“เธอเป็นใครอ่า”
“เจอแล้ว ดีใจจังเลย เมตามหาพี่มาตลอดเลยค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นกระโดดกอดผมหมับ ต่อหน้านินเลย กลิ่นหอมที่คุ้นเคยมันทำให้ผมต้องดันเธอออกน้อย ๆ เมียผมตาโตเป็นไข่ห่านแล้ว
“ขอโทษนะ ผมจำไม่ได้”
“เมไง เรากำลังจะหมั้นกัน พี่พูจำแฟนตัวเองไม่ได้เหรอคะ”
โห!! นี่งานหยาบเลยนะเนี่ย จำไม่ได้ ไม่ได้อยากหมั้นด้วย ผมจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ เธอบอกว่าชื่อเมอย่างงั้นเหรอ ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี ขนาดเมียคนอื่นที่ผมชอบ ผมยังจำได้ แต่ทำไมผมจำแฟนตัวเองไม่ได้
“ขอโทษนะ ผมจำไม่ได้” ผมรีบคว้ามือของลินินให้เดินหนีจากตรงนั้น อย่างน้อยตอนนี้ผมก็แคร์ว่าเธอสำคัญ ไม่อยากให้เธอต้องมารับรู้สิ่งที่ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ผมลากเธอหนีขึ้นลิฟต์มาชั้นบนเพื่อกลับห้อง แต่เพียงแค่พ้นตัวประตูห้องเข้ามา ลินินก็ทรุดตัวลงกับพื้นทันที
“นายยยย ฉันกำลังจะหมดแรง”
“อะไร ฉันอยู่ข้างเธอ จะหมดแรงอะไร”
“วันนี้แม่ของนายมาหาฉันที่ร้าน บอกให
