เจ้าขากลับไปที่คอนโดตัวเองและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นแบบปกติไม่แบรนด์เนมเหมือนเวลาที่อยู่กับขุนเขา เจ้านายของเธอเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้ทั้งหมดเธอแทบไม่ต้องขนเสื้อผ้าที่นี่ไปห้องเขาเลยด้วยซ้ำ ยอมรับว่าเขาดีกับเธอจนเธอรู้สึกไม่อยากปล่อยเขาไป
เธอเลือกที่จะนั่งรถประจำทางไปเพราะไม่อยากเอารถไปเองมันหาที่จอดแถวบ้านเธอยากและเป็นจุดสนใจเกินไป
เจ้าขาออกมายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ที่มีคิวรถตู้มาจอดด้วยพลางคิดอะไรไปหลายเรื่องก่อนจะสะดุ้งโหยงตกใจเพราะเสียงแตรรถหรูที่วิ่งมาจอด
"น้องเอยไปไหนครับ ให้พี่ไปส่งไหม"
"พี่ทีมาทำอะไรแถวนี้คะ "
เป็นนทีที่บีบแตรเรียก เจ้าขาเองนึกแปลกใจที่เขามาแถวที่พักเธอ
"ลืมรึไงบริษัทพี่อยู่แถวนี้ไงครับ"
"เอยลืมไปเลย จะไปไหนคะเนี่ย"
เจ้าขาถามอีกฝ่ายตามมารยาทเมื่อเขาเองก็ทักทายเธอ อีกอยากเขาเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทเธอด้วย
"ไปทำธุระแถวชานเมืองครับ น้องเอยไปไหนครับไปกับพี่ไหม"
