“อะไรคือการเตรียมใจ มึงยังไม่ขอกูเป็นแฟนเลยไหม” ฉันที่นึกขึ้นมาได้นั้นรีบร้องถาม
“เป็นเมียกูแล้วเถอะ เอากันแล้วไม่อยากเป็นแค่แฟน แหวนก็อยู่ในมือ มึงควรรู้สึกตัวตั้งแต่ที่กูใส่แหวนให้มึงแล้วไหม” ไอ้หมายิมมันพูดโดยไม่มองหน้าฉัน
คำที่มันพูดสื่อว่าฉันรู้สึกตัวช้า หรือ สื่อว่าฉันโง่วะ
“เป็นเมียก็ต้องแต่งก่อนไหม” ฉันยักคิ้วกวน ๆ
“ไอ้สัส จะแต่งเลยไหม” มันสวนทันที
“บ้าไปแล้ววววว” อีแจงตลกกลบเกลื่อน
“เฮอะ”
“หิวข้าว ได้กินหมูแค่คำเดียวเอง” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อท้องมันร้อง รู้สึกหิวมากมาย เสียดายของที่สั่งไปที่สุด
“กินไร”
“กินมึงได้ไหม” อะจ้ะ อีแจงหยอดได้หยอดใหญ่
แต่คงลืมไปว่าหยอดคนบ้า มันก็เลยตบไฟเลี้ยวจอดข้างทาง
“อื้อ!” พอมันจอดรถเรียบร้อยมันก็ดึงฉันเข้าไปจูบทันที
ไอ้นี่มันบ้า มันบ้าจริง ๆ
“อย่าลองดีกับพี่ เพราะพี่คนจริง” มันถอนจูบออก แล้วก็กัดที่แก้มฉันเบา ๆ
ส่วนฉันนั้นยังคงตกใจ
