ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ ฉันกับมายืนอยู่ที่หน้าห้องของคุณพัชชา เพียงเพราะมีคนติดอยู่ข้างในนั้น ในตู้ที่กำลังจะหมดอากาศหายใจ ไปซนอะไรในนั้น แล้วอีกอย่างมากดออดห้องเขาแล้วไม่รู้พูดอะไร จะให้ชวนไปไหน จะให้ทำยังไง!!! โอ้ยไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ประตูที่เปิดออก ทำให้ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนเมื่อเห็นเจ้าของห้องมีความชื้นรอบดวงตา
“เราไปดื่มกาแฟกันไหมคะ” ฉันชวนคุณพัชชาไปกินกาแฟยามเกือบเที่ยง ช่างเป็นการชวนที่ ไม่รู้จักดูอารมณ์เลย
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่อยากไปไหน” เจ้าของห้องตอบขนาดนี้แล้ว ฉันได้แต่มองหน้าพี่รันว่าจะทำยังไงต่อดี
“คุณผิง ไปเถอะค่ะ อยู่แต่ห้องมันน่าเบื่อนะคะ”
“รัน ฉันไม่ไป” เสียงที่แข็งขึ้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างมาก ที่เรามาวุ่นวาย แต่ แต่ แต่ฉันต้องช่วยคนที่อยู่ในห้องของเธอไง
“น้องนินอยากปรึกษาเรื่องแฟนค่ะ รันไม่มีแฟน รันว่าคุณผิงช่วยได้” ประโยคของพี่รันทำให้ฉันต้องหันควับบบบ!!! จ
