Chapter 1

1331 คำ
เช้าวันต่อมา... ขนมผิงนอนเท้าคางอยู่ข้างชายหนุ่ม เธอถูกสั่งในทุกวันถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเขายังไม่ตื่น เธอห้ามลุกออกจากเตียงเด็ดขาด เมื่อคืนหลังจากที่เขาลงโทษเธอไปหนึ่งรอบ พ่อเลี้ยงก็อุ้มเธอไปอาบน้ำก่อนจะมาต่อรอบสองรอบสามคนเราทั้งคู่สลบเหมือดไปเลย พ่อเลี้ยงคาวีค่อยๆลืมตาขึ้นมือขวานหาคนข้างกายก่อนจะลืมตาตื่นเห็นหญิงสาวจ้องตาแป๋วก็ยิ้มออกมาทันที "ตื่นเร็วอีกแล้ว" เขาลูบผมเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะดึงเข้ามาสวมกอดแนบอก ขนมผิงซบหน้าลงอย่างออดอ้อนเพราะดูท่าทางเมื่อคืนเขาค่อนข้างจะโกรธเธอมากพอสมควร วันนี้จึงต้องเอาใจเป็นพิเศษ "พ่อเลี้ยงหายโกรธผิงหรือยังคะ" เธอเอ่ยเสียงอ้อน พ่อเลี้ยงลูบผมหญิงสาวอย่างเบามือก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่มในเช้าวันใหม่ หลังจากที่เขาพอใจก็อุ้มหญิงสาวไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำทันที "ล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวไปทานข้าวเช้ากัน วันนี้จะพาไปเดินห้างช็อปปิ้ง" "ตกลงว่าหายโกรธแล้วใช่มั้ยคะ" เธอยังถามคำถามเดิม ถ้าไม่ตอบแบบนี้เกรงว่าจะมีในใจอยู่ไม่มากก็น้อย เขากอดเธอจากทางด้านหลังก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน "ถ้าผิงทำตัวน่ารักแบบเมื่อคืน ฉันก็ไม่โกรธหรอก คราวหลังอย่าทำอีก" "ค่ะ" เธอยิ้มออกมาก่อนจะล้างหน้าแปรงฟันตามที่เขาสั่ง จากนั้นเธอก็ไปเลือกเสื้อผ้าในตู้ ห้องของพ่อเลี้ยงมีชุดของเธออยู่เยอะเลยไม่จำเป็นต้องกลับไปเอาที่บ้าน "แต่งตัวสวยๆนะ แต่ว่าห้ามโป๊" "ค่ะพ่อเลี้ยง" ผิงหยิบชุดเดรสลูกไม้สีขาวมาสวมใส่ พ่อเลี้ยงชอบให้เธอแต่งตัวน่ารักสมวัย ไม่ชอบให้ใส่สายเดี่ยวกางเกงหรือกระโปรงขาสั้น ถ้าเป็นเดรสต้องห้ามรัดรูปและต้องยาวเหนือเข่า บางทีเขาก็บงการชีวิตเธอมากไปจริงๆ ยิ่งกว่าสามีอีก "สวยจังเลย จุ๊บ" เขาหอมแก้มขนมผิงก่อนจะลูบผมเธออย่างหลงใหลหนักมาก ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรกจนมาถึงตอนนี้เป็นเวลาสามปีแล้ว เขายังหลงหญิงตรงหน้าเหมือนเดิมและยังอยากกอดอยากหอมอยากมีอะไรด้วยในทุกวัน เหมือนคนโดนของไม่มีผิดว่ามั้ย "เสร็จหรือยังคะ ให้ผิงช่วยเลือกชุดมั้ย" "ไม่ต้องหรอกไปนั่งรอที่โต๊ะทานข้าวเถอะ แม่บ้านคงเตรียมเสร็จแล้วไปกินรอเลยนะ" "ค่ะ" เธอเอ่ยอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองพร้อมโทรศัพท์กระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกไปข้างนอกตรงระเบียงกว้าง แม่บ้านรวมถึงป้าพากำลังจัดโต๊ะอาหารกันอยู่ "ป้าพา พี่สมใจ ผิงช่วยนะ" เธอวางกระเป๋าลงก่อนจะเดินไปช่วยทั้งสองคนจัดโต๊ะ สมใจที่เห็นก็ตีมือหญิงสาวก่อนจะไล่ให้ไปนั่งลงที่เก้าอี้ทันที "ไม่ต้องเลยไอ้ผิง ไปนั่งรอพ่อเลี้ยงที่โต๊ะเลยไม่ต้องทำ" "แต่ว่า..." เธออยากจะช่วยทุกคนแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครยอมให้เธอหยิบจับอะไรในบ้านเลย ป้าพาหันมามองหลานสาวก่อนจะลูบผมเธออย่างเอ็นดู "พ่อเลี้ยงสั่งไว้ไม่ให้เอ็งทำงานบ้าน อย่าขัดใจคุณเขาเลย คนอื่นจะถูกดุเอาได้" "ป้าจ๋าผิงทำให้ทุกคนลำบากหรือเปล่า" ขนมผิงกอดเอวป้าของเธออย่างหาที่พักพิง ตอนนี้ยังเป็นคนโปรดแต่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่จะตกกระป๋อง ถึงเวลานั้นแม้แต่ในบ้านเธอคงไม่มีสิทธิ์ได้เข้ามา "เอ็งไม่ได้ทำให้ใครลำบาก แต่ป้าเองที่ทำให้เอ็งลำบาก" ป้าพาเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด ถ้าวันนั้นเธอไม่พาหลานสาวมาช่วยงานที่นี่ พ่อเลี้ยงคงไม่เจอเธอและคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสถานะแบบนี้ ตอนนั้นขนมผิงเพิ่งจะขึ้นมหาวิทยาลัยปีหนึ่งวัยกำลังสดใส แต่พอมีความสัมพันธ์กับพ่อเลี้ยงคาวี เธอก็ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่ควรอีกเลย เขาให้คนรับไปส่งหญิงสาวทุกวันไม่ยอมให้ไปไหน แต่ครอบครัวของเธอสบายตรงที่ไม่ได้จ่ายค่าดูแลอะไรเลย พ่อเลี้ยงเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างตั้งแต่ค่าเทอม ค่าใช้จ่ายส่วนตัว ให้เงินเดือนอีกหลายหมื่นในทุกเดือน ดูแลดีมากจริงๆอันนี้ต้องยอมรับเลย "ป้าไม่ผิดหรอกจ๊ะ พ่อเลี้ยงก็ดีกับผิงมากช่างมันเถอะเนาะว่าแต่ทำอะไรกินเหรอจ๊ะ" ขนมผิงมองโต๊ะอาหารก่อนจะร้องว้าวออกมา มีปลาสมุนไพรของโปรดของเธอด้วย  "ของโปรดเอ็งทั้งนั้นพ่อเลี้ยงเป็นคนสั่งตอนเย็นทุกวัน กินข้าวเถอะป้าจะไปเอาน้ำเย็นมาให้ก่อน" ป้าพาเดินออกไปจากตรงนั้น พ่อเลี้ยงคาวีเดินออกมาจากห้องนอนในชุดเตรียมพร้อมสำหรับออกบ้านก็เดินมานั่งลงข้างหญิงสาวพร้อมกับโอวเอวเธอไว้หลวมๆ "ทำไมไม่กินก่อน" "รอพ่อเลี้ยงค่ะ" "มีปลาสมุนไพรที่เธอชอบด้วยนะ เมื่อวานฉันสั่งแม่บ้านเตรียมไว้" "ขอบคุณค่ะ" ขนมผิงยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างนอบน้อมก่อนจะใช้ช้อนกลางตักปลาให้เขาก่อนตามมารยาท พ่อเลี้ยงมองเด็กสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู "พ่อเลี้ยงกินก่อนสิคะ" เขาใช้ช้อนตักทานก่อน เพราะไม่อย่างนั้นขนมผิงจะไม่ยอมแตะต้องอาหารตรงหน้า จะบอกว่าป้าพาอบรมหลานมาดีก็คงจะอย่างนั้น เด็กคนนี้ไม่เคยก้าวร้าวและการพูดจาดีมาก มารยาทไม่ต้องพูดถึงยิ่งกว่าผ้าพับไว้อีก เพราะแบบนี้ล่ะมั้งเขาถึงติดใจไม่ยอมปล่อยเธอไปไหน และความน่ารักแบบนี้ที่ทำให้เขาหวงเธอมากจนไม่ยอมให้ห่างกายกลัวจะมีคนมาแย่งไป "อร่อยจังเลยค่ะ" "อร่อยก็กินเยอะๆเลย วันนี้จะพาไปซื้อน้ำหอม เสื้อผ้าใหม่กระเป๋ารองเท้า แล้วชุดนักศึกษาซื้อใหม่ทั้งหมด" ขนมผิงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ชุดนักศึกษาเขาพึ่งจะซื้อให้เดือนก่อนนี่เอง ยังใหม่อยู่เลยด้วยซ้ำ "ชุดนักศึกษายังใหม่อยู่เลยค่ะ" "เมื่อวานใส่แล้วมันดูรัดรูปไป ซื้อใหม่เอาไซส์ใหญ่กว่านี้หน่อย กระโปรงซื้อที่มันยาวกว่าเดิม" เธอมองชายหนุ่มตาแป๋ว ในใจนึกไปถึงชุดที่ตัวเองใส่เมื่อวานแทบจะไม่เห็นหน้าอกอยู่แล้วเพราะมันใหญ่มาก แต่กระโปรงขึ้นมาเหนือเข่าสงสัยพ่อเลี้ยงจะไม่ชอบ "ไม่ต้องมามอง รีบกินเลยจะได้ออกไปเที่ยว เมื่อวานกินหมูกระทะอิ่มหรือเปล่า" "อิ่มอะไรกันคะ ผิงไปถึงร้านไม่นานเอง กำลังกินได้นิดเดียวพ่อเลี้ยงก็มารับแล้ว" เธอเอ่ยอย่างตัดพ้อ เพิ่งได้โอกาสแอบออกไปได้แต่ก็ถูกตามกลับเหมือนเคย ชีวิตเธอนี่อาภัพสุดๆเลยขนมผิงเอ้ย! "เดี๋ยวกลางวันจะพาไปกินปิ้งย่าง ทะเลแบบพรีเมี่ยมด้วย จะได้เลิกตัดพ้อฉันโอเคมั้ย" เขาลูบผมหญิงสาวก่อนจะหยีผมเธอเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ขนมผิงยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะพยักหน้ารัวๆ "โอเคค่ะ ผิงจะกินเยอะๆเลย" "ก่อนจะกินเยอะๆ กินข้าวเช้าก่อน" "ค่ะพ่อเลี้ยง วันนี้ทำไมใจดีจังเลย" ขนมผิงยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันไปทานข้าวต่อ พ่อเลี้ยงคาวีมองหญิงสาวที่อมยิ้มเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ยก็อดเอ็นดูไม่ได้ "ก็ผิงน่ารักไง คนน่ารักต้องได้รางวัลสิจริงมั้ย"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม