ตอนที่ 3 วิวาห์...ไร้รัก? (1)
1021 คำ
หนึ่งเดือนต่อมา
หลังจากผู้หลักผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเดินออกจากห้องหอของบ้านเจ้าบ่าวกันหมดแล้ว ทันทีที่บานประตูปิด สหัสวัตก็ขยับลุกขึ้นจากพื้น โดยไม่วายหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ
“ลุกไหวไหมครับ มาพี่ช่วย” เขาบอกพลางจับแขนเธอ ดึงให้ลุกขึ้นมาจากพื้นที่หญิงสาวกำลังนั่งพับเพียบอยู่
ภรรยาโดยนิตินัยเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตา ราวกับไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ดีไปมากกว่านี้
“เหนื่อยมั้ยครับ งานยาวตั้งแต่เช้าจนมืดเลย”
สหัสวัตพูดเหมือนชวนคุยไปเรื่อยๆ พอดูออกบ้างว่าเธอคงประหม่าและขัดเขิน หรือทำตัวไม่ถูก ซึ่งเขาเองก็ไม่ต่างกัน
ก็แน่ล่ะ คนไม่เคยรู้จักมักจี่หรือคุ้นเคยกันมาก่อน แต่ต้องมาแต่งงานกันและจากนี้ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เขามั่นใจว่าหากเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับใคร ไม่ว่าใครก็คงไปต่อไม่ถูกเหมือนกันนั่นแหละ
เพียงแต่เขาเป็นผู้ชาย เป็นผู้ใหญ่กว่า มีวุฒิภาวะมากกว่า จึงสามารถควบคุมสถานการณ์ตรงหน้าได้ จะให้คนที่เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายไม่มีความสุขกับการแต่งงานก็ไม่ใช่วิสัยของสุภาพบุรุษที่ดี
สหัสวัตตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด ไม่ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะมีที่มาจากอะไรก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้สึกว่าเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกินก็คงจะมีแค่ว่า เธอคนนี้คือสาวน้อยแสนเฉิ่มคนเดียวกันกับคนที่เอาเงินทอนค่าข้าวมาให้เขาเมื่อเดือนก่อน
ก่อนหน้านั้น แม่นัดหมายเชิญให้ครอบครัวของฝ่ายเจ้าสาวมารับประทานอาหารเย็นที่บ้านหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็เหมือนมีเหตุให้ต้องยกเลิกนัดทุกครั้งไป
เขาเลยไม่มีโอกาสได้เจอว่าที่เจ้าสาวของตัวเองสักที จึงไม่รู้เลยว่าร้านข้าวที่เขาไปกินอาหารค่ำแล้วเจ้าของร้านทำให้ผิด แล้วลูกสาวเจ้าของร้านตามเอาเงินมาคืน นั่นคือร้านของว่าที่พ่อตาแม่ยายนี่เอง
แม่เขาแอบมากระซิบเล่าว่า จนวันนี้ท่านก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเลือกลูกสาวป้าอัญชลี และท่านก็รู้สึกดีใจมากเพราะป้าอัญชลีเป็นเพื่อนสนิทที่นิสัยดีมาก เสมอต้นเสมอปลาย และมีชีวิตครอบครัวที่อยู่กันอย่างพอเพียง เรียบง่าย สมถะ แม้ไม่ใช่วงศ์ตระกูลมีหน้ามีตาในสังคมหรือร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการเกี่ยวดองกันแต่อย่างใด
แม่กับพ่อเขายังย้ำอีกว่า มั่นใจว่าดูคนไม่ผิด ลูกสาวบ้านนี้ที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของเขาจะทำให้เขามีความสุขได้อย่างแน่นอน ท่านว่ากันอย่างนั้น ซึ่งสหัสวัตเองก็ได้แต่หวังว่าอนาคตข้างหน้าทุกอย่างจะราบรื่นไปด้วยดี
“นิดหน่อยค่ะ”
คำตอบแผ่วเบาของเธอทำให้เขาสะดุ้ง จากที่ยืนจ้องหน้ากันและคิดอะไรเพลินๆ เขาเลยหลุดออกมาจากภวังค์เสียได้
“งั้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ จะได้พักผ่อน”
“เอ่อ พี่ริวอาบก่อนก็ได้นะคะ” เธอเสนอ แล้วก็รีบก้มหน้าหลบตาเขาเช่นเดิม
“งั้นมา เดี๋ยวพี่ช่วยแกะกิ๊บออกก่อน”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนู เอ่อ มนทำเองได้ค่ะ”
“ให้พี่ช่วยเถอะครับ มานั่งตรงนี้”
เขาไม่พูดเปล่า แต่จูงมือเธอไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็ลงมือแกะกิ๊บดำและดึงดอกไม้เล็กๆ ที่ประดับประดาบนศีรษะออกให้อย่างอ่อนโยน อันไหนดึงออกยากเพราะแน่น เขาก็จะบอกทุกครั้งว่าเจ็บนิดนะครับ ส่วนเธอก็ทำได้แค่เพียงนั่งตัวเกร็ง เพราะยังไม่ชินและยังคงทำตัวไม่ถูกอยู่ดี เธอต้องการเวลามากกว่านี้อีกนิด
“ถอดชุดได้ไหมครับ ให้พี่ช่วยดึงซิปให้ไหม”
“มนถอดได้ค่ะ เดี๋ยวมนถอดเองค่ะ”
“โอเค งั้นตามสบายนะครับ พี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
เขาตัดบทในที่สุด เพราะดูแล้วเขาน่าจะใช้เวลาในการอาบน้ำน้อยกว่าเธอที่ต้องเคลียร์ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม
แล้วสหัสวัตก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนธมนที่หายใจไม่ทั่วท้องมาหลายนาทีก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบจัดการกับตัวเองโดยเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้า และตามมาด้วยเดินไปเปิดตู้ดูเสื้อผ้าที่แม่บ้านจัดเรียงไว้ให้เรียบร้อยแล้วอย่างเป็นระเบียบ
เธอหยิบติดมือมาเป็นชุดนอนแบบเสื้อและกางเกงขายาวตัวโปรดที่เคยใส่อยู่บ้าน พร้อมกับชุดชั้นใน
เวลาผ่านไปราวๆ สิบนาทีสหัสวัตก็อาบน้ำเสร็จ เขาเดินออกมาแบบนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว หยดน้ำยังเกาะพราวตามตัว
ช่วงไหล่กำยำและลอนมัดกล้ามสวยงาม ทำเอาคนร่วมห้องที่ได้ยลสรีระเขาเต็มตาหน้าแดงระเรื่อ
“รอนานมั้ยเอ่ย พี่ร้อนเลยอาบเพลินไปหน่อย”
ใจจริงเธออยากบอกเขาว่าอาบนานๆ เป็นชั่วโมงก็ได้ไม่มีปัญหาหรอก แต่สิ่งที่พูดออกไปก็มีเพียง
“ไม่นานค่ะ แป๊บเดียว”
เขาทำเพียงยิ้มให้ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบผ้าขนหนูสีขาวอีกผืนมาเช็ดซับไปตามลำตัว และเส้นผมสีดำสลวยที่สระแล้วเรียบร้อย
ธมนรีบเดินเข้าห้องน้ำทันที ใช้เวลาไม่นานแต่ก็นานกว่าที่เขาอาบ เสร็จแล้วก็ออกมาโดยสวมเสื้อผ้าชุดนอนแล้วเรียบร้อย พร้อมกับหอบชุดแต่งงานทั้งของเขาที่พาดไว้ที่ราวแขวนในห้องน้ำ และของเธอที่พาดไว้ข้างๆ ของเขาตอนอาบน้ำออกมาด้วย
- ผู้เขียน
