“ในฝันโบอา...มีพี่บ้างหรือเปล่า?”
“จะถามทำไม ไม่เกี่ยวกับธอนสักหน่อย” เธอปฏิเสธและเดินไวขึ้น แต่ความรวดเร็วที่มนุษย์อย่างเธอมีน่ะ มันเทียบไม่ได้เท่ากับความว่องไวที่ผมมีหรอกนะ
มือข้างถนัดรีบเอื้อมคว้ามือนุ่มมากุมไว้แน่น จนอีกฝ่ายหยุดชะงักไปนิดหน่อย เธอเหลียวมองผม ผมก็เลยยิ้มให้ตาปิด
“จับมือกันนะ...โบอา”
“อย่ามาทำตัวเป็นเด็กน่าธอน” เธอว่าและพยายามบิดมือให้หลุด
“เมื่อคืน พี่ฝันถึงโบอาด้วย...” พูดแค่นั้นคนฟังก็ชะงักงันไป ทำตาโต และย้อนถามกลับมาน้ำเสียงประหลาดใจ
“งูฝันได้ด้วยเหรอ?”
“ได้สิ...”
“...”
“เรา...จับมือกันในฝัน...แน่นมาก...ก็เลยอยากจับดูบ้าง”
“ฝันว่าจับมือไปโรงเรียนเหรอ?”
“อือ...ไปโรงเรียนกันเถอะ...โบอา” มนุษย์เรียกการพูดไม่จริงหรือพูดไม่หมดว่า ‘การโกหก’ ผมขี้เกียจถูกพาดพิงด้วยข้อครหาแบบนั้น การเลือกตัดบทสนทนาไปดื้อๆ และดึงเธอให้เริ่มเดินขนาบข้างกายไปตลอดทางเลยเป็นสิ่งที่ผมเ
