เขายังจำได้ดีว่าท่านตายแบบไหน ท่านต้องทนทุกข์ทรมานกับโรคร้ายที่รักษาไม่หายอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ในขณะที่ผู้ชายสารเลวนั่น...กลับออกไปเสวยสุขกับผู้หญิงอื่นนับไม่ถ้วน แม้แต่วันสุดท้ายในชีวิต คนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเรียกว่า ‘พ่อ’ ก็ยังพาผู้หญิงอื่นบินไปเที่ยวต่างประเทศจนกลับมาดูใจแม่ของเขาไม่ทัน!
“ชีวิตคนเราน่ะนะกานต์ มันไม่ได้ยืนยาวหรอกนะลูก...ย่าอยากให้กานต์ให้อภัย เพราะอย่างน้อย เขาก็เป็นพ่อเรา” แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กำลังร้องขอมันจากหลานชายเป็นเรื่องที่ยาก แต่นางก็ยังอยากขออยู่ดี
“ชีวิตผม...มีแค่แม่กับย่าก็พอครับ!”
“แล้วเมียเราล่ะ ไม่สำคัญเลยรึ!” หนนี้ชายหนุ่มเลือกที่จะเงียบ เขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสำหรับเขาแล้วผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้ควรถูกจัดวางเอาไว้ที่มุมไหนในชีวิต ถึงจะเหมาะสมที่สุด
ประโยคสุดท้ายที่คนใจร้ายทิ้งท้ายเอาไว้ หลังจากกระชากชุดที่เธอสวมใส่อยู่จนขาดวิ่นไม่เหลือโครงเดิมให้ได
