21.30 น.
อารี หรือที่พวกคุณหนูเรียกกันว่า ป้าเอี้ยง ขึ้นมานอนบนห้องของนรีนุชเหมือนทุกครั้งเวลาที่คุณท่านทั้งสองไม่อยู่บ้าน เธอเป็นห่วงเด็กสาวซึ่งเกิดมาก็ถูกแม่ใจร้ายนำไปทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเหลือเกิน โชคดีที่ได้คุณท่านทั้งสองรับตัวมาอุปการะเลี้ยงดู หนูแนนถึงได้มีชีวิตที่สดใสร่าเริงมีความสุขในทุกๆ วัน
“อาการปวดหลังเป็นยังไงบ้างคะ พรุ่งนี้ให้แนนพาป้าเอี้ยงไปหาหมอมั้ย” นรีนุชที่นั่งหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหมุนกลับมามองหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งล้มตัวเอนนอนบนเตียงเดี่ยวข้างๆ เตียงของเธอ
“ป้าไม่เป็นไรมากหรอก คนแก่ก็แบบนี้แหละ เป็นนู่นเป็นนี่ สาวๆ ทำงานหนักต้องขนของจัดเรียงสินค้าแทบไม่ได้หยุดพัก โชคดีที่บังเอิญไปเจอคุณท่านทั้งสอง ป้าถึงมีชีวิตที่สุขสบายขึ้นหน่อย”
“แนนก็ได้พ่อภูแม่นวลช่วยไว้ ไม่อย่างนั้นคงต้องลำบากลำบนเหมือนเด็กคนอื่น แนนโชคดีมากค่ะที่พวกท่
