Chapter 19
1681 คำ
ตอนนี้พ่อเลี้ยงคาวีนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำโดยมีขนมผิงนั่งอยู่ใกล้คอยถูสบู่สระผมให้ไม่ห่าง เขาจับมือหญิงสาวไว้ก่อนจะจุ๊บหลังมืออย่างอ่อนโยน
"เสร็จแล้วค่ะ ผิงล้างตัวให้นะคะ"
"อืม อยากนอนกอดแล้วอ่ะรีบขึ้นดีกว่า"
พ่อเลี้ยงคาวีขยับตัวนั่งลงแล้วชำระร่างกายให้หญิงสาว ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยกันก่อนจะนอนลงบนเตียงในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่
"อ๊ะ! พ่อเลี้ยงหยุดเลยนะคะ ผิงเหนื่อยจะนอน"
"รีบนอนไปไหนกัน ไม่ทำอย่างอื่นก่อนเหรอ"
เขาเอ่ยเสียงอ้อน ขนมผิงซบใบหน้าลงกับอกแกร่งในใจก็อยากจะตามใจเขาอยู่แต่เธอต้องนอนพักก่อน ช่วงบ่ายจะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหญิง ถ้ามาคลุกนอนด้วยกันทั้งวันแบบนี้มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่
"ค่อยทำคืนนี้ค่ะ ผิงจะตามใจนะ"
"ก็ได้ งั้นนอนดีกว่า"
เขากอดเอวหญิงสาวก่อนจะหลับตาลงอย่างสบายตัว ส่วนซินดี้ตอนนี้เธอกำลังออกไปเดินเล่นรอบไร่และได้บังเอิญเจอกับดิน เขารู้จักหล่อนพอสมควรเพราะคนนี้เป็นอดีตของเจ้านาย
"คุณซินดี้..."
"ดินเหรอ.. ไม่เจอกันนานเลยนะสบายดีรึเปล่า"
"ครับ คุณมาเที่ยวเหรอ"
ดินเอ่ยถามอย่างสงสัย เขาจำได้ว่าเลิกรากันไปนานแล้วด้วยเหตุผลของคนจะไป ถึงจะไม่ได้เลวร้ายอะไรแต่ตอนนี้ไม่เหมาะสมที่จะมาอยู่ที่นี่ พ่อเลี้ยงมีขนมผิงอยู่แล้วและคนอย่างซินดี้เธอรักความสบายมากไม่น่าจะอยากมาอยู่ไร่กับพ่อเลี้ยง อีกอย่างข่าวล่าสุดของเธอก็คบหากับคนรวยอยู่แปลกๆแหะหรือว่าโดนทิ้งไปแล้ว
"มาอยู่ที่นี่กับคาวีไง"
"พ่อเลี้ยงมีเมียแล้วนะครับ"
"เมียอะไร เมียต้องแต่งงานสิก็แค่เด็กเลี้ยงเขาจะทิ้งเมื่อไร่ก็ได้ไม่เห็นจะต้องให้ความสำคัญเลย ขี้เกียจพูดกับนายแล้วอารมณ์เสีย"
ซินดี้เดินออกไปจากตรงนั้นทันที ถ้าจะพูดเข้าข้างแม่คนนั้นก็ตามสบายแล้วกันเธอไม่อยากไปเสวนาด้วยนักหรอก ดินมองตามหญิงสาวไปก่อนจะกดโทรศัพท์ไปสืบหาความจริง ว่าตกลงเธอเลิกคบกับคนรวยคนนั้นแล้วเหรอ...ถึงได้กลับมาหาพ่อเลี้ยงที่นี่
ตกเย็น...
ขนมผิงนั่งอยู่ข้างๆคุณหญิง ตักนั่นนี่ให้ในขณะที่พ่อเลี้ยงก็เอาใจเธอเช่นกัน
"เราก็กินบ้างสิตามใจแต่แม่อยู่นั่น ทีกับฉันไม่เห็นเอาใจใส่แบบนี้เลย"
พ่อเลี้ยงเอ่ยติดงอน หลังๆชักจะอิจฉาแม่มากขึ้นแล้ว ขนมผิงเอาเวลาที่ดูแลเขาปกติไปดูแลแม่หมดจนเขารู้สึกเหมือนเป็นหมาหัวเน่ายังไงไม่รู้
"ขี้อิจฉานะเราอ่ะ แม่ไม่ได้อยู่ด้วยตลอดซักหน่อย เดี๋ยวกลับกรุงเทพไปเราก็ได้อยู่กับน้องตลอดแล้ว"
"ผมรู้น่า"
สองแม่ลูกบ่นกันอยู่สองคนสักพักซินดี้ก็เดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย
"มาแล้วค่ะ กินอะไรกันอยู่คะเนี่ย"
"นั่งสิซินดี้"
"ค่ะ"
เธอเดินมานั่งลงข้างพ่อเลี้ยงคาวีก่อนจะชวนคุยอย่างเคยชิน ขนมผิงหน้างอมองทั้งสองคนก่อนจะตักกับข้าวให้ชายหนุ่ม
"รีบกินสิคะพ่อเลี้ยง ไหนบอกอยากนอนแล้วไง"
"หืม ฉันพูดเหรอ.."
พ่อเลี้ยงทำหน้างง ขนมผิงมองหน้าเขาอย่างกดดันก่อนจะถึงบางอ้อรีบเออออทันที
"ใช่ๆง่วงแล้ว รีบกินเนาะ"
เขารีบกินตามที่เธอบอก คงไม่ชอบใจเท่าไหร่นักที่ซินดี้มายุ่งวุ่นวายกับเขามากไป เขาเข้าใจเธอนะเพราะถ้ามีผู้ชายมาวุ่นวายใกล้แบบนี้เขาก็ไม่ชอบเหมือนกัน
ใช้เวลาไม่นานพ่อเลี้ยงก็ตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อกลับไปรอที่ห้องนอนก่อน ไม่อย่างนั้นจะต้องอยู่ในสงครามประสาทของผู้หญิงทั้งสองคนซึ่งมันน่าอึดอัด
"ไปรอที่ห้องนอนนะ"
"ค่ะ ผิงจะพาคุณแม่ไปนอนก่อนเดี๋ยวตามไปนะคะ"
ขนมผิงยิ้มออกมาก่อนจะหยิบน้ำให้คุณแม่ ตอนนี้ทุกคนทานอาหารเรียบร้อยหมดแล้วเหลือแต่ซินดี้ที่มาสายก็เลยยังทานไม่อิ่ม
"ไม่นั่งเป็นเพื่อนกันก่อนเหรอคะคาวี"
"ผมต้องไปคุยงานกับดินแป๊บหนึ่งนะ คุณตามสบายเลยนะ ผมไปแล้วนะครับแม่"
"จ้ะ ไปเถอะ"
คุณหญิงเอ่ยออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนไปกับขนมผิง ส่วนซินดี้ยังอยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่ๆก็คิดแผนอะไรดีๆขึ้นมาได้ซะอย่างนั้น เธอยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่มแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที
เมื่อขนมผิงและคุณหญิงมาถึงที่ห้องนอนท่านก็รีบแนะนำให้เธอกลับห้องไปก่อน ผู้หญิงคนนั้นมันร้ายเธอกลัวว่าคนใสซื่ออย่างขนมผิงจะตามไม่ทัน
"หนูผิงไม่ต้องห่วงแม่นะ รีบกลับห้องได้แล้วแม่นั่นมันร้ายอย่าไว้ใจเด็ดขาด"
"ค่ะคุณแม่"
"อย่าลืมกินยาที่แม่ให้นะ"
"ค่ะ ถ้ามีอะไรเรียกเลยนะคะ"
"จ้ะ"
ขนมผิงยิ้มออกมาก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องนอนของคุณหญิงทันที ออกมาไม่ทันไรก็เห็นซินดี้มองซ้ายมองขวาเหมือนมีลับลมคมในบางอย่างก่อนจะวิ่งเข้าห้องนอนของพ่อเลี้ยงไป หญิงสาวตาโตก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างมีแผน
"ร้ายอย่างที่คนอื่นบอกจริงด้วย ตกลงว่าจะเอาให้ได้ใช่มั้ย ได้!"
เธอเดินเข้าห้องพ่อเลี้ยงไปเช่นกัน ตอนแรกว่าจะเข้าไปด่าให้ซะหน่อยแต่ว่าพอเข้ามาแล้วไม่เห็นใครเลย พ่อเลี้ยงเดินเข้ามาจากระเบียงบ้านพอดีเห็นขนมผิงก็ยิ้มออกมาทันที
"มาแล้วเหรอ"
"ค่ะ พ่อเลี้ยงแล้ว..."
เธอมองซ้ายมองขวาหาซินดี้ เธอเห็นนะว่าหล่อนเข้ามาก่อนหน้าแล้วทำไมถึงไม่อยู่ตรงนี้ เธอเหลือบสายตามองไปยังตู้เสื้อผ้าเห็นชุดของเธอโผล่ออกมาก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
'อยากเล่นซ่อนแอบก็ไม่บอก ผิงจัดให้'
ซินดี้เอามือปิดปาดตัวเองแน่นภายในใจร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก ตอนแรกคิดว่านังเด็กนั่นมันจะอยู่ห้องคุณแม่นานกว่านี้ซะอีก เธอกะว่าจะซ่อนในตู้พอพ่อเลี้ยงเดินมาจะกระโดดกอดพร้อมกับจับปล้ำซะเลย แต่ไหงผิดแผนหมดแม่นี่กลับมาเร็วกว่าที่คิด รู้งี้ไม่ซ่อนก็ดีเสียเวลาชะมัด
"ผิงรักพ่อเลี้ยงจัง"
เสียงหวานเอ่ยออกมา คนที่อยู่ในตู้ได้ยินเสียงแบบนั้นก็ค่อยๆโผล่หน้าออกไปมองข้างนอก ภาพที่เห็นคือพ่อเลี้ยงกำลังซุกไซ้ตามซอกคอของขนมผิง แถมยังกอดรัดกันไม่อายฟ้าอายดินอีก เธอต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้ซึ่งมันควรจะเป็นเธอสิที่อยู่ตรงนั้น
"ฉันก็รักผิง รักมากด้วย"
หญิงสาวโอบรอบคอชายหนุ่มไว้ก่อนจะยื่นริมฝีปากลากไล้ตามแผงอกล่ำ สายตามองไปยังตู้เสื้อผ้าที่มีซินดี้อยู่ก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างผู้ชนะ
ซินดี้ในตอนนี้รู้แล้วว่าขนมผิงเห็นเธอแล้วแถมยังตั้งใจทำแบบนี้ให้เธอเห็นอีก อีนังนี่มันร้าย!
"อื้อออ พ่อเลี้ยงขาผิงไม่ไหวแล้วนะ"
"บนเตียงดีมั้ย"
เขาดันตัวขนมผิงลงไปบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองออกพร้อมกับถอดชุดเธอซุกไซ้ตามเนื้อขาวนวลผ่องอย่างต้องการหญิงสาวตรงหน้า ซินดี้ที่ทนเห็นภาพแบบนั้นไม่ไหวก็รีบออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วร้องโวยวายลั่นห้องจนพ่อเลี้ยงสะดุ้ง
"เห้ย! ซินดี้เข้ามาได้ยังไง"
"น่าเกลียดที่สุดเลย ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดิน"
ซินดี้ร้องโวยวายออมากอย่างคนอิจฉา ขนมผิงยิ้มออกมาอย่างสะใจที่ได้แกล้งผู้หญิงคนนี้ ให้มันรู้ซะบ้างว่าพ่อเลี้ยงเป็นของใคร
"อุ๊ย! คุณเข้ามาได้ยังไงคะ พ่อเลี้ยงขาผิงโป๊อยู่นะ"
ขนมผิงกอดเอวชายหนุ่มไว้แน่นสายตามองไปยังหล่อนอย่างสมน้ำหน้า พ่อเลี้ยงกอดคนรักไว้ก่อนจะหยิบผ้าห่มมาคลุมให้อย่างรวดเร็ว
"นั้นสิ คุณมาได้ยังไง อีกอย่างนี้มันห้องส่วนตัวของผมจะทำอะไรกับเมียทำไมต้องอายใครด้วย"
"เข้าห้องคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงคะ ผิงอายเค้าตายเลยแบบนี้"
"สาบานนะว่าแกไม่เห็นฉันนะ"
ซินดี้ชี้หน้าด่าขนมผิง มันตั้งใจยั่วพ่อเลี้ยงให้เธอเห็นต่างหาก อีนี่มันร้ายที่สุดเธอประเมินนังเด็กนี่ต่ำไป
"ออกไปได้แล้ว คราวหลังคุณอย่าเข้าห้องคนอื่นแบบนี้อีกนะซินดี้ ผมไม่ชอบ"
"แต่ว่า.. อ๊าย!"
ซินดี้ร้องลั่นอย่างทำอะไรไม่ได้ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของพ่อเลี้ยงทันที เขาเดินไปล็อคประตูห้องอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินมากอดปลอบคนตัวเล็กที่ทำหน้าเศร้าอยู่
"ตกใจใช่มั้ย มาโอ๋ก่อนมา"
พ่อเลี้ยงนั่งลงดึงขนมผิงมากอดไว้แนบอก หญิงสาวยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ถ้ายังไม่หยุดก็เจอกันอีก ถึงเธอจะใส่ซื่อเรียบร้อยแต่ถ้าใครมาแย่งผู้ชายของเธอ ขนมผิงคนนี้ไม่ยอมแน่นอน
"เค้าต้องเห็นเราสองคนกำลัง... แบบนั้นแน่เลยค่ะ"
"ช่างสิใครให้เข้ามาเองล่ะ เห้อ! วุ่นวายชะมัดเลยแหะ"
- ผู้เขียน
