นราวุฒิวางร่างอรชรอ้อนแอ้นลงบนฟูกนอนหนานุ่มด้วยอากัปกิริยาอ่อนโยน เขายื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ติดอยู่ข้างแก้มของหนูแนนออก จ้องเขม็งใบหน้าอ่อนเยาว์ดูไร้เดียงสาด้วยแววตาหวงแหนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
จากเด็กน้อยในวันวานเติบโตเป็นสาวสวยส่งกลิ่นหอมหวนเย้ายวนราวกับดอกไม้บานสะพรั่งล่อลวงเหล่าภมรให้หลงเคลิ้มติดบ่วงเสน่หา
“หนูแนน…พร้อมจะเป็นของพวกพี่รึยัง” เสียงของเขาทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยน ทุกครั้งที่ได้ยินจะทำให้ผู้ฟังรู้สึกสบายใจ
“...”
นรีนุชพยายามดึงสติกลับเข้าร่าง ใช่ว่าเธอเดาสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่ออก เธอตงิดใจตั้งแต่ที่พี่นิวสั่งไวน์ให้เธอดื่มแล้ว ดูก็รู้ว่ามีเจตนาไม่บริสุทธิ์ คิดจะมอมเหล้าเธอเพื่อจะทำมิดีมิร้าย สีหน้าพวกเขาทุกคนมันฟ้องว่าเป็นแบบนั้น
“นะ…แนนปฏิเสธได้มั้ยคะ แนนยังไม่พร้อม…ไม่พร้อมจริงๆ”
เธอพลิกตัวหนีหันหลังให้กับพวกเขา เพราะแอลกอฮอล์ไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือดทำให้ร่างกายร
