จวนตระกูลจาง
ปัง!!!! ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะหนังสือเสียงดังสนั่นจนร่างใหญ่ที่เอาแต่นั่งก้มหน้ามองพื้นอยู่ตลอดเวลาสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันทีแต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับดวงตาสีชาคู่สวยที่กำลังจ้องเขม็งอยู่ในขณะนี้
“วันนี้นอกจากจะทำให้ข้าต้องจ่ายเงินมากมายให้กับหอฝูหรงแล้ว ยังนำร่างของข้าวิ่งไปทั่วทั้งเมืองฉางอาน เหตุใดต้องหาเรื่องให้ข้าปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันเช่นนี้นางมารน้อย อยู่อย่างสงบสุขสักวันไม่ได้หรืออย่างไง” จางเย่วฉินถามอีกฝ่ายกลับไปพลางยกมือขึ้นกุมขมับ นั่งหันข้างไม่อยากเห็นหน้าคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“อิงอิงขอโทษพี่ฉิน” จ้าวมี่อิงในร่างของแม่ทัพผู้กล้าพูดขอโทษเสียงอ่อยๆ ด้วยความสำนึกผิด
ในขณะที่คนฟังหายปวดหัวขึ้นมาทันใดครั้นได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้นออกมา ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มระรื่นด้วยความดีใจที่นางมารน้อยเรียกขานตัวเองและเรียกคำแทนตัวตนเขาแบบนั้น พลางหันร่างกลับมานั่งตัวตรงตามเดิมก่อนจะหรี่ตามองร่าง
