พวกเขาพยักหน้าให้กันช้าๆ แม้จะไม่มีใครพูดแต่ทุกคนก็คิดไปในทางเดียวกัน
หลังจากนั้นภายในห้องพักก็ตกอยู่ในความเงียบ
เงียบ... เสียจนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของคนอื่น และเสียงหัวใจของตนเองที่กำลังเต้นอยู่
ตึกตัก... ตึกตัก...
สัญญาณแห่งการมีชีวิตอยู่ส่งผลให้บรรยากาศราวกับถูกปกคลุมไปด้วยมนต์ขลังบางอย่างที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด
แล้วในที่สุด ช่วงเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุดลง
“คราเทล” อัลเนโร่จ้องตาเจ้าของชื่อซึ่งมองมาที่เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ “ถ้าจะให้เล่าเรื่องทั้งหมด ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงเหมือนกัน เอาเป็นว่า ให้เธอตั้งคำถามแล้วให้พวกเราตอบจะดีกว่า”
“อ้าว” ยัยตัวแสบที่นั่งเกร็งมาตั้งนานถึงกับทำหน้าเหวอ “พวกพี่มีเวลาคิดตั้งหลายชั่วโมง สุดท้ายกลับเล่าอะไรไม่ได้เลยเนี่ยนะ!”
“อลิสเพิ่งตื่นนอนเอง” หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูเอียงคอ “พวกเขาไม่ได้มีเวลาเตรียมตัวนานขนาดนั้นหรอก”
“โอเค” คราเทลใช้มื
