My secretary 16 ไม่ใส

1551 คำ

(ขนมปัง) “อะไรของเขาวะ?” ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับพี่พักพิงสักหน่อยผมรู้ว่าเธอก็แค่พูดเล่นเท่านั้นแต่ทำไมท่านนายกต้องว่าแรงขนาดนั้นด้วย ไม่รู้ว่าพี่พักพิงจะรู้สึกยังไงเมื่อกี้ก็สีหน้าไม่ดีเลยด้วย “ก็อย่าไปยุ่งกับสิ่งที่ไม่ควรยุ่งสิ” เสียงของใครบางคนดังขึ้น “คุณมอน” เขาเป็นเลขาอีกคนของท่านนายกและเป็นคนรับผมเข้ามาทำงานด้วย “ไม่ควรยุ่ง?”ผมทวนสิ่งที่เขาพูด “ผมกับพี่พักพิงเรารู้จักกันมานานนครับ นานกว่าพวกคุณและท่านนายกซะอีก” ผมบอกกับเขา “แต่ต่อไปนี้ห้ามยุ่งหรือแสดงอาการสนิทเกินไป...” เขาพูดและเดินเข้ามาหาผม กึก!!ผมจะถอยหนีแต่ติดที่วางแจกันทำไมมันต้องมาวางอยู่ตรงนี้ด้วยเนี่ย “...ถ้าไม่อยากเดือดร้อน” เขากระซิบบอกไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเดือดร้อนผมกับพี่เขาสนิทกันนะ “แต่ว่า...” “จะไปนอนใช่ไหมหรือจะกลับบ้าน?”เขาถามโดยไม่ฟังความเห็นของผม เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นอยากได้อะไรก็ต้องได้เอาแต่ใจตัวเองที่สุดผมโคตรไม่ชอบคนแบบนี้เลย “นอนนี่ครับ” “ห้องนายยังไม่เรียบร้อยนิไปนอนห้องฉันก่อนแล้วกัน” เขาบอกแต่ผมไม่อยากไปนอนกับเขา “ผมจะไปนอนกับคุณเจ้าจอมเพราะต้องส่งคุณเจ้าจอมเข้านอนครับ” ไม่วางใจเขาเลยแหะ “อ่อเหรอ...ตามใจงั้นก็ไปได้แล้ว” เขาพูดแค่นั้นก็เดินออกไปเลยทำเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น... เขาต้องการอะไรกันแน่เนี่ย? สวัสดีครับผมขนมปังจะเรียกขนมหรือปังก็ได้ไม่รู้ทุกคนรู้หรือยังว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ผ่านมาผมมีแฟนเป็นผู้ชายหมดแต่เป็นรุกนะครับ และก็ไม่เคยกลัวใครด้วยแต่ทำไมเมื่อกี้ผมกลับรู้สึกกลัวคุณมอนนะเขาดูเป็นผู้ใหญ่ละมั้งช่างเถอะผ่านเรื่องของเขาไปละกันมาฟังเรื่องของผมนิด ๆ หน่อย ๆ ก่อนแล้วกัน ผมชื่ออะไรแนะนำไปแล้วเมื่อกี้ตอนนี้ผมกำลังทำงานเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกชายของท่านนายกที่ต้องปกปิดเป็นความลับซึ่งผมก็เข้าใจได้และไม่คิดจะเผยแพร่อะไรออกไปอยู่แล้วเพราะว่าพวกเขาให้เงินเดือนดีมาก ผมไม่มีพ่อแม่เลี้ยงน้องมาเองอีกสองคนตอนนี้เด็ก ๆ สามารถดูแลตัวเองได้แล้วเพราะงั้นผมเลยค้างที่นี่ได้แต่จะกลับไปนอนบ้านบ้างเพราะคิดถึงน้อง ห้องนอนที่นี่ยังไม่เรียบร้อยเพราะงั้นคืนนี้ผมจะนอนห้องคุณเจ้าจอมก่อน แต่เขาคนนั้นกลับมาชวนไปนอนซะงั้นหรือว่าเขาเองก็ชอบผู้ชายนะ? แต่ไม่น่าใช่หรอกมั้ง... “อย่าคิดไปเองไอ้ขนมปัง!”ผมบอกตัวเองเพื่อเรียกสติก่อนจะเดินไปห้องของคุณเจ้าจอม ความจริงเขาเป็นเด็กที่น่าสงสารมากคุณเจ้าจอมแม้จะมีทุกอย่างแต่พ่อหรือท่านนายกแทบไม่มีเวลาให้เลย เพราะงั้นเด็กคนนี้ค่อนข้างเหงาและต้องการความอบอุ่นมาก แต่คุณเจ้าจอมก็รู้ตัวเองว่าไม่ควรกวนเวลาที่พ่อของเขาทำงานอยู่ แม้จะดื้อไปบ้างแต่เจ้าจอมก็น่ารักดีนะครับทุกคน “ไม่ไปนอนด้วยกันจริง?” “เห้ย! คุณมอนมายืนแบบนี้ผมตกใจนะ!” ผมบอกกับเขาที่ยืนอยู่หน้าห้องของคุณเจ้าจอม “คุณเจ้าจอมหลับแล้วเพราะงั้นไม่ต้องกล่อมนอน” เป็นเด็กหลับง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? “แต่ว่า...” “ไปเหอะ!!” หมับ!! เขาเข้ามากอดคอของผม “คุณมอนปล่อยนะ!!” “เป็นผู้ชายเหมือนกันนอนด้วยกันจะเป็นไรไป? ไป ๆ ได้เวลานอนแล้ว” เขาไม่ฟังอะไรและลากตัวของผมไปที่ห้องของเขา “ไม่ไปคุณมอนนนน~” ปัง!!! เวลาต่อมา... พรึ่บ!! “ฮึบ!!” ผมไม่อยากนอนแต่ก็โดนเขาลากเข้ามาแม้จะพยายามออกไปก็โดนขู่ทุกทีว่าจะไล่ออกบ้าง หักเงินเดือนบ้าง เพราะงั้นตอนนี้ผมเลยนอนอยู่ที่เตียงของเขาแต่ไม่หลับเนื่องจากเกร็งไปหมด ผมไม่เคยนอนนิ่ง ๆ กับผู้ชายหรอกนะในห้องสองต่อสองไม่มีทางนอนเฉย ๆ ได้หรอก เห็นผมแบบนี้ผมไม่ได้ใส ๆ หรอกนะ วันไนท์ก็บ่อยเหมือนกันชีวิตมันเครียดควรหาความสุขใส่ตัวหน่อยไหม “เฮ้อ!” แต่กับคุณมอนผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงคิดอะไรอยู่น่ะสิขนาดท่านนายกยังไม่รู้ว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงแล้วเขาจะรู้ไหมนะ? “นอนไม่หลับหรือไง?” พรึ่บ! เขาที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วก็ลุกขึ้นมาและมองหน้าของผม “ครับ...” “หรือต้องเหนื่อยก่อนนอน?” เขาถามและเอาหน้ามาใกล้ผมทำให้ตกใจถอยหนีเกือบร่วงเตียงแต่เขาก็รับเอาไว้ทัน หมับ!! “จะหนีอะไรขนาดนั้น?” “ก็ใครใช้ให้คุณเข้ามาใกล้แบบนั้นละครับ รบกวนถอยออกไปด้วยไม่อย่างนั้นผมจะไม่นอนแล้วและไปนอนกับคุณเจ้าจอมแทน” ผมและมองหน้าของเขา “ก็แค่แกล้งเล่นไม่เห็นต้องทำหน้าตาจริงจังแบบนั้นเลยนิ หึ” และเขาก็กลับไปนอนเหมือนกันทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว เหอะ!! หลังจากนั้นผมก็หลับตาลงพยายามนอนให้หลับเพราะไม่อยากคิดเรื่องของเขาอีกแล้วหัวจะปวดฉิบหายเลยวะ (พักพิง) วันต่อมา... เอี๊ยดดด!! เอี๊ยดดดด!! เอี๊ยดดดด!! ปึก! ปึก! ปึก! “มาไวดีนิ” เสียงของคุณจอมทัพบอกกับคนที่เดินมาเขาเป็นผู้การเพทายนั่นเอง นี่มันเรื่องอะไรกันหว้า? ฉันเดินตามหลังจากของคุณจอมทัพออกมาเหมือนทุกวันเพื่อจะไปทำงาน แต่ไม่นานก็มีรถมากมายมาจอดหน้าบ้านซึ่งเป็นรถตำรวจและมีคุณเพทายซึ่งเป็นผู้บังคับการตำรวจแห่งชาติมาด้วย “อืม ทำอะไรก็ต้องเร็วหน่อยสิเดี๋ยวพวกนั้นมันจะหวั่นตัวทันและหนีไปก่อน” คุณเพทายบอกมองดูแลพวกเขาน่าจะอายุเท่ากันนะ “เออ! งั้นก็ไปกันเลยและก็ส่งคนไปควบคุมตัวพวกรัฐมนตรีที่อยู่ฝั่งด้วย” “เรื่องนั้นกูส่งคนไปแล้วตอนนี้เหลือแค่ไปจับตัวใหญ่” อ่า...มันเป็นเรื่องที่ฉันไม่รู้อีกแล้วแต่พอเดาได้วันนี้เรากำลังไปจับกุมใครบางคนและแน่นอนว่าต้องเกี่ยวพันกับสภาแน่นอน “ไปสิ กูอยากทำงานอื่นมากกว่ามาตามจับพวกไอ้แก่ไร้สมอง” ปากแจ๋วจริง ๆ และเขาก็เดินนำไปฉันก็เดินตามแต่เขากลับหยุดเดินกะทันหันทำให้ฉันชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา กึก!!ปึก!! “อ๊ะ!” เจ็บจมูก “เธอ...ทำหน้าที่ให้ดีอย่าเกะกะเจ้าหน้าที่คนอื่นและ...” “รับทราบค่ะฉันจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีทั้งหน้าที่เลขาและเกาะกันกระสุนของท่านนายกค่ะเพราะงั้นตอนนี้เราไปกันแล้วค่ะ อย่างที่ผู้การบอกเราต้องทำเวลา” แม้ว่าฉันจะยังไม่รู้ว่าเรากำลังไปจับใครก็บเถอะแต่ฉันควรมืออาชีพอย่าให้เขาว่าได้อีก “ดี คิดแต่เรื่องงานเข้าไว้ใช่คิดแต่เรื่องผู้ชาย...” เขาหันไปมองขนมปังที่ยืนอยู่ไกล ๆ ฉันจะไม่อธิบายอะไรทั้งนั้นอยากคิดอะไรก็คิดไปเลย “ค่ะฉันแยกแยะได้อยู่แล้ว^^” ฉันยิ้มก่อนจะเดินนำเขาไปแทน “เหอะ!!อวดดี!!” บนรถ ตอนนี้เรากำลังเดินทางเพื่อไปจับใครบ้างคน...แต่เขากลับไม่อธิบายอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นรถมาจนสุดท้ายฉันต้องเป็นฝ่ายเริ่มเอง “นี่คุณทัพจะไม่บอกกันใช่จริง ๆ ใช่ไหมคะว่าเรากำลังจะไปจับกุมใคร?” ฉันถามขึ้น “อดีตนายก” เขาเอ่ยขึ้นโดยสายตาของเขายังจับจ้องกับจอแท็บเล็ตที่กำลังทำงาน่ะ “อ่อ...ฮะ?!” ฉันร้องอย่างตกใจ “เขาส่งคนไปรอบทำร้ายฉันและก็ตอนดำรงตำแหน่งได้ทำการฉ้อโกงเงินภาษีของประชาชนด้วยโดยมีการร่วมมือกันของคณะรัฐมนตรีเพราะงั้นวันนี้เราจะทำการจับกุมคนพวกนั้นทั้งนั้นหมด” เขาพูดออกมาอย่างมั่นใจ “คุณมีหลักฐานทั้งหมดแล้วใช่ไหมคะ?” “อืม งานที่ฉันพยายามเคลียร์ทั้งหมดก็เพื่อหาหลักฐานและไปจับกุมคนพวกนั้น ฉันเป็นนายกเพราะอยากทำงานบริหารประเทศไม่ใช่มาตามหลังของใครเพราะงั้นต้องกำจัดพวกที่สร้างเรื่องเอาไว้ก่อนหน้าเพื่อสร้างความมั่นใจให้ประชาชนว่าฉันสามารถดูแลพวกเขาหลังจากจบเรื่องนี้ฉันจะดำเนิดการตามนโยบายของฉันที่วางเอาไว้...” “...” ฉันจ้องมองหน้าของเขาและคิดในใจว่า...ทำไมเขาเก่งและโคตรเท่ขนาดนี้นะ? แต่ปากหมาไปหน่อย -_-

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more