เหลี่ยม...รักร้อย

บทที่ 2 ซ่อนลึก...สุดใจ(4)

ธิษน์พยายามสูดหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกวาบลึกที่มันปะทุเข้ามากะทันหัน ศีรษะได้รูปค่อยๆ ก้มลงต่ำ แอบภาวนาในใจว่าขออย่าให้เจ้าจ้อยของเขามันตื่นตกใจจนกลายร่างเป็นท่อนไม้ไปอีกก็แล้วกัน

“ว๊าวววววว...ใหญ่มากเลยพี่ธิษน์” ใบหน้าเล็กแทบจ่อประชิดติดเจ้าจ้อย สุ่มเสียงตื่นตะลึงกับดวงตาเบิกกว้างนั้นมันทำให้ขนทุกเส้นบนร่างสูงลุกตั้งชัน ความรู้สึกในช่องท้องของเขามันหมุนวนแปลกๆ

“น...หนูร้อยไม่ต้องเข้าใกล้ขนาดนั้นก็ได้” ธิษน์ว่าเสียงสั่น พยายามก้าวถอยหลังออกไป แต่ใบหน้าเล็กก็ยังตามติด

เจ้าจ้อยของเขามันกลายร่างเป็นท่อนไม้จริงๆ ตามคาด เครื่องเพศที่บ่งบอกความเป็นชายของเขามันขยายใหญ่อย่างน่ากลัว กลุ่มขนดกดำที่สยายปกคลุมอยู่นั้นมันยังคงเปียกลู่ไปกับผิวเนื้อสีคร้ามแดด

ผิวกายแข็งแรงเริ่มร้อนผ่าวกับดวงตาสำรวจของเด็กอยากรู้อยากเห็น เธอห่อปากตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแปลกใหม่ตรงหน้าอย่างไร้เดียงสา

ธิษน์รีบดึงกางเกงกลับเข้าที่ปกปิดเจ้าจ้อยแปลงร่างจากสายตาของเด็กน้อยอย่างร้อนรน เมื่อเขาเหลือบเห็นมือน้อยเตรียมยกขึ้นหมายจะสัมผัสจับต้อง

“พอแล้วหนูร้อย แค่ดูเฉยๆ” เสียงดุเบาๆ ก่อนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อเห็นหนูน้อยพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี แต่สีหน้ายังไม่คลายความอยากรู้อยากเห็นจนเขาหัวเราะขำกับท่าทางนั้น

ร่างเล็กเมื่อได้ทำตามสิ่งที่อยากรู้เสร็จแล้ว เธอเดินไปยังกองเสื้อผ้าที่ถูกถอดวางทิ้งไว้ ก่อนจะก้มถอดกางเกงชั้นในตัวเล็กเปียกชื้นของตัวเองออกจากตัว พลางส่งเสียงถามพร้อมกับสวมเสื้อผ้าไปด้วย

“ตกลงพี่ธิษน์ไปนอนบ้านหนูร้อยนะ”

“ครับ แต่พี่ต้องไปขออนุญาตคุณท่านก่อนนะ” ธิษน์ตอบรับ หัวใจยังเต้นกระหน่ำกับวิชาเพศศึกษาของยัยหนูรักร้อยไม่หาย

แล้วดูนะ โตแล้วก็ยังแก้ผ้าต่อหน้าเขาหน้าตาเฉย!

คงต้องสอนกันหน่อยแล้วว่าอย่าไปทำแบบนี้ที่ไหน เพราะเด็กผู้หญิงสมัยนี้ร่างกายเจริญเติบโตเร็วมาก แม้จะเพียงแค่สิบขวบแต่ธิษน์สังเกตเห็นหน้าอกที่เคยแบนราบของเธอ เริ่มจะนูนอวบขึ้นมานิดๆ หัวนมที่เขาเคยเห็นว่ามันเล็กเท่าเม็ดถั่ว เดี๋ยวนี้มันเริ่มขยายใหญ่จนเห็นได้ชัดเลยทีเดียว...

นั่นคือเหตุการณ์ที่ไม่อาจลบเลือนไปจากความทรงจำของเขาได้เลย

ธิษน์หยุดความคิดถึงเหตุการณ์แต่หนหลัง ขณะสองมือประคองพวงมาลัยรถจอดเข้าที่ เมื่อเข้ามาในบริเวณฟาร์มธีราธร สายตาคมกวาดมองคนงานกำลังดูแลวัวเนื้อคุณภาพสูงอย่างเอาใจใส่

ร่างสูงผิวคร้ามแดดก้าวลงจากรถเดินตรงไปยังกลุ่มคนงานที่กำลังตีตราประทับบนตัวแม่วัวที่สั่งซื้อมาใหม่ เห็นหัวหน้าคนงานวัยเกือบเจ็ดสิบส่งเสียงปลอบแม่วัวตัวใหญ่ที่กำลังยืนกระสับกระส่ายตื่นกลัว

“เป็นยังไงบ้างน้าอาจ” ธิษน์เอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาใกล้ องอาจหันมาส่งยิ้มทักทาย มือข้างหนึ่งยังลูบเบาๆ กับลำตัวแม่วัวไม่ห่างด้วยความห่วงใย เกรงมันจะตื่นคนและสถานที่

“มันตื่นคนน่ะคุณธิษน์ ตัวสุดท้ายแล้วครับเสร็จแล้วก็ต้อนเข้าคอกได้ไม่ต้องห่วงครับ” องอาจหันมารายงานหนุ่มรุ่นลูก

ปัญหาเรื่องวัวใหม่ตื่นสถานที่มักเกิดขึ้นเป็นประจำ แต่ด้วยประสบการณ์และความชำนาญในฟาร์มเลี้ยงวัวมาหลายสิบปีขององอาจ ธิษน์จึงไม่ห่วงอะไร ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้มีหน้าที่รับผิดชอบทำงานกันไปอย่างเป็นระบบ

ส่วนหนึ่งก็เป็นการให้เกียรติคนงานของตนด้วย ทุกคนมีหน้าที่และความรู้ความชำนาญเฉพาะทางกันอยู่แล้ว ถ้าคนเป็นนายเข้าไปก้าวก่ายอาจไม่เหมาะนัก

นอกจากจะมีปัญหาที่พวกคนงานหรือหัวหน้าคนงานแก้ไขไม่ได้ ธิษน์และปูรณ์จะลงมาดูแลและจัดการด้วยตัวเอง ซึ่งถือเป็นหลักปฏิบัติของธีราธรฟาร์มมาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งใหม่ๆ

แม้คนงานเหล่านี้จะไม่ได้เรียนจบการศึกษาในระดับสูง แต่ด้วยประสบการณ์และการคลุกคลีอยู่กับสิ่งที่ตัวเองรักเป็นระยะเวลานานๆ บางครั้งคนเรียนจบสูงๆ อย่างธิษน์ยังต้องยอมแพ้เมื่อเจอปัญหาที่ทฤษฎีในหนังสือก็ไม่อาจแก้ไขได้

“น้าอาจเป็นยังไงบ้าง คุณท่านบ่นๆ ว่าน้าไม่ยอมไปหาหมอตามนัดอีกแล้ว” ธิษน์ชวนคุยเมื่ออีกฝ่ายละมือจากแม่วัว ปล่อยให้คนงานรับช่วงต่อแล้วพาไปเข้าคอก

องอาจเมื่อได้ยินถึงกับหัวเราะเสียงดัง สีหน้านั้นบ่งบอกถึงความตื้นตันใจอย่างปิดไม่มิดเมื่อผู้เป็นนายทั้งสองใส่ใจรายละเอียดคนงานอย่างเขา

“ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับคุณธิษน์ หมอเขาก็นัดไปอย่างนั้นแหละ”

“แต่สองครั้งแล้วที่น้าเบี้ยวไม่ไปตามนัด อีกอย่างตอนนี้น้าก็อยู่คนเดียว เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะแย่...”

“โอ้ยยยย...คุณธิษน์ไม่ต้องห่วงเลย ผมแข็งแรงดีไม่ได้เจ็บป่วยอะไร เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือนนีมันก็กลับมาสอนโรงเรียนในเมืองแล้วครับ”

“อ้าว นีจะย้ายมาแล้วเหรอ ผมไม่เห็นรู้เรื่อง” ธิษน์มีสีหน้าแปลกใจเมื่อได้ยินว่าดุรณี ซึ่งเป็นหลานสาวขององอาจจะกลับมา ดวงตาขี้เล่นส่งประกายความดีใจ ใบหน้าคมเริ่มมีสีสันความสดใสมากขึ้นเมื่อพูดถึงเพื่อนสมัยเรียน

“ครับ เห็นบอกว่ามีตำแหน่งว่าง เลยย้ายมาได้” องอาจนั้นแอบยิ้มเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มรุ่นหลาน ด้วยเพราะรู้ว่าหลานสาวของตนกับธิษน์นั้นสนิทสนมกันมานานและถ้ามองไม่ผิด สองคนนี้อาจมีโอกาสพัฒนาไปไกล

แต่อีกใจก็แอบค้านเมื่อองอาจนึกได้ว่าธิษน์ไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดาทั่วไปที่หลานสาวของตนจะเอื้อมมือคว้ามาได้โดยง่าย

ดวงตาผู้มากวัยกลับมาเรียบนิ่งดังเดิม ปล่อยทุกอย่างแล้วแต่โชคชะตาจะนำทางไป ลึกๆ ก็ห่วงหลานสาวเพราะเคยได้ยินดุรณีเคยพร่ำเพ้อหลายครั้งถึงความสนิทสนมที่ธิษน์มีให้ตนมากเป็นพิเศษ จนเจ้าตัวคิดเสมอว่าตนจะได้เป็นคุณนายน้อยของธีราธรฟาร์ม