Chapter 16
1528 คำ
ขนมผิงนอนร้องไห้อยู่ในห้องนอนของตัวเอง ตอนนี้สภาพของเธอดูไม่ได้เลย คราบน้ำตาเปรอะเลอะอาบแก้มตาแดงก่ำไร้ซึ่งความหวังใดๆอีก พ่อเลี้ยงเขาเลือกแล้วว่าจะทิ้งเธอในตอนนี้นั้นเท่ากับว่าเธอต้องทำใจยอมรับและเดินออกมาจากจุดนั้น ใช้ชีวิตใหม่ของตัวเองให้ดีขึ้นต่อจากนี้ไป
"ฮึก!"
ป้าพาที่ขอแวะมาดูหลานสาวเพราะเธอรู้ว่าขนมผิงรักพ่อเลี้ยงมาก โดนทิ้งแบบนั้นก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาแต่เธอเชื่อว่าทุกอย่างมันจะผ่านไปได้
"ผิงลูก มาหาป้าหน่อย"
ขนมผิงลุกขึ้นจากที่นอนสวมกอดป้าพาที่เดินเข้ามานั่งลงบนเตียงด้วยเสียงสะอื้น
"ร้องออกมาเถอะ ป้าอยู่ตรงนี้นะ"
"ฮืออออ พ่อเลี้ยงไม่เคยรักผิงเลย ฮึก! ตลอดเวลาผิงไม่เคยมีค่าในสายตาของเขาเลยใช่มั้ยจ๊ะป้า"
"เราไม่รู้หรอกว่าพ่อเลี้ยงคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าเขาเลือกแล้วก็คือความจริงที่ต้องเผชิญ เจ็บก็ร้องไห้พอมันดีขึ้นเราก็ต้องเดินหน้าต่อ ผิงยังเด็กอนาคตยังอีกไกล ป้าเชื่อว่าผิงจะเสียใจไม่นาน"
ขนมผิงผละออกก่อนจะเงยหน้ามองป้าของเธออย่างเสียใจ เขาไม่พูดอะไรเลยซักคำแถมยังบอกคุณหญิงเองว่าเธอเป็นแค่เด็กที่เขาเลี้ยงดู ถ้าขนาดนี้แล้วเธอคงไม่ต้องมีความหวังอะไรต่ออีก
"ผิงจะไปนอนบ้านเพื่อนนะจ๊ะป้า ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
"ไปทำไมกัน ปกติเอ็งเคยไปค้างที่อื่นซะเมื่อไหร่ ถ้าพ่อเลี้ยงรู้ขึ้นมะ.. เอ่อ ไม่มีพ่อเลี้ยงแล้วนี่"
ป้าพาเงียบไปก่อนจะมองหลานสาวอย่างสงสาร ปกติเขาจะเป็นคนไปตามกลับตลอดไม่ยอมให้ขนมผิงได้ไปค้างที่ไหนเลย ทานข้าวกับเพื่อนยังไม่ได้เลย
"ป้าอ่ะ ผิงไม่อยากอยู่แล้ว ขอไปนอนกับเพื่อนซักพักนะคะ"
"ตามใจแล้วกัน เห้อ!"
ป้าพาปล่อยให้หลานสาวเก็บของไปพักใจกับเพื่อน ก็ยังดีกว่าให้ฟุ้งซ่านอยู่ที่นี่คนเดียว ขนมผิงเก็บเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยสะพายกระเป๋าเป้ก่อนจะเดินมากอดป้าของตัวเอง
"ถึงแล้วผิงจะโทรหานะจ๊ะป้า"
"อืม มีอะไรคุยกับป้านะห้ามคิดมากเด็ดขาด แล้วอย่าไปทำอะไรสิ้นคิดนะเข้าใจมั้ย"
"ผิงไม่ทำหรอกจ๊ะ ขอบคุณป้ามากนะที่เป็นห่วง"
ขนมผิงผละออกก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับป้าพา เธอจะนั่งรถไปดีกว่า ใกล้ถึงค่อยให้เพื่อนมารับอีกที เมื่อกี้ทักไปแล้วเห็นว่าอยู่บ้านไม่ไปไหน
เมื่อเดินออกมาถึงหน้าบ้านก็เจอพ่อเลี้ยงจอดรถอยู่หน้าบ้านกำลังเดินลงมาพอดี ขนมผิงหน้าบึ้งตึงอารมณ์น้อยใจชายหนุ่มมีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงทำเหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
"ป้าพาผิงไปก่อนนะจ๊ะ"
"พ่อเลี้ยงมาเอ็งไม่เห็นหรือไง"
"ช่างเขาสิจ๊ะ ป้าก็รับแขกเองแล้วกัน"
ขนมผิงยกมือไหว้ป้าพาก่อนจะเดินออกไปโดยไม่มองไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย พ่อเลี้ยงคาวีเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตามดึงเธอไว้ทันที
"มาคุยกันก่อน แล้วสะพายกระเป๋าจะออกไปไหนเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ชอบให้ไปนอนค้างที่ไหน"
ขนมผิงพยายามดีดดิ้นออกจากการเกาะกุมของเขาแต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะยอมปล่อยไป
"ปล่อยผิงนะพ่อเลี้ยง ไม่ยุ่งเกี่ยวกันแล้วมาทำไมอีกคะ"
"ฉันพูดตอนไหน... ฉันพูดซักคำแล้วเหรอ"
เขามองขนมผิงก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น หญิงสาวไม่สนใจร้องไห้น้ำตาคลอปิดหูปิดตาไม่ยอมฟังเขาพูดอะไรทั้งนั้น
"ไม่สนใจแล้ว ผิงไม่สนใจพ่อเลี้ยงแล้ว!"
"อย่าดื้อไปคุยกันที่อื่น"
ป้าพารีบมาห้ามทั้งสองคนก่อนจะทะเลาะกันมากขึ้นกว่าเดิม
"พ่อเลี้ยงปล่อยไอ่ผิงไปเถอะเจ้า ถ้าคุณหญิงรู้จะแย่กว่าเดิมนะเจ้า"
"ผมเคลียร์กับแม่ได้ครับ คืนนี้ผมจะไม่กลับบ้านป้าพาช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ พรุ่งนี้ผมจะพาขนมผิงกลับไปคุยด้วยพร้อมกันที่บ้าน วันนี้ผมขอคุยกับผิงส่วนตัวก่อนป้าพาคงไม่ว่าอะไรนะครับ"
ป้าพาอึกอักไม่กล้าจะขัดขวางทั้งสองคน ท่าทางคงจะมีเรื่องให้เคลียร์กันจริงๆและอีกอย่างถ้าพ่อเลี้ยงรับปากว่าพรุ่งนี้จะมาคุยงั้นเธอจะเชื่อใจเขาซักครั้งแล้วกัน
"ก็ได้เจ้า แต่พรุ่งนี้พ่อเลี้ยงจะเอายังไงต้องมีคำตอบนะเจ้า"
"ขอบคุณครับป้า งั้นผมฝากแม่ด้วยนะ"
"เจ้า"
พ่อเลี้ยงลากขนมผิงไปขึ้นรถโดยที่หญิงสาวยืดยื้อไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ พ่อเลี้ยงจับเธอยัดเข้าไปในรถก่อนจะคาดเข็มขัดให้พร้อมกับเอ่ยข่มขู่
"ห้ามลงนะไม่งั้นโดนดี"
"ผิงไม่อยากอยู่กับพ่อเลี้ยงแล้ว"
หญิงสาวหน้างอสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับสะอื้นออกมา เขาลูบผมเธออย่างสงสารไม่อยากจะเห็นน้ำตาเลยให้ตายสิ
"หยุดร้องนะแล้วไปคุยกัน"
"ไม่อยากคุยแล้ว พ่อเลี้ยงใจร้ายที่สุด! ใช่สิผิงเป็นแค่เด็กเลี้ยงนี่"
"เห้อ!"
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะปิดประตูแล้วเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ จากนั้นเขาพาขนมผิงมาที่รีสอร์ทของตัวเองสั่งให้พนักงานเตรียมห้องไว้ให้ เพราะเขาต้องการเคลียร์กับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว พ่อเลี้ยงคาวีกุมมือเธอมาถึงห้องพัก เขาถอดกระเป๋าให้หญิงสาววางลงกับโซฟาก่อนจะดึงเธอมาสวมกอดด้วยความคิดถึง
"ใจเย็นแล้วคุยกันก่อนได้มั้ย"
"ผิงไม่อยากคุยแล้ว ที่คุณหญิงพูดมาผิงเข้าใจหมดแล้ว ฮึก! สุดท้ายพ่อเลี้ยงต้องเลือกที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสมผิงทำใจไว้ล่วงหน้าแล้ว"
หญิงสาวสะอื้นออกมาอย่างหนัก ถึงปากจะบอกทำใจได้แต่ใครมันจะทำได้กันล่ะ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ในตัวของเขาสถานะไหนก็ไม่มีทั้งนั้น
"ที่ฉันบอกแม่ก็แค่เล่าข้อตกลงของเราสองคนเมื่อก่อนหน้านี้เท่านั้น ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลยด้วยซ้ำ ทุกคนก็เออออตัดสินใจเองกันหมด"
"ยังไงพ่อเลี้ยงก็ไม่เลือกผิงหรอก ผิงเป็นเด็กแค่คนคั่นเวลาเท่านั้นแหละ"
"ฉันไม่เคยพูดเลยนะว่าจะไม่เลือกผิง เรายังเรียนไม่จบเลยนะจะมาพูดเหมือนผู้ใหญ่คุยมันใช่เวลาหรือไง"
ขนมผิงเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังสื่อ ตกลงว่าตอนนี้เขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่
"พ่อเลี้ยงหมายความว่ายังไงเหรอคะ"
"ฉันแค่อยากรอให้ผิงฝึกงานเรียนจบก่อน ไม่ได้จะทิ้งขว้างไปไหนซะหน่อย ตั้งใจว่าผิงเรียนจบจะบอกแม่เรื่องนี้อยู่แล้ว ความมาแตกซะก่อนเอง"
เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ลังเลอยู่นานว่าเขาจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี พอคิดจะปล่อยขนมผิงไปใจเขาก็ทำไม่ได้ มันทั้งหวงทั้งห่วงไม่อยากห่างจนมาถึงวันนี้ที่แม่ของเขาสั่งให้เลิกยุ่งเกี่ยวกัน มันเป็นเส้นที่ขาดลงพร้อมกับสิ่งที่เขาได้คิดทบทวนว่าสุดท้ายเขาไม่สามารถตัดขาดกับเธอได้
"พ่อเลี้ยงจะบอกคุณหญิงเกี่ยวกับผิงเหรอคะ"
"อืม บอกสิ ฉันแค่คิดว่าเธอยังเด็กอยู่ไม่ควรมาคุยเรื่องอะไรในตอนนี้ แต่ถ้าแม่อยากคุยพรุ่งนี้ฉันจะคุยให้เคลียร์เลย"
ขนมผิงกอดเอวชายหนุ่มอย่างดีใจ แสดงว่าพ่อเลี้ยงไม่ได้จะทิ้งเธอใช่มั้ย เขายังต้องการเธออยู่ใช่มั้ย
"พ่อเลี้ยงจะไม่ทิ้งผิงใช่มั้ย"
"ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไง อยู่กันมาขนาดนี้แล้ว อีกอย่างฉันให้อำนาจเธอตัดสินใจแทนได้ทุกอย่างขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือไงว่าเธอมีความสำคัญมากขนาดไหน อย่าเป็นเด็กโง่สิหัดฉลาดหน่อยได้มั้ย"
เขาลูบผมหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ขนมผิงสะอื้นออกมาก่อนจะกอดรัดเขาแน่นกว่าเดิมอย่างรู้สึกดีใจ นึกว่าเขาจะทิ้งเธอไปแล้วซะอีก
"ผิงกลัวพ่อเลี้ยงจะทิ้งผิงแล้วไปมีคนอื่น"
"ก็เคยบอกไปแล้วไงมีผิงคนเดียวฉันปวดหัวจะแย่แล้วจะมีใครอื่นเพิ่มอีกทำไม กว่าจะคุยกับเด็กอย่างเธอรู้เรื่องใช้เวลาหลายปีนะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ไปคุยกับแม่กันนะ"
ขนมผิงพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เขากระชับอ้อมกอดหญิงสาวแน่นขึ้นก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ หวังว่าพรุ่งนี้จะผ่านไปด้วยดีไม่มีเรื่องวุ่นวายอีกนะ แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว
- ผู้เขียน
