ห้าโมงเย็นอย่างที่ชีคฮาซีมบอกเอาไว้ เขาก็วางปากกาออกจากแฟ้มงานแล้วเงยหน้ามามองคนที่นั่งหลับหน้ายุ่งอยู่ที่โซฟารับแขกของเขาได้อย่างเต็มตา หลังจากที่ต้องทำงานไปมองหน้าหล่อนไปจนแทบไม่มีสมาธิ แต่เขาคิดว่าการที่เขาเอาหล่อนมาที่ทำงานด้วยอย่างนี้เขาน่าจะมีสมาธิมากกว่าที่จะปล่อยหล่อนไปอยู่ห่างตัว อย่างน้อยมีร่างบางมานั่งให้มองอย่างนี้ก็ดีกว่าคิดถึงร่างที่เคยกอดไปจนทำงานไม่รู้เรื่องแหละน่า
เขารู้สึกตัวว่าขาดหล่อนไม่ได้ เหตุผลที่เขาไม่ยอมปล่อยหล่อนไปมีเท่านั้นจริงๆ
“ตาร์ ตื่นครับตาร์” เขาเขย่าบ่าบอบบางเรียกหล่อน ตระการตา ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเขาชะโงกหน้ามาใกล้ๆ หล่อนก็ตื่นในตอนนั้นทันที ร่างบางขยับถอยหนีจากเขาน้อยๆ ก่อนจะปั้นหน้าเชิดมองเขาแล้วเลยไปมองนาฬิกา
“ห้าโมงแล้ว ฉันจะได้เป็นอิสระแล้ว”
“อิสระอะไร”
“ก็อิสระที่โดนขังในที่ทำงานของคุณไง น่าเบื่อชะมัด”
ชีคฮาซีมฟังหล่อนพูดแล้วก็ส่ายหัว นับตั้งแ
