“งานจริงๆน่ะ มันคือการสำรวจป่าหลังโรงเรียนของลูกต่างหาก”
“...”
“พวกเขาคงอยากหารังให้เจอ..แล้วจัดการซะ” ถ้อยคำแค่นั้นจากปากพ่อ มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนฟังเข้าใจแบบไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมให้ยืดยาว “โบอา..หนูกลับไปรอพ่อที่บ้านก่อน แล้วฝากบอกแม่ด้วยว่าพ่ออาจจะกลับช้าหน่อย...”
“ให้หนูไปด้วยได้ไหมคะพ่อ?” คำสั่งของพ่อถูกคำถามของฉันเอ่ยแทรกกลบทับจนคนฟังนิ่งไป ฉันยังเห็นสีหน้าหนักใจของพ่อที่ไม่เปลี่ยนไป และรับรู้ได้ว่าคำตอบที่ได้คือการปฏิเสธ เพราะงั้น คำพูดประโยคต่อมาจึงถูกยิงออกไปทันที“หนูน่าจะช่วยอะไรพวกพ่อได้บ้าง”
“ลูกจะช่วยอะไรเราได้โบอา...ลูกเป็นแค่เด็ก...”
“หนูฟังภาษาของพวกมันออก...” หากแต่การพูดขัดครั้งนี้ ซึ่งฟังดูเกินจริงกลับยิ่งทำให้คนฟังแสดงสีหน้าแปลกใจ ครู่เดียวพ่อก็ยิ้มพลางใช้มือเอื้อมมือยีหัวฉันอีกทั้งยังพูดติดตลก
“ไม่เอาน่าโบอา นั่นมุกตลกของลูกเหรอ?”
“หนูพูดจริงๆค่ะพ่
