My secretary 4 เจ้านายชื่อว่าจอมทัพ
1532 คำ
คุณมอนตาเบิดโพล่งอย่างตกใจเมื่อฉันบอกไปแต่เขาก็เป็นมืออาชีพมากเพราะสามารถดึงสีหน้าปกติกลับมาได้ในภายในไม่ถึงสามวินาทีแต่มันก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของฉันไปได้
“^^”
“หึ เก่งจังนะครับ”
“แบบนั้นออกมาแปลว่าคุณยอมรับสินะคะว่าใส่อะไรบางอย่างลงไปในน้ำจริง ๆ ?” เพราะถ้าไม่ได้ทำอะไรลงไปคงไม่พูดแบบนั้นออกมาหรอก
“ครับ มันเป็นการทดสอบน่ะ”
“และถ้าฉันดื่มและเป็นอะไรไปตามชนิดของยาละคะ?”
“คุณก็จะไม่ผ่านการทดสอบและไม่ได้ทำงานนี้ครับ ผมจำเป็นต้องส่งตัวคุณกลับบ้านและเปิดรับสมัครใหม่อีกครั้งแม้มันจะวุ่นวายไปหน่อยก็ตาม”
“อ่อ แบบนี้นี่เองนั่นแปลว่าฉันผ่านการทดสอบแล้วใช่ไหมคะ?” ฉันถามเขา
“เรื่องนั้น...ยังครับ”
“-_-” จากยิ้ม ๆ อยู่ฉันก็หุบยิ้มทันทีเพราะเหมือนว่างานนี้มันจะไม่ง่ายเลยน่ะสิ
“ไม่ต้องหน้ามุ่ยไปหรอกครับเพราะผมคิดว่าคุณต้องทำได้อย่างแน่นอน” เหมือนเขาจะมั่นใจในตัวฉันระดับหนึ่งก็อย่างว่าเขาเป็นเลือกฉันมานี่น่าเนอะ เขาก็ต้องมองเห็นอะไรในตัวของฉันบ้างแหละไม่งั้นคงไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว
“ว่ามาสิคะว่าฉันต้องทำอะไรอีกจะได้เตรียมตัวรับมือทัน”
“ครับ คุณก็แค่ต้องเข้าอบรมตามโปรแกรมที่เราว่างไว้ก่อน 1 เดือนถ้าคุณพักพิงสามารถทำและอดทนอยู่ได้จนครบก็ถือว่าผ่านและตอนนั้นผมจะพาคุณไปพบเจ้านายของเราครับ” ก็ยังไม่ได้เจออีกสินะ
“ค่ะ แล้วฉันต้องอบรมอะไรบ้างละคะ?” มาขนาดนี้แล้วก็ต้องสู้หน่อยสิวะ
“อย่างแรกก็เรื่องความรู้พื้นฐานทั่วไปเกี่ยวกับงานเลขาครับ เรื่องมารยาในงานเลี้ยงหรือบนโต๊ะอาหาร”
“....”อย่างกับคุณนายเลยแหะ
“ศิลปะการต่อสู้แม้ว่าคุณจะพอเป็นอยู่บ้างแต่ก็ยังไม่ได้อะไรมากมาย”
“=_=” ฉันระดับเหรียญทองเลยนะ พูดจาไม่เข้าหูอีกละ
“เอ่อ แม้ว่าจะชนะการแข่งขันมาเยอะแต่ก็ต้องได้รับการฝึกใหม่อีกรอบอยู่ดีทั้งการต่อสู้และการยิงปืน...”
“อืม ฉันเข้าใจได้ค่ะ” จะต้องคุมกันคนสำคัญจะแค่นักกีฬากระจอก ๆ ได้ยังไงเนอะ
“นอกจากยังมีเรียนการแต่งหน้า การแต่งตัว การ...บลา ๆ #%$%#$^%$^%^%&” และอีกมากมายไปหมดจนฟังแล้วรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเลย
“ทะทั้งหมดฉันต้องเรียนภายใน 1 เดือน?” สักสามเดือนยังเกือบตายเลยนะ
“ครับ ^^”
“@_@” ฉันจะไม่ตายก่อนใช่ไหมพ่อแม่จะยังได้เจอฉันเนอะ เหอะ ๆ
“แต่ไม่ต้องห่วงนะครับตลอด 1 เดือนคุณพักพิงสามารถอยู่ที่ได้ฟรี อาหารฟรี ขนม เครื่องออกกำลังกายและสามารถลงไปให้บริการของคอนโดได้ฟรีทั้งหมดครับ และยังได้ค่าเสียเวลาหรือเงินเดือน ๆ แรกด้วยจำนวนห้าแสนบาทครับ^^”
“แหม!!แค่นี้เองฉันทำได้สบายมากค่ะ!!ไม่ได้มีปัญหาคุณมอนเตรียมสัญญาไว้ต่อได้เลยนะคะฉันทำงานนี้แน่นอน...”
15 วันต่อมา....
ตุบ!!!
“ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” ฉันทิ้งตัวนอนกับเตียงห้องนอนหลังจากที่ฝึกมาแล้ว 15 วันเกือบตายทุกวันทั้งต้องเรียนทฤษฎี ทั้งต้องการปฏิบัติ ไหนจะต้องตื่นมาวิ่งทุกวันเช้าอีกแม้จะทำประจำก่อนมาที่นี่แต่มันไม่ได้หนักและเช้าขนาดนี้โว้ยยยยยย
“เฮ้อออ!!โคตรเหนื่อย!!โคตรท้อออ!!!” แต่ที่ทำเพราะเงินนั่นแหละมันล่อหน้าล่อตา!
“แต่ว่า...เจ้านายของฉันเป็นใครกันนะ?” แน่นอนว่าเขาต้องรวยมากกกก!และมีอำนาญแถมยังมีศัตรูเยอะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มาลงทุนกับอะไรแบบนี้แน่ ทั้งที่เขาจะหาบอดี้การ์ดผู้หญิงคนอื่นที่พร้อมมาได้แต่เขากลับเลือกคนใหม่และออกเงินค่าใช้จ่ายทั้งหมด แต่การที่เขาทำแบบนี้นั่นหมายความว่าเขาเป็นคนไม่ไว้ใจใคร
“ลึกลับจังนะคุณว่าที่เจ้านาย...”
ทุกคนสงสัยไหมว่าทำไมฉันถึงรับงานนี้ทั้งที่มันโคตรเสี่ยงอันตรายและอาจจะตายได้...?
สั้น ๆ เลยนะ...เงิน
ฮ่า ๆ นั่นก็ส่วนหนึ่งแหละแต่อีกเหตุผลคือนี่มันงานแรกของฉันและฉันไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวังด้วยการหอบเสื้อผ้ากลับต่างจังหวัดหรอกนะ สีหน้าที่พวกท่านดีใจตอนฉันได้งานยังจำได้แม่นเลยว่าดีใจและภูมิใจแค่ไหนที่ลูกสาวคนเดียวที่ตัวเองส่งเสียมาจนเรียนจบได้งานทำ เพราะงั้นฉันไม่อยากทำพ่อแม่ขายหน้าน่ะสิและเป็นการรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยไง แต่อีกอย่างก็คือมันท้าทายดีจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ -_-
อย่างน้อยก็ลองทำหน่อยละกันไม่ไหวจริง ๆ ค่อยลาออกก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่ไหวละ หยอก ๆ
อีก 15 วันต่อมา
ปัง! ปัง! ปัง!
แปะ! แปะ! แปะ!
“คุณพักพิงเก่งมากครับตอนนี้ก็จบการเรียนเรียบร้อยแล้ว...” เสียงของคุณที่ชื่อเจมส์บอกกับฉันเขาเป็นครูสอนยิงปืนให้กับฉันความจริงฉันมีพื้นฐานอยู่แล้วแต่มันเป็นเพียงปืนสั้นหรือปืนพกเท่านั้นแต่ครูเจมส์สอนฉันยิงปืนทุกชนิดทั้งใหญ่ทั้งหนัก
“ขอบคุณสำหรับการสอนโหด ๆ นะคะ” ฉันได้ผ่านการฝึกอบรมเรื่องต่าง ๆ มาแล้วครบ 1 เดือนและวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่ฉันจะได้ไปเจอเจ้านายของฉันแล้วตลอด 1 เดือนที่ผ่านมาฉันไม่เจอคุณมอน มีคุณมานะแวะมาบ้างแต่ก็ไม่นานฉันได้เรียนเรื่องต่าง ๆ จากบุคคลที่มีเสียงชื่อจากด้านนั้น ๆ ไม่ว่าจะการแต่งหน้าที่ฉันไม่ได้เก่งอะไรมากพอไปวัดไปวาตอนนี้ฉันสามารถได้เก่งมากขนาดที่ว่าถ้าเลิกทำงานนี้ไปเป็นช่างเสริมสวยได้เลย ไหนจะการแต่งตัวอีกตอนนี้ฉันเสื้อผ้ามากมายเต็มตู้ไปหมดทั้งเดรสสวย ๆ ชุดออกงานต่าง ๆ เต็มไปหมดเรียกได้ว่าครบเลยแหละ
จะว่าไปแล้วเขาก็ฉลาดเหมือนกันนะจ้างครูมาสอนเรื่องต่าง ๆ ให้ฉัน เพื่อจะได้ทำเป็นเวลาออกงานจะได้ไม่ต้องจ้างช่างให้เสียเวลาเพราะตอนนี้ฉันสามารถทำทุกอย่างได้ดีแล้ว
“ทำดีมากเจมส์” เสียงของคุณมอนที่ฉันไม่ได้เจอมานานดังขึ้น
“ครับคุณมอน งั้นผมขอตัวก่อนนะครับขอให้โชคดีครับคุณพักพิง^^” บอกตามตรงว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาอวยพรแบบนี้เลยมันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะสิ
“อ่อค่ะ” ฉันก็ได้แค่ส่งยิ้ม ๆ กลับไปเท่านั้นและครูเจมส์ก็เดินออกไปทันที
“วันนี้เรามาเซ็นสัญญากันเถอะครับ” คุณมอนพูดพร้อมชูเอกสารในมือให้ฉันดู
“ค่ะ ก็ฉันรับปากไว้แล้วนิ”
หลังจากนั้นเราก็ไปหาที่นั่งกันเพื่อเซ็นสัญญาการว่าจ้าง โดยฉันก็อ่านมันอย่างดีเพราะไม่ชอบถูกเอาเปรียบเท่าไหร่แต่ในสัญญาก็ไม่มีอะไรน่าสงสัยเท่าไหร่นอกจากบอกว่าเขาจะจ้างฉันทำงานเพียงสี่ปีเท่านั้น ซึ่งฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรดีซะอีกกำหนดระยะมาเลยจะได้ไม่ต้องลุ้นว่าจะเลิกทำงานนี้ได้เมื่อไหร่....
ครืดด!!แกร๊ด!!
“เรียบร้อยค่ะ” ฉันเซ็นเสร็จก็ส่งเอกสารคืนคุณมอน
“นี่ครับ” และเขาก็ยื่นกล่องอะไรบ้างอย่างที่โคตรใหญ่มาจำนวนสองกล่อง
“อะไรเหรอคะ?” ฉันถามอย่างงง ๆ
“เจ้านายฝากมาให้ครับลองเปิดดูก่อนและผมจะอธิบายต่อครับ” ในเมื่อบอกมาแบบนั้นแล้วก็ต้องเปิดสินะ
“ค่ะ” ฉันตอบรับก่อนจะเปิดกล่องทั้งสองออกมากล่องเป็นชุดอะไรบางอย่างที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันสวยและแพงขนาดไหน ส่วนกล่องที่สองเป็นปืนพกที่โคตรสวยเหมือนได้รับการออกแบบมาอย่างดี
“ปืน?”
“ครับเป็นขอขวัญตอนรับจากเจ้านายน่ะครับ ส่วนกล่องแรกวันพรุ่งนี้คุณต้องเริ่มงานวันแรกและคุณต้องออกงานกับเจ้านายซึ่งคุณต้องใส่ชุดนั้นไปงานโดยเราจะมารับคุณเวลาสองทุ่มของวันพรุ่งนี้ครับ” อ่อ แบบนี้นี่เองสินะทำงานวันแรกก็ออกงานเลยนะ
“ค่ะ ว่าแต่ฉันจะสามารถทราบชื่อของเจ้านายฉันได้หรือยังคะฉันไม่อยากไปขายหน้าตอนเจอเขาครั้งแรก” ฉันถามถึงผู้ที่จะมาเป็นเจ้านายของฉัน
“จอมทัพ...เจ้านายของเราชื่อว่าจอมทัพครับ”
“จอมทัพ...”
ชื่อเหมือนนายกคนใหม่เลยแหะ...?
- ผู้เขียน
