“เรื่องนั้นผมจำเป็นต้องสนด้วยรึไง!” เขาตอบกลับแบบไม่ต้องคิดให้เหนื่อย เขาเองก็ใช่ว่าจะเกิดมาท่ามกลางความรักของพ่อกับแม่ ยังมีความสุขได้ นับประสาอะไรกับทายาทที่กำลังจะเกิดมา
เด็กนั่นจะมีชีวิตที่ดี
นี่คือสิ่งที่เขามั่นใจมากกว่าอะไรทั้งหมด
“ฉันแค่อยากได้ความมั่นใจ ว่าเด็กที่กำลังจะเกิดมาจะมีความสุข อย่างน้อยฉันก็อยากให้คุณรักแกบ้าง...สักนิดก็ยังดี” รัก...แทนในส่วนของเธอที่อาจจะไม่มีแม้แต่โอกาสได้บอกลา ไม่ใช่ทำทุกอย่างเพียงเพราะหน้าที่ เพราะหากเป็นอย่างนั้น เธอคงสงสารลูกของเธอน่าดูที่ต้องมีพ่ออย่างเขา
“แน่นอนว่าผมต้องรักเขาอยู่แล้ว เพราะว่าเขาเป็นลูกผม คุณห่วงเรื่องตัวเองไปเถอะ เรื่องอื่นผมจะจัดการเอง” เมื่ออีกคนยืนยันมาแบบนั้น เธอก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ครั้นตั้งใจจะหลับตาลงไปอีกครั้งก็พบว่าเขาทิ้งตัวลงมานอนข้างกันแล้ว ถึงได้เอ่ยตวาดขึ้นมาอีกรอบ
“ฉันป่วยอยู่!”
“รู้แล้ว”
“รู้แล้วก็กลับไปนอน
