หึหึหึหึ เสียงหัวเราะเบาๆ ดังอยู่ในลำคอก่อนจะใช้มือลูบไล้ไปที่ใบหน้าของร่างตัวเองแทนที่จะดีดหน้าผากอย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา เล่นเอามี่อิงนิ่งงันไปทันทีเมื่อเห็นจางเย่วฉินปฏิบัติต่อเธอเช่นนั้น
“ก็เพราะข้าฉลาดมากกว่าเจ้าอย่างไงเล่านางมารน้อย” จางเย่วฉินบอกอีกฝ่ายกลับไป ก่อนจะตะเบ็งเสียงหัวเราะดังกระหึ่มพร้อมลุกขึ้นจากตั่งเดินตรงไปที่หน้าประตูห้องหนังสือ
ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความหมั่นไส้และเจ็บใจที่ตัวเองรู้ไม่เท่าทันอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า
“ฝากไว้ก่อนเถอะอีตาแม่ทัพ! ถ้ามีโอกาสละก็จะเล่นให้จุกไปเลยเชียว” จ้าวมี่อิงพูดพลางกำมือเข้าหากัน ก่อนจะได้ยินเสียงหวานจากร่างของเธอตะโกนกลับมาจากหน้าประตู
“รีบไปเตรียมตัวได้แล้ว ค่ำนี้เจ้าจะต้องไปงานเลี้ยงที่จวนไต้อ๋อง”
หญิงสาวนั่งคิดอยู่ชั่วขณะนึกไม่ออกว่าจะต้องไปงานเลี้ยงที่ใด ทั้งๆ ที่เพิ่งเดินทางมาถึงฉางอาน
“อะไรกันเนี่ย! เพิ่งเดินทางมาถ
