ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
วีณาเคาะประตูห้องลูกสาวแล้วถือจานขนมเดินเข้ามา
“สองสาว คุยอะไรกัน ไม่ลงไปทานข้าวเลย เอ่อ ตาร์ แม่เราโทรมาตอนที่น้าประชุมอยู่ น้ำเสียงบอกชัดเลยว่าคิดถึง แต่โทรหาเราไม่ติดหรือยังไงนี่แหละ น้าเลยบอกว่าน้าไม่อยู่กับตาร์ เขาบอกว่าเดี๋ยวจะโทรหาตาร์อีกทีให้ตาร์เปิดเครื่องด้วย”
ตระการตายิ้มแหยๆ
“น้าวีณาขา มาได้จังหวะพอดิบพอดีเลยค่ะ ตาร์มีเรื่องจะคุยด้วย” หล่อนหัวเราะแหะๆ ก่อนจะเล่าทุกอย่างให้วีณาฟัง เพื่อให้วีณาเป็นคนช่วยวางแผนอีกคน
“มีทางเดียวเท่านั้นตาร์ แต่งงาน” วีณาบอกหลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมด
“หา แต่งงาน ตาร์อุตส่าห์หนีการแต่งงานมาสุดขอบฟ้า ตาร์ต้องมาแต่งงานที่นี่เหรอคะ ตาร์ไม่เอาหรอกค่ะ” หล่อนส่ายหน้าดิก
“ไม่ใช่แต่งงานแบบเป็นผัวเมียอะไรกันแบบนั้น ที่น้าว่าน่ะหมายถึงแต่งงานแบบแค่จดทะเบียนเฉยๆ เพราะทันทีที่จดทะเบียนกับคนจาร์มา ตาร์ก็จะได้รับรองสิทธิ์ว่าเป็นคนจาร์มาค
