My secretary 18 สมภาร
1519 คำ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“หาววววว~พอได้หรือยังคะฉันง่วงแล้วค่าท่านนายก” ฉันถามคุณจอมทัพเมื่อนวดมาสักพักแล้วเขายังไม่มีท่าทางบอกว่าจะพอ ที่ฉันง่วงแล้วก็ทนไม่ไหวจนถามเข้าออกไปแทน
“....” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ
“คุณทัพคะ...ท่านายกกก ฮัลโหลลล~” ฉันก้มไปมองหน้าของเขาเอามือโบกไปมือตรงหน้าก็พบว่าไม่มีการสนองอะไรทั้งสิ้น หลับไปแล้วสินะ
“หลับก็ไม่บอกปล่อยให้นวดอยู่ได้” ฉันค่อย ๆ ลงจากเตียงของเขาอย่างเบา ๆ เพราะกลัวว่าเขาจะตื่น ฉันรู้ว่าคุณจอมทัพทำงานหนักมากหนักกว่าฉันด้วยซ้ำเพราะงั้นฉันเลยอยากให้เขาพักผ่อนมากๆ เมื่อลงมาจากเตียงแล้วฉันก็นั่งกับพื้นและมองหน้าของเขา
“หล่อจริง ๆ เลยน้า” ฉันรู้ว่าเขาหล่อมากตั้งแต่เห็นป้ายหาเสียงออกมาแล้วแต่ก็ไม่คิดเลยว่าหล่อได้ขนาดนี้ ตั้งแต่เกิดมากฉันยังไม่เคยเจอใครเหมือนเขามาก่อนเลยทั้งหล่อทั้งเก่งทั้งรวยมากไปด้วยความสามารถ แถมยังกล้าได้กล้าเสียอีก ใคร ๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละว่าอดีตนายกโกงกินประเทศแต่ก็ไม่มีใครกล้าไปกุมจับเขาแต่คุณจอมทัพกลับกล้าและถล่มพวกรัฐมนตรีที่อยู่ฝ่ายอดีตนายกซะเละ ต่อไปนี้เราก็ต้องมาเลือกรัฐมนตรีที่จะมาแทนคนที่ออกไปซึ่งแน่นอนว่าคุณจอมทัพคงมีคนในใจอยู่แล้วละ
“คนอะไรเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างเลย” ฉันมองหน้าก่อนจะรู้สึกตัวว่าหน้าตัวเองเข้าใกล้เขาไปเรื่อย ๆ เขาเสียอย่างเดียวคือปากร้ายไปหน่อยไม่รู้ว่ากินอะไรเขาไปถึงได้ดุขนาดนั้นนะ
จุ๊บ!
“...!” พรึ่บ!! ฉันผละออกมาเมื่อตัวเองไปจุ๊บที่ปากของเขาและเอามือปิดที่ปากของตัวเองก่อนจะคิดว่า...แกทำบ้าอะไรลงไป!!พักพิงสติ!!!ถึงเขาจะหล่อมากแต่แกจะไปลวนลามเขาไม่ได้!!เขาเป็นเจ้านายแก!!!เป็นนายกของประเทศบ้านเกิดที่แกอยู่นะเว้ย!!
“ปะไปดีกว่า” ฉันลุกขึ้นเมื่อคิดว่าตัวเองคงอยู่ไม่ได้แล้ว
หมับ!!แต่แขนของฉันก็โดนมือของเขาจับเอาไว้ก่อนฉัน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ! ขอโทษค่ะ >_(จอมทัพ)
“อือออ~” เมื่อพักพิงหลับไปผมก็ตื่นลืมตาขึ้นมาก่อนจะจัดท่านอนให้เธอนอนสบายขึ้น ผมรู้หมดแหละว่าเธอทำอะไรบ้างแต่ไม่อยากตื่นขึ้นมาเพื่อทำให้อายเพราะงั้นเลยนอนเฉย ๆ ให้เธอทำไปอย่างนั้นสุดท้ายผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้กระชากเธอลงมานอนด้วยซะงั้น
ผมนอนตะแคงเอามือเท้าหัวและมองเธอพักพิงผู้หญิงที่เป็นเกาะกันกระสุนและเธอก็ทำหน้าที่ได้อย่างดี พักพิงเธอคนฉลาดและมีไหวพริบ เธอเก่งและมีสติอยู่เสมอแม้จะเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอก็ยังตั้งสติและรับมือได้ทันทุกอย่างไม่โวยวายไม่ร้องไห้ออกมา ซึ่งนั่นทำให้ผมสนใจในตัวของเธอ
พรึ่บ!! พักพิงพลิกตัวซุกมาหน้าแผงอกของผมเพราะว่าแอร์เย็นมาก ผมมันพวกขี้ร้อนเลยเปิดแอร์ 18 องศาเพื่อให้ตัวเองไม่ร้อนเกินไป กลิ่นหอม ๆ จาง ๆ ที่ออกมาจากตัวของพักพิงทำให้ผมผ่อนคลายอย่างน่าแปลกประหลาด แต่ว่าผมจะทำตัวเป็นสมภารกินไก่ไม่ได้เด็ดขาด...
แม้ว่าจะอยากกินแค่ไหนก็ต้องอดทน
หลายเดือนต่อมา...
ตั้งแต่ผมเริ่มรับตำแหน่งตอนนี้เป็นเกือบปีแล้วพักพิงยังคงทำงานกับผมอยู่เหมือนเดิมและเหมือนว่าเธอจะเริ่มเก่งขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเรื่องเอกสารหรือว่าการคุ้มกันผมเพราะว่าเธอได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีตลอดหลายเดือน หลังจากรับตำแหน่งมาตอนนี้ประเทศเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเศรษฐกิจก็ดีและเมืองสะอาดมากขึ้นด้วย คนในสภาตอนนี้ก็มีแต่เก่ง ๆ เพราะว่าผมคัดเลือกมาอย่างดี
“หัวข้ออภิปายต่อไปครับเรื่องของหมู่บ้านริมน้ำที่เหมือนสลัมตอนนี้สภาพเป็นอยู่ไม่ดีเท่าไหร่เลยครับ น้ำขังสกปรกและขยะก็เยอะด้วยแม้ว่าเราจะพยายามทำความสะอาดแล้วแต่ก็ยังไม่หมดสักที...” เสียงของรัฐมนตรีท่านหนึ่งเริ่มอภิปรายเกี่ยวกับปัญหาของประชาชน
“อืม งั้นรบกวนคุณไปสำรวจจำนวนหมู่บ้านทั่วประเทศครับว่ามีกี่หลังคาเรือนและสภาพการเป็นอยู่แบบนั้น เดี๋ยวผมเองก็จะลงไปดูด้วยบางทีเราต้องจะลงไปช่วยเหลือเรื่องการซ่อมแซมและปรับปรุงอาคารบ้านเรือนครับ และทำให้หมู่บ้านเป็นแหล่งท่องเที่ยวไปด้วยในตัวเพื่อเพิ่มอาชีพและรายได้...”
“งั้นเราก็คงต้องหาจุดเด่นของแต่ละหมู่บ้านด้วยครับเพื่อให้แต่ละทีแตกต่างกัน เวลานักท่องเที่ยวไปจะได้ไม่รู้สึกว่ามันจำเจเกินไป หรืออาจจะเป็นมิชชั่นให้นักท่องเที่ยวได้เก็บแต้มกันหน่อย” แผนงานต่อไปที่ผมจะทำคือปรับปรุงสภาพแวดล้อมที่ประชาชนที่อยู่ริมคลองหรือว่าสลัมให้มันน่าอยู่มากขึ้นและให้ประชนชาได้มีชีวิตที่ดีขึ้นด้วย
“งานนี้น่าจะเป็นงานใหญ่และใช้งบเยอะนะครับแต่ว่ามันเป็นเปลี่ยนประเทศของเราไปได้อย่างแน่นอน”
“ครับ ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นครับขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเข้าประชุมกันวันนี้ครับ”
ห้องทำงานนายกรัฐมนตรีจอมทัพ
“ท่านายกจะลงสำรวจพื้นที่ของหมูบ้านวันไหนคะ?” เสียงของพักพิงถาม
“น่าจะลงหลายวันและต่อเนื่องหลายเดือนยังไงฝากคุณจัดการเรื่องตารางลงพื้นที่ด้วยแล้วกัน เราต้องเดินทางไปหลายจังหวัดเลยเพราะว่า...อืออ เพราะว่าหมู่บ้านที่ประชาชนอยู่และไม่ได้รับการดูแล...” ผมบิดตัวไปมาเพราะว่าเกิดอาการเมื่อยไหล่
“ขออนุญาตนะคะ” หมับ!!พักพิงที่เห็นอย่างนั้นก็เดินมานวดให้ผมตอนนี้เธอเป็นหมอนวดประจำตัวแล้วด้วย
“ส่วนมากที่เป็นสลัมหรือกลุ่มหมู่บ้านแออัดเขาจะอยู่ในเขตพื้นที่ ๆ รัฐยกให้เป็นที่อยู่อาศัยไม่มีโฉนกเพราะงั้นฉันไม่อยากไล่พวกเขาแต่จะเปลี่ยนเป็นหมู่บ้านที่น่าอยู่และน่าท่องเที่ยวแทน”
“ค่ะ ฉันเห็นค่ะถ้าจะไล่พวกเขาเพื่อปรับปรุงพื้นที่เรามาช่วยกันอยู่ดูแลพวกเขาให้บ้านและสถานที่อยู่ดีกว่าค่ะและสร้างอาชีพด้วยที่ท่านายกบอกในการประชุมสุดยอดมากเลยค่ะ^^” เธอยิ้มหวานพร้อมคำชมให้ผมแล้วแบบนี้สมภารอย่างผมจะอดใจได้นานแค่ไหนนะ?
- ผู้เขียน
