“เจ้าพวกโดรีเธียที่แสนโง่งม แล้วพวกแกจะได้รู้!”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นสะท้อนไปมาจนดังก้อง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งมาสัมผัสเข้าที่ปลายจมูก ดวงตาสีอเมทิสต์สั่นระริกด้วยความรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงจะเปล่งเสียงร้องออกมาให้คนช่วย
เหมือนมีใครสักคนเอาน้ำมากรอกปากจนเต็ม ลมหายใจของหญิงสาวเริ่มติดขัดจนต้องเอามือมาขยุ้มอกบริเวณหัวใจที่สั่นระรัว
กริก....กริก
ตอนแรกเธอยังไม่แน่ใจว่ามันคือเสียงอะไร แต่เมื่อได้ยินซ้ำหลายๆ ครั้งเข้า คราเทลกลับเห็นภาพโซ่เหล็กที่ดังกระทบกันผุดขึ้นมาในความมืดมิด ท่วงทำนองอันหลอกหลอนของมันแทบกระชากวิญญาณของเธอให้หลุดออกจากร่าง
ความรู้สึกทรมานเจียนจะตาย...อย่างกับมีใครกำลังใช้มีดเล่มเล็กๆ กรีดที่หัวใจ
“อีกไม่นาน...คำสาปเหมันต์ก็จะสมบูรณ์ และพอถึงเวลานั้น..”
“พอสักที!”
หญิงสาวระเบิดเสียงกรีดร้องพร้อมกับยกมือปิดหู ดวงตากลมโต
