“ผมขับเอง” ดีแลนบอกเมื่ออลิชาพยายามขอกุญแจรถ แต่เขาก็ยังยืนกรานและยืนยันจะขับ โดยที่มืออีกข้างจับเสื้อคลุมของเธอห้ามเลือดไว้
“ฉันขับเอง เอากุญแจรถมา”
“อยู่นี่” เขาปรายตามองที่กระเป๋ากางเกง แต่แทนที่จะใช้มือที่ว่างเปล่าหยิบให้กลับยืนเฉย
“มือผมไม่ว่าง” ว่าแล้วเขาก็ใช้สองมือจับเสื้อคลุมเอาไว้
“มันใช่เวลาไหมเนี่ยคุณ” อลิชาบ่นงึมงำ แต่ไม่ต่อล้อต่อเถียง เพราะไม่อยากให้เขาเป็นอะไรมาก มือจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านหน้าฝั่งซ้ายมือ ลื่นนิ้วควานหาจนทั่ว แต่ไม่เจอ
“คุณ!”
“ผมไม่รู้ว่าเผลอเอาไว้กระเป๋าหลังตอนไหน นี่ครับ” ดีแลนเลิกยั่วโมโห เพราะตอนนี้รู้สึกปวดหัวมากกว่าเดิมจึงหยิบมันให้เธอ ถ้าทำให้เธอโกรธ อาจจะโดนด่าแบบพินารี เมื่อกี้ไม่ได้โดนด่ายังเสียวสันหลังวาบ ระหว่างทางก็โอดครวญเกินความเจ็บที่มี เพื่อที่จะได้อ้อน ได้เอียงหน้าซบไหล่อลิชา แต่คำปลอบของเธอก็ทำเอาเขากลับมานั่งตัวตรง
“อยากสั่ง
