะส่งให้นะ’ พ่อของเธอพูดอยู่คนเดียว แล้ววางสาย มันเลยทำให้ผม ต้องมารับเลี้ยงเด็กหลง ถ้ามี Gps เรียกว่าหนีบอดี้การ์ดได้ยังไง แผนจับคู่อีกล่ะสิไม่ว่า

ผมขอให้ชัยซื้อยาจากร้านสะดวกซื้อที่พอหาได้ กับสั่งอาหารจากล็อบบี้ของโรงแรมมาให้ผมกับเด็กหลงทางหน่อย ยังไงวันนี้ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยเหมือนกัน ผมอยากเร่งงานที่นี่ให้จบให้พ่อผมชื่นใจมีแรงสู้กับสังขารที่กำลังโรยรา ถ้าการที่ผมจะตอบรับคำร้องขอจากพัชชา เพียงเพราะให้พ่อผมมีความสุขผมก็ยินดีนะ แต่มันผิดที่เธอพูดคำว่าเธอมีแฟนแล้ว

“หนาว หนาวไป หนาวจนสั่นไปหมดแล้ว” คนที่บ่นออกมาจากห้องน้ำ จัดการตัวเองไป บ่นไป

“เป่าผมให้แห้งสิ จะได้ไม่หนาว ขอให้ชัยหายากให้แล้วนะ กินข้าว กินยาแล้วนอนซะ พรุ่งนี้ก็อยู่ที่นี่ทำตัวดีๆ หลังจากทำงานเสร็จจะพาไปกินข้าว แล้วจะพาไปส่งที่บ้านตามที่รับปากพ่อของเธอเอาไว้” ผมหันไปมองเด็กหญิงที่เงียบแล้วต้องตกใจ เพราะเธอไม่ยอมเช็ดผมให้แห้งแล้วไปนอนบนเตียงของผม จนน้ำจากผมของเธอเปียกเป็นดวงบนผ้าปูที่นอนเลย

“เตียงนอนนุ่มๆ เตียงนอนนุ่มๆ อยากนอนบนเตียง”

“ที่ของเธอคือโซฟา เธอแค่คนอาศัย นอนโซฟา อย่าถามหาความเป็นสุภาพบุรุษบุรุษ ไม่งั้นจะให้ชัยโยนออกไปนอกโรงแรม” แล้วผมทำจร งแน่ๆ ไม่ต้องมาทำตุปัดตุป่องสะบัดสะบิ้ง ไปเลย ให้โซฟานอนก็ดีแค่ไหนแล้ว

หลังจากที่ชัยนำยาแก้หวัดและอาหารมาให้ มันทำให้คนที่หิวโหยลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นกุลสตรี หิวอะไรขนาดนั้น เอาเถอะ ผมแค่รับหน้าที่มาดูแลเธอในฐานะมนุษย์โลก กินยาแล้วนอนไปซะงานของผมมันจะได้จบสักที เธอทำให้ผมต้องเหนื่อยเพิ่มโดยไม่จำเป็นเลย

กลางดึกคืนนั้นเอง

แรงยวบของที่นอนทำให้ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้น ก็เจอร่างดำในเงามืดที่เนียนมานอนบนเตียงของผม อะไรของเธอเนี่ย เธออยู่บ้านยังไง ทำไมไว้ใจผู้ชายจัง ผมเอาหมอนของผมที่หนุนหัวอยู่ ดันคนที่เนียนขึ้นมานอนบนเตียงคนอื่นให้ออกไป

“ขอโทษนะคะ แอร์มันตก ฉันหนาวจนไม่ไหวแล้ว ถ้าฉันนอนตรงนั้นฉันอาจจะตาย” เสียงอู้อี้ของเธอบอกถึงอาการหวัดอย่างชัดเจน จะเอาหวัดมาติดผมไม่ได้นะ!!!!

“โคตรเวอร์เลย” ผมใช้มือดันเธอออก เมื่อฝ่ามือสัมผัสกับผิวหลังของเธอถึงได้รู้ว่า เธอตัวร้อน ร้อนมาก อาการหายใจทางปากมันบอกว่าเธอมีอาการหายใจไม่ออก ตัวร้อนแบบนี้คงทรมานมากแน่ๆ เอาเถอะ ให้คืนเดียวนะ

“หนาวววว หนาวไม่ไหว หนาวจนไปถึงกระดูกเลย” อาการสั่นจนเตียงของผมสั่นไปด้วยมันทำให้ผมอดสงสารเด็กน้อยไม่ได้ ผมห่มผ้าให้เธอนอนดีๆ แต่เธอก็ยังสั่น เฮ้อออออ ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย!!!!!!

“ขอโทษนะ มานี่สิแบบนี้เธออาจจะอุ่นกว่า” คิดว่าผมจะทำอะไร กอดเธอเหรอ ใช่ที่ไหน ผมเอาผ้านวมของผมห่อเธอเอาไว้เป็นดัดแด้ ให้ผ้าห่มเก็บความร้อนของร่างกายของเธอเอาไว้ กันผมเองปล้ำเธอด้วย ผมนอนลงข้างเธอเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ ผ้าห่มไม่มี ทำไมเป็นผมที่ต้องหนาวแทนเธอด้วยนะ

ภาระ ภาระจริงๆ