My secretary 22 หนอนมังกร
1552 คำ
(พักพิง)
หลายวันต่อมา
“การลงมัติสร้างรถไฟฟ้าความเร็วสูงทั่วประเทศได้ผ่านการอนุมัติแล้ว...”
เยส! วันนี้เป็นการประชุมลงมัติอีกวันและคาดว่าจะเป็นวันสุดท้ายของเดือนละมั้ง โดยตลอดหลายวันที่ผ่านมานั้นเราประชุมกันอย่างหนักหน่วงเพราะอยากพัฒนาประเทศให้ไปได้ไกลกว่านี้ โดยกลุ่มช่างก่อสร้างทางรถไฟจะเป็นของไทยทั้งหมด รวมทั้งแรงงานและบริษัท รวมทั้งสร้างโรงงานเพื่อผลิตรถไฟฟ้าเองด้วยเพื่อเพิ่มรายได้ในประชาชนในประเทศ
“ผมในฐานะผู้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมการประชุมและลงมติในวันนี้และหลายวันที่ผ่านมาครับ เพราะงั้นวันนี้ก่อนเดินทางกลับขอเชิญทุกท่านร่วมทานอาหารด้วยกันก่อนนะคะ ขอบคุณมากครับ” เมื่อคุณจอมทัพปิดประชุมทุกคนก็เดินออกจากสภาเพื่อผ่อนคลายความเครียดที่ผ่านมาตลอดหลายวันนี้
“วันนี้เหนื่อยไหมคะ?” ฉันถามคุณจอมทัพเหมือนทุกวันเพราะงั้นว่างานมันหนักหนาซะเหลือเกินฉันเข้าใจว่าเขาอยากพัฒนาประเทศเร็ว ๆ แต่ว่าอย่างน้อยก็ช่วยห่วงสุขภาพตัวเองหน่อยได้ไหม?
“ไม่เหนื่อยมั้ง” แต่เขาก็บอกแบบนี้ตลอดไม่รู้ว่าจะอารมณ์เสียอะไรหนักหนาฉันต่างหากที่ต้องอารมณ์เสียอ่ะ
วันนั้นที่เราทะเลาะกันจะเรียกว่าทะเลาะได้ไหมไม่รู้แต่ว่าเขาโมโหและพูดจาแย่ ๆ ใส่ฉันแถมยังออกไปข้างนอกโดยไม่มีบอดี้การ์ดสักคน แถมกลับมายังเมาและมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอีก แล้วไม่ได้มีแค่หนึ่งนะแต่ถึงสอง!!!
เพราะงั้นควรเป็นฉันมากกว่ามั้งที่หงุดหงิดเพราะว่าฉันชอบเขานิ
“ถามดี ๆ ก็ช่วยตอบดี ๆ หน่อยไม่ได้เหรอคะ?” ฉันถามออกไปอย่างหมดความอดทน
“แล้วฉันตอบไม่ดีตรงไหนเหรอ?”
“ฉันทำงานทุกวันอย่างหนักทุกวันก็ต้องเหนื่อยไหม? จะถามทำไมทุกวันเอาเวลามาถามไปคิดว่าทำยังไงฉันถึงจะหายเหนื่อยดีกว่า” พูดก็เดินหนีออกไปเลย
“เหอะ!!คิดว่าเหนื่อยเป็นคนเดียวหรือไง?!” แม้ว่าฉันจะไม่ได้เหนื่อยเท่าเขาแต่ก็เหนื่อยเหมือนกันแหละต้องวิ่งตามเขาไปทั่วและยังต้องมารองรับอารมณ์ของเขาที่มันขึ้น ๆ ลง ๆ อีก หรือว่าจะวัยทองกันนะ?
งานเลี้ยง...
ตอนนี้เราอยู่ในงานเลี้ยงหลังเลิกประชุมกันบางคนก็อยู่บางคนก็กลับ ส่วนคุณจอมทัพก็เดินไปทั่วงานเพื่อคุยกับคณะนายกทั้งหลายเพื่อหารือเรื่องงานกันต่อ เหนื่อยแล้วจะทำทำไมนะ?
“อึก! อ่าส์!!อร่อยเหมือนกันแหะ” ฉันหยิบไวน์ขึ้นดื่มบ้างเพราะเห็นว่าคนในงานดื่มกัน
“ดื่มเยอะเดี๋ยวเมาหรอก...”
“อุ๊ย! พี่ยิมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?” ฉันถามคนตรงหน้าเขาชื่อว่าพี่ยิมเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของฉันแล้วยังเป็นรักแรกของฉันอีก
“พี่เป็นบอดี้การ์ดให้ท่านรองนายกรัฐมนตรีภานุน่ะ”
“อ่อ แต่ว่าพิงไม่เคยเห็นพี่เลยนะคะ” ฉันพูดออกไปอย่างสงสัยเวลาเข้าประชุมท่านรองนายกก็เข้าร่วมตลอดแต่กลับไม่เคยเห็นพี่ยิมเลย
“พี่พึ่งกลับมาทำงานน่ะไปทำธุระให้ท่านรองที่ต่างประเทศมา”
“อ๋อ แบบนี่เองหวังว่าจะได้เจอกันบ่อย ๆ นะคะ^^” ฉันยิ้มให้เขาไปเพราะว่าไม่ได้เจอกันนานยังหล่อเหมือนเดิมเลยแหะ ถ้าใจฉันไม่เปลี่ยนไปฉันก็คงชอบเขาเหมือนเดิมแหละ
“ครับ พี่ดีใจนะที่เจอเรา” หมับ! พี่ยิมวางมือที่หัวของฉันอย่างที่เคยทำถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงใจเต้นแรงอย่างฉุนไม่อยู่แล้วละแต่ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นแล้ว
“พักพิง!” เมื่อได้ยินเสียงดุ ๆ นั่นฉันก็ถอยทันทีปล่อยมือของพี่ยิมค้างอากาศไว้
“จะกลับแล้วเหรอคะ?” ฉันถามเขาแต่เขากลับไม่มองฉันเลยเอาแต่มองพี่ยิมอยู่ได้
“อืม” แต่ไม่นานเขาก็ตอบ
“งั้นเราไปกันเถอะค่ะ ฉันคิดวิธีทำให้ท่านนายกหายเหนื่อยได้แล้วค่ะ ^-^” ความจริงยังไม่ได้แต่รู้สึกลางไม่ดีเพราะงั้นรีบพากลับดีกว่า -_-
“ไปสิ”
บ้านของนายกรัฐมนตรีจอมทัพ
เรากลับมาที่บ้านได้สักพักแล้วตลอดทางกลับบ้านฉันก็หาวิธีช่วยให้เขาผ่อนคลายตลอดและได้มาหนึ่งวิธีตอนนี้ฉันเลยเข้ามาอยู่ในห้องน้ำในห้องนอนของคุณจอมทัพ เปิดน้ำใส่อ่างจากุชชี่อย่างดีและใส่สบู่ลงไปตีให้เกิดฟองและกลิ่นหอม ๆ
“น้ำพร้อมแล้ว ไวน์พร้อม เสียงเพลงเบา ๆ ก็พร้อม ^0^” ฉันยิ้มภูมิใจกับผลงานของตัวเอง
“ภูมิใจเสร็จหรือยัง?”
“ว้ายยย!” ฉันร้องตกใจเมื่อเขาเข้ามาในห้องอย่างไม่ให้สุ่มให้เสียง
“ฉันอยากอาบน้ำแล้ว” เขาบอกและค่อย ๆ ปลดชุดคุมอาบน้ำออก
“กะก็อาบน้ำสิคะเชิญเลยค่ะน้ำเย็น ๆ พร้อมไวน์รสดีและเสียงงง~ดนตรีเบา ๆ” ฉันนำเสนอเต็มที่
“อืมมม...แต่ฉันว่าขาดอะไรไปนะ?” ยังขาดอะไรอีก?
“คุณทัพอยากได้อะไรเหรอคะ?” พรึ่บ!!
“กรี๊ดด!!คุณทัพ!!ทำไมไม่บอกให้ฉันหลบก่อนละคะ >_“แข็งขนาดนนี้เล่น ๆ ไม่ได้แล้วพักพิง อ่าส์!!!”
- ผู้เขียน
