A Secret Bodyguard เลขาท่านนายก

My secretary 3 ค่าตอบแทนสูง

อาทิตย์ต่อมา...

กรุงเทพมหานคร

หลังจากวันนั้นที่ฉันได้รับการติดต่อว่าผ่านมาสมัครงาน วันนั้นฉันก็ไม่ได้อ่านว่าต้องเข้าทำงานกรุงเทพเลยวุ่นวายกับการเตรียมตัวซะหลายวัน ส่วนพ่อแม่ก็จัดงานเลี้ยงส่งและแสดงความยินดีนิดหน่อยที่ฉันได้งานแต่ไม่มีใครมาส่งฉันที่กรุงเทพสักคน =_= รักลูกจริง ๆ เลยนะ ฉันเลยต้องหอบสังขารตัวเองขึ้นรถทัวร์นี่ไงทั้งที่บ้านก็มีรถยนต์เก่า ๆ อยู่คันนึงแต่พ่อไม่มาด้วยเหตุผลขี้เกียจถ่ายน้ำมันเครื่อง ส่วนแม่ให้เหตุผลว่ากรุงเทพมันวุ่นวายขี้เกียจทุกคนล้วนมีเหตุผล...เหตุผลคือขี้เกียจไง!!!

“รักฉันจริง ๆ เลยนะ” ฉันบ่นนิดหน่อยก่อนจะมองนาฬิกาข้อมือนิดหน่อยเพราะคุณมอนบอกว่าจะส่งคนรักมารับที่ท่ารถ แต่ตอนนี้เลยเวลามาสักพักก็ยังไม่มีวี่แวว ฉันไม่ได้โดนหลอกหรอกใช่ไหม?

จ๊อกกกกก

เมื่อท้องร้องฉันก็เลยมองหาอะไรกินหน่อยเพราะยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้ว

“ป้าจ้ะเอา...ลูกชิ้นสามไม้จ้ะ” ฉันอยากกินง่าย ๆ รองท้องก่อนเลยเลือกกินแค่ลูกชิ้นก่อน

“60 บาท” โห่!!ไม้ละตั้งสิบยี่มีแค่สามลูกเองนะถ้าบ้านฉันได้ตั้ง 6-7 ไม้ แต่ที่นี่มันในเมืองกรุงนิเนอะราคามันก็ต้องต่างกันอยู่แล้วแหละ

“นี่จ้ะ” แม้ว่ามันจะแพงแต่ว่าก็ต้องจ่ายแหละเพราะสั่งไปแล้วนิ

เมื่อได้ลูกชิ้นก็ไปซื้อน้ำดื่มขวดละ 20!! บ้านฉันขายแค่ 10 บาทเองนะ

เฮ้อออ ทำไมอะไร ๆ ก็แพงขนาดนี้เนี่ยฉันจะอยู่ไหวไหมบอกตามตรงฉันยังไม่รู้เลยว่าเงินเดินเท่าไหร่ ก็ตอนสมัครไม่คิดว่าจะได้ไงและเขาก็บอกว่าเงินเดือนขึ้นอยู่กับประสบการณ์และการตกลงกันของทั้งสองฝ่ายด้วย ซึ่งฉันมันไร้ประสบการณ์ไง -_-

“ประสาทจะกิน แต่ว่าทำไมยังไม่มีใครมารับอีกวะ งับ!” บ่อนนิดหน่อยก่อนจะยัดลูกชิ้นเข้าปากทีเดียวสามลูก

“เอ่อ ขอโทษนะครับนี่ใช่คุณพักพิงหรือเปล่าครับ?” และผ่านไปสักพักก็มีคนมาหาฉันแล้ว เย้!!

“ค่ะ ไม่ทราบคุณเป็นไรใครเหรอคะ?”

“คือผมได้รับมอบหมายงานจากคุณมอนให้รับคุณพักพิงน่ะครับ ชื่อว่ามานะครับ” เขายื่นมือมาตรงหน้าฉัน เพื่อจับมือ??

หมับ!!

“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะแต่ว่ามาช้าไปไหนคะ?” ฉันถามพร้อมรอยยิ้ม

“ขอโทษทีนะครับพอดีว่ารถติดนิดหน่อย” อ่อ มันเป็นเรื่องธรรมดาของที่นี่อยู่แล้วสินะ

“ค่ะ งั้นเราไปกันเลยไหมคะ?”

“มีอะไรให้ช่วยถือไหมครับ?” คุณมานะถามฉัน

“ไม่มีหรอกค่ะฉันมีแค่เป้ใบเดียว” เพราะคุณมอนบอกว่าไม่ต้องเอาอะไรมาเยอะเพราะงานของฉันมันต้องใช้ข้าวของเสื้อผ้าที่บริษัทจัดเตรียมไว้ให้ ซึ่งมันก็ดีเหมือนกันเพราะฉันจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อเสื้อผ้าใหม่

“งั้นเราไปกันเถอะครับ”

หลังจากนั้นฉันก็เดินตามหลับของคุณมานะเพื่อที่พัก คุณมอนบอกว่าฉันไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะว่าทางบริษัทได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเอามาแค่ตัวและความสามารถเท่านั้น ซึ่งไอ้ตัวอ่ะมาอยู่แล้วแต่ความสามารถนี่สิฉันกลัวว่าเขาจะผิดหวังจัง แหะ ๆ

คอนโด JT

ใช้เวลาสักพักเราก็มาถึงคอนโดที่มีป้ายใหญ่โตเขียนว่าเจทีอยู่ทำไมมันคุ้นจังนะ???

“ถึงแล้วครับ คุณพักพิงเดินตามผมมานะครับผมจะพาไปที่พักก่อน”

“ฉัน...จะได้พักที่นี่จริง ๆ เหรอคะ???” ฉันมองอย่างไม่อยากเชื่อเท่าไหร่นักเพราะมันหรูหรามากและเมื่อกี้เหมือนฉันเดินผ่านดาราเลยอ่ะที่นี่ต้องแพงมากแน่ ๆ นี่ฉันได้มาทำงานให้ใครเนี่ย >.0 “เพราะฉันไม่ได้กินมันลงท้องไปสักหน่อย ^^”