สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 25

หานตงเทียนดึงนางเข้ามากอดนางแนบอกและก้มลงหอมแก้มนวลทั้งสองข้างด้วยความรักที่นางไว้ใจในตัวของสามียากจนผู้นี้ยิ่งนัก

"พี่รักเจ้ายิ่งนักหลิงเอ๋อร์ชีวิตข้าตั้งแต่ขาดบิดามารดาก็เป็นเสาหลักให้น้องทั้งสองคนมาโดยตลอด ตำลึงที่บิดามารดาทิ้งเอาไว้ให้หมดไปกับการรักษาดวงตาของพี่ที่หมีทำร้ายจนพี่มองไม่เห็นมาเป็นปี เจนตำลึงที่มีหมดลงชาวบ้านรังเกียจจึงออกมาสร้างบ้านที่เป็นสินเดิมของมารดาและขายบ้านหลังที่ปลูกในหมู่บ้านให้ลุงผู้ใหญ่บ้านที่เป็นเพื่อนกับท่านพ่อและคอยช่วยเหลือพวกข้าสามคนพี่น้องทั้งที่คนอื่นรังเกียจ พี่จึงปิดตาเอาไว้ให้ผู้คนหวาดกลัวและเป็นเกราะกำบังให้ครอบครัวที่มีแต่เด็กและพี่ชายที่ตาบอด จนในวันหนึ่งเพื่อนของหมอชราที่รักษาดวงตาให้พี่มาโดยตลอดผ่านทางมา ท่านคือหมอเทวดาที่รักษาให้พี่ด้วยควาามสงสารเพราะพี่ไม่มีตำลึงจะรักษาต่อไปแต่ท่านหมอที่รักษาพี่ก็ยังคงเมตาให้พี่เข้าไปตรวจดวงตาเดือนละสองครั้ง ทั้งที่ไม่มีหวังจนหมอเทวดาผ่านทางมาดวงตาของพี่จึงเริ่มมองเห็นได้ไม่ถึงขวบปีเลย" หานตงเทียนบอกกับภรรยา

"พอพี่มองเห็นลางๆในวันนั้นพี่ดีใจมากจึงเข้าไปที่วัดบนเขาอีกฝั่งของอำเภอและเจอหลวงจีนชราทักว่าหมดกรรมแล้วนะต่อจากนี้เจ้าจะเจอแต่สิ่งที่ดีจากคนที่อยู่แสนไกลนางจะมาทางน้ำนั้นคือบุพเพจงรักษาเอาไว้ให้ดี ในวันที่พี่อุ้มหลิงเอ๋อร์ขึ้นมาจากนี้ในตอนที่น้องจมน้ำทุกคนต่างพูดเสียงเดียวคือพี่ต้องแต่งให้น้องเพราะถูกเนื้อต้องตัวกันแล้วคำตอบของน้องเหมือนแสงสว่างให้ชีวิตพี่เพียงเพราะคำที่น้องบอกทุกคนว่าจะแต่งให้พี่ด้วยความเต็มใจอย่างไม่รังเกียจที่พี่ตาบอดและยากจน ขึ้นเขาในวันต่อมาน้องยังเอาซาลาเปาไปฝากพี่ที่บนเขาอีก รอยยิ้มของเจ้าช่างงดงามยิ่งนักพี่คิดถึงคำที่หลวงจีนบอกว่านางจะมากับสายน้ำและชีวิตพี่จะมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาพี่เชื่อจนหมดใจแล้วละว่าน้องมาจากที่แสนไกลตามที่หลวงจีนบอก พี่ไม่กลัวน้องเลยสักนิดเดียวมีแต่รักเจ้าจนเต็มหัวใจดวงนี้" หานตงเทียนบอกอวี่หลิงด้วยตาที่มองนางนี้เยิ้มทีเดียว นางจึงตอบแทนคำบอกรักของสามีด้วยจูบที่อ่อนหวาน

"ข้าก็รักท่านพี่และไม่ต้องกลัวว่าข้าจะไม่มีตำลึง ท่านพี่มาดูนี้สิเจ้าคะสามวันก่อนที่ข้าเข้าไปขายปลาพร้อมกันกับท่าน ข้าเอาหอยมุกไปขายได้ตำลึงทองมาเป็นหมื่นตำลึงทองข้าแบ่งให้ครอบครัวของท่านอาครึ่งหนึ่งและไม่ให้พวกท่านให้สินเดิมข้าเพิ่มมาอีกมันจะทำให้ชาวบ้านสงสัยและเป็นอันตรายต่อครอบครัวของท่านอาอวี่จางเฉิงแต่พวกเขาดื้อดึงยิ่งนักยัดมาให้ข้าจนได้ข้าจึงรับมาเล็กน้อย แล้วข้าก็ให้ท่านอานำเอาตำลึงของพวกท่านนำฝากเอาไว้ที่ร้านรับฝากในอำเภอเพื่อความปลอดภัยของทุกคนให้เอามาแค่พอใช้สร้างบ้านเท่านั้น เพราะส่งปลาให้หลงจู๊ก็มีรายได้ทุกวันอยู่แล้วข้าจึงอยากให้พวกท่านปลูกทุกสิ่งที่กินและขายได้และเลี้ยงสัตว์ที่สามารถทำตำลึงได้และกินได้ยังไงละเจ้าค่ะ" นางบอกสามี

"ส่วนข้าเก็บตำลึงเอาไว้ในมิติดีกว่าเพราะมีเพียงข้าเท่านั้นที่เข้าออกได้คนเดียวและพาคนเข้าได้ข้าจึงเลือกสามีของข้าดีไหมเจ้าคะแต่ถ้าวันไหนที่ท่านหมดรักและทำร้ายข้าตัวของข้าก็จะไม่ออกไปให้ท่านเห็นหน้าข้าอีกตลอดชีวิตเลยเจ้าค่ะ"

"มันจะไม่มีวันที่พี่จะหมดรักน้องได้เลยหลิงเอ๋อร์ถ้าไม่เชื่อพี่จะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นตอนนี้เลยแล้วกัน"

จากนั้นในห้องนอนเตียงนุ่มเด้งนางก็ถูกสามีเคี้ยวกร่ำจนขาสั่นจนต้องขอให้สามีหยุดก่อน

"ป่านนี้ฝนคงจะหยุดตกแล้วละเจ้าค่ะเดีฟ่ยวน้องทั้งสองคนจะเป็นห่วงที่พวกเราไม่ออกจากห้องไปกินมื้อเช้านะเจ้าคะ"นางรีบบอกสามีก่อนที่เขาจะจับนางกินต่ออีกรอบ

"ได้พี่ยอมก่อนแต่คืนนี้พี่ไม่ยอมนะ" หานตงเทียนบอกก่อนจะอุ้มนางไปอาบน้ำและออกมาจากในมิติพอเปิดประตูหน้าห้องก็มีถาดอาหารที่น้องของสามีนำมาวางเอาไว้ให้ทั้งสองคนหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูทั้งสองคนเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ ก่อนจะยกออกไปที่บ้านดินหลังน้อยตอนนี้ก็เป็นยามซือแล้วนั้นเอง

ตอนนี้ฝนก็ยังไม่หยุดตกหานตงเทียนจึงบอกให้นางไปรอที่ห้องก่อน

"พี่จะเอาถาดไปเก็บก่อนและดูน้องทั้งสอง บอกให้พวกเขาพักผ่อนหนึ่งวันพรุ่งนี้ค่อยทำงานและทำปลาพี่ว่ารอบเย็นค่อยไปดูถ้าฝนหยุดตกนะ" พูดจบเขาก็รีบเดินไปที่บ้านดินที่น้องทั้งสองคนอยู่

อวี่หลิงจึงกลับไปที่ห้องนางง่วงนอนมากเพราะสามีเคี้ยวกร่ำนางทั้งคืนทั้งยังมาจัดให้รอบเช้าอีกบอกว่าพิสูนจ์ความรักให้นางรู้ว่าเขารักนางมากแค่ไหน พอหัวถึงหมอนนางก็หลับเลย หานตงเทียนบอกน้องทั้งสองคนแล้วเขาก็กลับมาหาเมียรักที่ห้องเจอนางก็หลับไปแล้ว เขาจึงมุดเข้าผ้าห่มกอดนางแนบอกนางคงจะเหนื่อยเพราะเขารังแกนางทั้งคืนและรอบเช้าอีก เขาก้มลงหอมแก้มภรรยาด้วยความรักก่อนจะหลับไปด้วยความสุขในตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ตอนนี้เขาได้นางที่เป็นดวงใจมาช่วยเยียวยาจิตใจที่ด้านชามานานต่อไปชีวิตของเขาจะมีแต่ความสุขเหมือนหลวงจีนบอกเอาไว้

อวี่หลิงตื่นมาอีกทีก็ยามเซินเลยทีเดียวตอนนี้ไม่มีเสียงฝนตกแล้วนางมองที่นอนของสามีไม่เห็นจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าก่อนจะเดินออกไปหาทุกคน มีแสงแดดอ่อนๆนี้ละหนาที่คนโบราณบอกว่าฟ้าหลังฝนงดงามเสมอเสียงของสามพี่น้องพูดกันที่หลังบ้านนางเดินตามเสียงไปเจอสามพี่น้องกำลังช่วยกันทำปลาจนจะเสร็จแล้ว

" พี่สะใภ้ตื่นแล้วหรือเจ้าคะท่านหิวหรือไม่ข้าจะอุ่นอาหารให้พี่สะใภ้เองเจ้าค่ะ" หานซูอิงรีบบอกนางทันทีที่มองเห็นพี่สะใภ้ใหญ่ของนางเดินออกมาจากในบ้าน

"ไม่ต้องๆพี่สะใภ้ไม่หิว" นางรีบบอกน้องสามีทันทีก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากใฟ้น้องลำบากหามาให้และนางก็ยังไม่หิว

"ได้ปลาเยอะเลยหรือข้าขอโทษนะที่นอนเพลินไปหน่อย" นางบอกทุกคน

"หลิงเอ๋อร์น้องไม่ต้องขอโทษเป็นพี่ที่อยากให้น้องนอนพัก" หานตงเทียนบอกภรรยาทันที

"พี่ไปเก็บปลามาแล้วปลาติดจนเต็มเลยและทำจนเสร็จแล้วน้องไปนั่งพักเถอะพี่จะจัดการเอง"

"อ้อไม่เจ้าค่ะ ข้าจะทำอาหารเลยท่านพี่ช่วยจุดไฟก็พอ" นางบอกนี้ใจคอจะให้นางนอนอย่างเดียวเลยหรือ อวี่หลิงคิดก่อนจะเดินเข้าครัวโดยมีสามีเดินตามหลังนางเข้ามาช่วยจุดไฟให้ก่อนที่จะกลับไปทำปลาต่อให้เสร็จก่อนจะเข้ามาที่ครัวอีกครั้งเพื่อช่วยภรรยา

"ท่านพี่วันนี้เรามาทำบะหมี่กินกันดีกว่านะเจ้าคะท่านมาช่วยข้านวดแป้งเลยเจ้าค่ะ ข้าจะทำน้ำซุปเสียหน่อยอากาศเย็นอย่างนี้พวกเราต้องซดน้ำร้อนกันดีกว่า" ว่าแล้วนางก็นำแป้งให้สามีนวดต่อส่วนนางก็ทำน้ำซุบแสนอร่อยให้ทุกคนได้กินกันในมื้อค่ำ

สามพี่น้องกินกันคนละสองถ้วยอวี่หลิงนางถ้วยเดียวก็จะไม่หมดแต่สามีช่วยนางกินจนเกลี้ยงชาม มีเสียงหัวเราะของครอบครัวเคล้าคลอตลอดการทานข้าวที่บ้านเชิงเขาด้วยความสุขของสามคนพี่น้อง หานตงเทียนและพี่สะใภ้ผู้แสนดีของครอบครัวหานผู้มากับความโชคดีของพวกเขา