“อีตาแม่ทัพบ้า! เล่นจุดดอกไม้ไฟฉลองที่ฉันไปจากชีวิตเลยเหรอ.เชอะ! คิดว่าทำเป็นคนเดียวหรือไง ฉันก็จะจุดประทัดเอาสักแสนนัดไปเลย จุดมันตรงหน้าจวนตระกูลจางก่อนจะกลับบ้านนี่แหละ” จ้าวมี่อิงยืนบ่นพึมพำ
“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม! เดี๋ยวก็โดนมือสังหารดักจับไปฆ่าขึ้นมาหรอก!” จางเย่วฉินตวาดกลับมา
แต่แล้วเพียงครู่แม่ทัพหนุ่มพลันเปลี่ยนใจหันหลังกลับเดินตรงเข้ามาหาร่างของตัวเองกระชากข้อมือใหญ่พร้อมใช้เชือกที่เตรียมมาด้วยตรงเข้าผูกเงื่อนไว้ที่ข้อมือของตัวเองและจ้าวมี่อิงท่ามกลางเสียงโวยวายของอีกฝ่าย
“ท่านมาผูกข้อมือของท่านกับข้าเอาไว้แบบนี้ทำไมท่านแม่ทัพ” หญิงสาวถามกลับไป
“ก็ผูกเอาไว้เพื่อไม่ให้เจ้าเดินเตร็ดเตร่ไปไกลจากข้าอย่างไง แล้วก็ไม่ต้องเดินกลับไปที่รถม้าของจวนเพราะข้าสั่งให้กลับไปแล้ว” จางเย่วฉินตอบอีกฝ่ายกลับไป
“เอ้า! แล้วจะกลับบ้านได้อย่างไงละท่านแม่ทัพได้หลงตายกันพอดี ข้าจำทางไม่ได้นะเพิ่
