“มนุษย์...เขาเรียกการทำแบบนี้..ว่าอะไร...” น้ำเสียงเฉื่อยช้าพ่นคำถามผ่านริมฝีปากด้วยสีหน้าและท่าทางใสซื่อต่อทุกสิ่ง ราวกับว่าเจ้าของคำถามกำลังสนใจสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำลงไป
“โบอา...” เขาเร่งเมื่อเห็นว่าฉันเงียบ
“หอมแก้ม” จนต้องรีบรัววลีสั้นๆ สองพยางค์ไปแบบไม่ต้องคิด
“จูบ กอด...หอมแก้ม คือการแสดงความรักของมนุษย์...ใช่ไหม?” ฉันพยักหน้าหงึกๆ รับคำแทนการส่งเสียงตอบ ก่อนต้องตกใจเมื่อธอนพ่นคำถามต่อมา โดยยังทิ้งระยะห่างระหว่างใบหน้าเราไว้เพียงคืบเดียว “แล้วมนุษย์เขา...ผสมพันธุ์กันแบบงูหรือเปล่า?”
ทั่วหน้าร้อนวูบเพราะคำถามหยาบโลนหากแต่ซื่อตรงนั่นอย่างห้ามไม่ได้ แต่เพราะสมองมันว่างเปล่าเกินไป จนฉันไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ธอนเข้าใจดี ว่าคำพูดเถรตรงของเขาน่ะ พวกมนุษย์เขาไม่ใช้กันนักเท่าไหร่
“มะ มนุษย์ไม่เรียกการนอนด้วยกันว่าผสมพันธุ์หรอกนะ” เสียงฉันตอนนี้สั่นมาก มันสั่นเพราะความความเขินจากคำถามและ
