เรื่องรักฉบับร้อน (คุณใหญ่-คุณคิงส์-คุณยักษ์)

เจ้าของร่างสูงใหญ่กำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามและวัยสี่สิบสองปีคนนั้นชื่อ “อลังการ”  เคยผ่านการหย่าร้างมาแล้ว1ครั้งเมื่อ10ปีก่อน หลังการหย่าร้าง เขากลายเป็นหนุ่มเจ้าชู้ เพลย์บอยเรียกแดดดี๊ เขาประสบความสำเร็จในธุรกิจการงาน เป็นเศรษฐีด้วยลำแข้งของตัวเอง ทว่ากับเรื่องหัวใจแล้ว ดูท่าจะเป็นคนเรียกได้ว่า ‘ล้มเหลว’ ‘บัวชมพู’ หญิงสาวอายุยี่สิบ เธอมาทำงานเป็นแม่บ้านแทนแม่ของตนเองที่ล้มป่วย ไม่สามารถมาทำงานเอง แม่สารภีกลัวจะโดนหักเงินเดือนจึงให้บัวชมพูมาทำงานแทน หัวใจที่คิดว่าด้านชากลับหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง บทที่1. เธอเป็นใคร “อลังการ”  เดินโซเซล้วงมือหากุญแจบ้านหน้าบ้านพักริมทะเล ถ้ามีใครสักคนอยู่ตรงที่เขายืนอยู่...จะเห็นทะเลสีครามอยู่ตรงหน้า นกนางนวลโผบินอย่างเสรี ริ้วคลื่นแตกกระจายยามเมื่อจูบหาดทรายที่ทอดตัวยาวไปไกลสุดสายตา... อลังการขยับตัวมองนาฬิกาที่ข้อมือ เมื่อคืนฉลองกับให้กับคนงานที่เพิ่งได้ลูกชายคนแรก เขาเป็นคอเหล้าก็จริงแต่ไม่ค่อยกับพวกคนงาน แต่นานๆจะสังสรรค์กันทีก็เลยได้เมายาวจนเพิ่งจะได้กลับเอาตอนนี้ ชายหนุ่มไขกุญแจเข้าบ้านแล้ว ถอดรองเท้าออกง่ายๆ แตะรองเท้าไปให้พ้นปลายเท้าแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟา “น้าสารภีอยู่มั้ยครับ” เขาส่งเสียงออกไป “ขอน้ำให้ผมสักแก้ว” เงียบไปอึดใจใหญ่ๆ อลังการยกมือนวดขมับและหลับตาอย่างเหนื่อยล้า นานแค่ไหนที่ไม่ได้เมามายขนาดนี้ เขารับรู้การเคลื่อนไหวตามมาด้วยเสียงวางแก้วน้ำเบาๆ เขาลืมตาขึ้นเห็นเพียงแก้วน้ำเย็น เขายันกายขึ้นนั่ง ยื่นมือไปคว้าแก้วน้ำดื่มไปจนหมดแล้วทิ้งตัวลงนอนต่อ “ถ้าน้าสารภีจะกลับแล้วล็อกประตูให้ด้วยนะครับ วันนี้ผมไม่ออกไปไหน” เขาพูดทั้งที่หลับตา ครู่หนึ่งผ้าขนหนูชุบน้ำเจือกลิ่นหอมเย็นวางบนหน้าผากของเขาเบาๆ มันสบายเสียงจนเขาเผลอครางออกมา “ขอบคุณครับ” อลังการไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆ ซึ่งเขาก็ไม่แปลกใจ ปกติน้าสารภีเป็นแม่บ้านที่เขาจ้างมาทำความสะอาดสัปดาห์ละสามวัน มาวันไหนบ้างนั้นเขาก็จำไม่ได้แล้ว เขานอนเหยียดขายาวที่โซฟา ฟังเสียงเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง ปกติกลางวันเขายุ่งกับฟาร์มไข่มุก เลยไม่รู้ว่ากระท่อมหลังน้อยนี้จะเงียบขนาดนี้ หรือเพราะแม่บ้านของเขาเป็นคนเงียบๆ แทบไม่เคยพูดคุยอะไรกันอยู่แล้ว ผ้าขนหนูผืนเดิมถูกหยิบออกอย่างเบามือ คนที่นอนอยู่ยังปิดเปลือกตาทำให้อีกฝ่ายได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก มือเรียวเล็กหยิบผ้าขนหนูไปชุบน้ำให้ใหม่ บิดหมาดๆ แล้วนำมาวางบนหน้าผากของเขาอีกครั้ง เพียงหันหลังให้ ร่างของเธอก็ถูกกระชากให้ล้มลงบนอกแกร่งของชายหนุ่ม “คุณใหญ่!”   “เธอเป็นใคร!” อลังการจ้องเขม็ง ปกติเขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย โดยเฉพาะผู้หญิง แต่กับน้าสารภีนั้น เขาไม่คิดว่าน้าสารภีจะกล้าละเมิดคำสั่งเขาให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอย่างนี้ “หนู...หนู...” หญิงสาวดิ้นขลุกขลักด้วยไม่เคยถูกผู้ชายกอดรัดอย่างนี้ “คุณใหญ่ปล่อยหนูก่อนค่ะ” “เธอรู้จักฉัน?” อลังการขมวดคิ้วแล้วพลิกเอาคนตัวเล็กลงมาอยู่ใต้ร่างอยู่รวดเร็ว เร็วเสียจนหญิงสาวได้แต่อ้าปากค้างไม่ทันส่งเสียงร้องตกใจ “ใครส่งเธอมา” “เปล่าค่ะ คุณใหญ่เข้าใจผิดแล้ว” อยู่บนตัวเขาว่าแย่แล้ว พอถูกพลิกลงมาอยู่ต่างร่างแบบนี้เธอยิ่งรู้สึกแย่หนักกว่าเดิม “หนูชื่อบัวค่ะ เป็นแม่บ้านไงคะ” “บัว? บัวไหน? แม่บ้านอะไร เข้าผิดบ้านหรือเปล่า บ้านนี้มีแม่บ้านชื่อสารภี” “ใช่ค่ะ สารภีคือแม่ของหนู หนูชื่อบัวชมพูมาทำงานบ้านแทนแม่ค่ะ คุณไม่ได้อ่านโน้ตที่แม่เขียนไว้บนโต๊ะทำงานเหรอคะ” คราวนี้อลังการนิ่งงันไปเล็กน้อย เขาเงยตัวขึ้นจากร่างหอมกรุ่นมองเลยไปที่โต๊ะทำงานไม่ไกลนัก แล้วก็นึกได้ว่า น้าสารภีเคยบอกแล้วว่าอาจจะไม่สะดวกมาทำงานตามเวลาที่เขากำหนดไว้ เพราะตอนนี้เริ่มไปฟอกไตแล้ว “คุณใหญ่ช่วยขยับออกไปได้ไหมคะ” บัวชมพูดิ้นขลุกขลัก เธอไม่รู้การดิ้นรนอย่างนี้ยิ่งทำให้ร่างกายแนบชิดอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น    “อย่าดิ้น!” เขาตวาดและน้ำเสียงดุดันของเขาทำให้เธอตัวแข็งทื่อแทบกลั้นลมหายใจ อลังการถอนหายใจแล้วขยับตัวออกจากร่างนุ่มนิ่ม หญิงสาวตั้งสติได้ก็ค่อยๆ ยันกายขึ้นแล้วดีดตัวเองไปนั่งบนพื้นอย่างเจียมตัว “เอาล่ะ ไหนเล่ามาใหม่สิ เอาให้ฉันรู้เรื่องนะ” บัวชมพูลอบเบ้ปากใส่ แล้วสูดลมหายใจลึก สะกดอารมณ์ตื่นเต้นของตัวเองลงไปแล้วพูดขึ้น    “หนูชื่อบัวชมพู ลูกสาวแม่สารภีที่เป็นแม่บ้านมาทำงานที่บ้านคุณใหญ่สัปดาห์ละสามวัน แล้วแม่สารภีก็บอกคุณใหญ่แล้วว่า ช่วงนี้เริ่มไปฟอกไตแล้ว ถ้าวันไปฟอกไตตรงกับวันที่ต้องมาทำงานที่บ้านคุณใหญ่ จะให้หนูมาทำแทนไปก่อน คุณใหญ่จะดูบัตรประชาชนของหนูก็ได้ค่ะ” “ไม่ต้อง ฉันนึกออกแล้ว”  อลังการนวดขมับ   “คุณใหญ่ไม่หักเงินแม่นะคะ หนูสัญญาว่าจะทำงานให้เต็มที่ คุณใหญ่ต้องการอะไรสั่งหนูได้เลยค่ะ อาหารง่ายๆ หนูก็ทำได้นะคะ ขอแค่คุณใหญ่ยังจ้างเราก็พอ แม่ยังต้องใช้เงินฟอกไตค่ะ” “พอแล้วๆ” อลังการโบกมือห้าม “ทำอะไรร้อนๆ ให้กินสักชามสิ มาม่าหรือข้าวต้มก็ได้” “ได้ค่ะ หนูเตรียมข้าวต้มทรงเครื่องแล้ว รอคุณตื่นก็กินได้เลย หนูไปยกมาเลยนะคะ” “อืม”   อลังการพยักหน้ารับส่งๆ พอร่างเล็กลุกขึ้นเดินเร็วๆ ไปแล้ว เขาก็ลอบมองหญิงสาว เท่าที่จำได้ น้าสารภีมีลูกสาวเรียนมหา’ลัยใกล้จบแล้ว เขาไม่เคยเจอลูกสาวของน้าสารภี และไม่ค่อยสนใจเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แต่จำได้ว่าน้าสารภีเคยพูดเรื่องนี้ น้าสารภีป่วยเป็นโรคไตอะไรสักอย่าง และถึงขั้นที่ต้องฟอกไตแล้ว ครู่ต่อมาชามข้าวต้มอุ่นๆ ถูกยกมาวางให้ตรงหน้าพร้อมกับน้ำดื่ม หญิงสาวนั่งพับเพียบบนพื้นเฝ้ารอว่าเจ้าของบ้านต้องการสั่งอะไรเพิ่มหรือไม่ บัวชมพูไม่อยากมาเป็นแม่บ้านแทนแม่เลยสักนิด แต่เพราะงานพิเศษที่เคยทำอยู่ก็ถูกเลิกจ้างกระทันหันเพราะพิษโควิด-19 แม่ต้องใช้เงินในการฟอกไต ต่อให้ใช้สิทธิ์บัตรทองก็มีส่วนต่างที่ต้องจ่ายเอง และเธอก็อยากให้แม่รักษาตัวเองให้สบายๆ ยอมเสียเงินเอง ที่ศูนย์ฟอกไต  “ข้าวต้มไม่ใส่กระเทียมเจียว โรยขิงซอยกับต้นหอมผักชี หนูโรยเกลือกับพริกไทยบ่นนิดหน่อยแล้วค่ะ แต่ถ้าคุณใหญ่อยากเพิ่มอะไร หนูไปเอามาให้ได้”  อลังการตักข้าวต้มที่อุ่นกำลังดีชิมที่ละคำ รสชาติไม่ต่างจากรสมือของสารภี เขาพยักหน้าพอใจ แสดงว่าคนเป็นแม่คงสอนงานมาดี “นี่เธอมาบ้านฉันครั้งแรกหรือเปล่า” เขาถามอย่างนึกได้ บัวชมพูเงยหน้าขึ้นแล้วชูสามนิ้ว  อลังการชะงักไปเล็กน้อย ยัยเด็กนี่คงไม่ได้คิดเรื่องการเมืองอะไรในหัวนะ “หนูมาทำงานบ้านคุณใหญ่สามครั้งแล้วค่ะ หนูทำทุกอย่างที่แม่สอน คุณรักความเป็นส่วนตัว ห้องนอนแค่เข้าไปทำความสะอาด ห้องน้ำต้องไม่มีกลิ่นอับ เสื้อผ้าไม่ใช่น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นแรง รีดแล้วแขวนไว้ตามเฉดสีให้คุณเลือกหยิบง่ายๆ ของสดในตู้เย็นหนูก็เติมให้ตามที่คุณเขียนไว้ที่กระดานไวท์บอร์ด เปลี่ยนน้ำในตู้ปลา รดน้ำแคนตัส พาไปรับแดด แล้วก็...” “พอแล้ว” เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคน ‘เยอะ’ ขนาดนี้เหมือนกัน “มีอะไรก็ไปทำเถอะ” บัวชมพูยิ้มเจือน “ไม่ได้ค่ะ” “ทำไม?” “หนูต้องทำความสะอาดห้องนี้ ถ้าคุณใหญ่ขึ้นไปนอนข้างบน หนูถึงจะทำงานเสร็จค่ะ อ้อ! หนูเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้แล้วนะคะ ซักด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อให้เรียบร้อย ไม่มีคราบกาวเลอะเทอะบนที่นอน...” พรวดดด “อ๊ะ! คุณใหญ่! น้ำค่ะ” บัวชมพูรีบยกแก้วน้ำส่งให้เขา จู่ๆ ก็สำลักออกมา เหมือนเด็กจริงๆ “คราบอะไรนะ” “คราบกาวไงคะ” เธอพูดด้วยสีหน้าใสซื่อแล้วหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้   อลังการนึกถึงคืนก่อนที่พาผู้หญิงมานอน ทุกครั้งที่เสร็จกิจ เขาดึงผ้าปูที่นอนออกโยนใส่ตะกร้ารอแม่บ้านมาเก็บไปซัก ซึ่งไม่เคยมีการพูดถึงคราบใดๆ เขาชอบการทำงานของน้าสารภีก็ตรงที่ไม่พูดมาก ไม่เซ้าซี้ ทำหน้าที่ของตัวเองไปจึงจ้างทำงานได้สามปีแล้ว “ช่างเถอะแล้วน้า เอ่อ แม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง แล้วนี่มาทำงานแบบนี้ไม่เสียเวลาเรียนเหรอ” “ช่วงนี้มหา’ลัยหยุดค่ะเพราะเรื่องไวรัสโควิดค่ะ งานพิเศษของหนูก็ถูกยกเลิกด้วย หนูเลยมาทำงานแทนแม่ค่ะ” “อ้อ ลืมไป แล้วทำงานพิเศษอะไรล่ะ” “เป็นพริ้ตตี้ค่ะ” พรวดดด รอบนี้สำลักน้ำ บัวชมพูขมวดคิ้ว เธอทำอะไรผิดไป เขาสำลักตั้งสองครั้ง อลังการกวาดตามองร่างของแม่บ้านที่สวมผ้ากันเปื้อนทับเสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วน ไม่มีอะไรให้น่ามองเลยสัก “เธอนี่นะพริ้ตตี้” “ใช่ค่ะ หนูมีหลักฐานนะคะ ถ้าคุณใหญ่สนใจเรียกใช้งานหนูได้” บัวชมพูยิ้มกว้าง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดรูปให้เขาดู อลังการปัดนิ้วไปบนหน้าจอมือถือราคาถูก รูปแต่ละรูปมันเป็น...อะไรล่ะ เรียกอะไรดี ชุดมาสคอต ชุดหมี ชุดกระต่าย ถ้าไม่ถอดหัวออกจะไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ด้านในคือหญิงสาวตัวเล็กคนนี้ “เธอเรียกการใส่ชุดตุ๊กตาว่าพริตตี้เหรอ” “ใช่ค่ะ” บัวชมพูพยักหน้ารับ “คุณคิดว่าทุกคนจะทำแบบนี้ได้เหรอคะ หนูต้องฝึกฝนตัวเองในชุดร้อนๆ พวกนี้ถึงจะได้รับงานได้นะคะ” อลังการเห็นแววตาจริงของหญิงสาวแล้วเผลอยิ้มออกมา เด็กคนนี้ตาโตน่ารักดี ดูๆ ไปก็ไม่เลว เอ...เรียนมหาวิทยาลัยแล้วใช่ไหม แบบนี้เขาก็คงไม่เข้าข่ายพรากผู้เยาว์แล้วสิ          เฮ้ย! ใจเย็นหน่อยอลังการ เดี๋ยวแม่กระต่ายน้อยก็ตื่นตกใจไป!