ยั่วรัก คุณหมอวายร้าย

“ตูน เอาขนมไปให้บ้านนู้นหน่อย แม่ทำเผื่อเอาไว้” “ค่ะ” “อย่าลืมเอาเสื้อไปคืนพี่เมฆด้วยล่ะ” “ค่า” สาวน้อยวัยใสอายุ 13 ปี เธอเพิ่งขึ้นมัธยม บ้านของเธอเป็นบ้านแฝดในหมู่บ้านโครงการหนึ่ง บ้านของเธอกับเพื่อนบ้านมีสัมพันธ์อันดีต่อกัน มารดาของเธอมักจะทำขนมหรือกับข้าวไปฝากเพื่อนบ้านเสมอ วันนี้ก็เช่นกัน ขนมเค้กหน้าตาน่ากินถูกจัดวางในจานสวยงาม มือเล็กหยิบจานกับเสื้อที่เตรียมเอาไว้ เปิดประตูเดินออกจากบ้านไปเพื่อไปยังบ้านติดกัน ปกติประตูบ้านจะไม่ได้ล็อก เพราะคุณป้าเจ้าของบ้านจะอยู่ตลอด แต่วันนี้กลับมีแม่กุญแจพวงใหญ่คล้องอยู่ เด็กสาวตั้งใจจะเดินกลับบ้าน แต่ก็ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวเท้าไปไหน ก็ต้องยืนตัวแข็งอยู่กับที่ เมื่อร่างสูงที่คุ้นตากำลังลงจากรถพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาดีที่น่าจะอยู่ในวัยเดียวกัน “อ้าว ยัยปลาการ์ตูน มาทำอะไร” “แม่ให้ตูนเอาขนมมาให้ป้าหมอน” “แม่ไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด” “งั้นพี่เมฆก็เอาขนมไป ถ้าตูนถือกลับไปเดี๋ยวโดนแม่บ่น” “เออๆ กลับบ้านได้แล้ว วันนี้ไม่ต้องมาเล่นนะ” “อือ” ดวงตากลมโตมองใบหน้าพี่ชายข้างบ้าน สายตาทอแววน้อยใจลึกๆ แต่ก็พยักหน้ารับก่อนจะหมุนตัวเดินผ่านหน้าทั้งสองคนเพื่อจะกลับเข้าบ้านของตนเอง “ใครเหรอ” “น้องข้างบ้าน” “ดูน้องเขาชอบเมฆนะ” “บ้าน่า ใครจะไปชอบลง เด็กนั่นอ้วน เตี้ย ดำ ไม่มีอะไรน่ามองสักอย่าง อีกอย่างเห็นมาตั้งแต่เด็ก น้องเพิ่งอายุ 13 เอง ยังเด็กอยู่เลย” “อือ” “เข้าบ้านเถอะ นานๆ ทีแม่จะไม่อยู่” สองหนุ่มสาวเดินเข้าบ้านไปโดยไม่รู้เลยว่า สาวน้อยที่เพิ่งถูกพูดถึงเมื่อสักครู่ กำลังยืนนิ่งอยู่ข้างพุ่มต้นโมกริมรั้ว น้ำใสไหลอาบแก้มทั้งที่เด็กสาวกำลังยืนนิ่ง แววตาที่ควรจะสดใสกลับกลายเป็นเจ็บปวดกับคำพูดนั้นหนักหนา เธอตั้งปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่มีวันปล่อยให้ผู้ชายคนนี้กลับเข้ามาในหัวใจอีกเด็ดขาด 10 ปีต่อมา “อย่ากลับดึกนะ” “ค่ะ” ปริมยืนส่งบุตรสาวที่กำลังจะออกไปข้างนอก ก่อนที่ปิดล็อกประตูบ้านโดยมีปรางค์วลัยยืนมอง รอจนมารดาปิดล็อกประตูเสร็จก็เดินออกไป ปรางค์วลัย หรือ การ์ตูน หญิงสาวร่างสูงเพรียว ผิวขาวเหลืองตามแบบฉบับไทยแท้ ผมดำสนิทยาวถึงกลางหลัง เธอเคยเป็นสาวน้อยรูปร่างผอมบาง แต่เมื่อขึ้นมัธยมปลายร่างกายของเธอก็เติบโตขึ้น อะไรที่เคยบางก็ไม่บาง อะไรที่เคยไม่มีก็มีจนล้น วันนี้หญิงสาวมีนัดกับเพื่อนที่ผับ แต่เพราะบ้านเธออยู่ไกลสุดจึงต้องออกจากบ้านเร็วหน่อย แต่ก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด เธอเดินมาเรื่อยๆ จนเจอแท็กซี่ผ่านมาพอดี จึงเรียกเอาไว้และก้าวขึ้นไปเมื่อรถจอดสนิท หลังจากที่บอกจุดหมายปลายทางแล้วก็ส่งข้อความหาเพื่อนที่นัดกัน ก่อนจะนั่งคิดอะไรไปเงียบๆ เมื่อมาถึงที่ผับ หญิงสาวต่อสายหา ‘พศิน’ เพื่อนสาวร่างกายชาย ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในเมื่อได้ความว่าพศินรออยู่ข้างในแล้ว “มาเร็วกว่าฉันอีกนะแก” เสียงหวานใสทักเพื่อนเมื่อเห็นว่าพศินกำลังนั่งรออยู่ที่โซฟาชุดใหญ่ “กลัวรถติดอะดิ” “แล้วยัยชมพูล่ะ” “กำลังมาแหละ” ปรางค์วลัยขยับเข้าไปนั่งด้านใน เธอวางกระเป๋าเอาไว้ข้างตัว ก่อนจะเรียกพนักงานเข้ามารับออเดอร์ นั่งคุยกันได้ไม่นาน ชมพูแพรก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใส ปรางค์วลัยกับพศินมองหน้ากันก่อนที่พศินจะรีบเบรกชมพูแพรเอาไว้ “หยุด อย่าเพิ่งพูด ได้ส่องกระจกก่อนออกจากบ้านมาไหมเนี่ย” “ไม่ต้องส่องก็รู้” ชมพูแพรเบะปากใส่ “ยังไง” ปรางค์วลัยเองก็ชะโงกหน้ามาด้วยความสนใจ “ก็รอยเนี่ย ได้ก่อนออกมา เหตุผลเพราะใส่ชุดนี้” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มพูดเสียงงุ้งงิ้งงอแง “หวงแหละไม่ต้องเดา พี่หมอ.....สวัสดีค่ะ” พศินหันไปทักทายผู้ที่เดินเข้ามาสมทบด้วยท่าทางที่ใส่จริตเต็มที่ “สวัสดีครับ” “มาเฝ้าผับเหรอคะ” “เปล่าครับ มาเฝ้าเมีย” “.....” เกิดเหตุการณ์เดดแอร์ เมื่อทั้งสามสาวทั้งแท้และไม่แท้พากันนิ่งไป “ดื่มอะไรสั่งกันเลยนะ วันนี้ผมเลี้ยงเอง เดี๋ยวเพื่อนผมตามมาสมทบอีกคนนะ ไปนั่งโต๊ะใหญ่หน่อยไหม” ชยกรยิ้มแล้วชี้ไปยังชุดโซฟาชุดใหญ่สำหรับหลายคน “ได้เลยค่ะ แล้วแต่เจ้ามือเลยค่ะ” พศินร้องวี้ดว้ายชอบใจ ชมพูแพรเบะปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนที่เธอจะโดนคนตัวสูงโอบเอวจนแทบจะปลิวให้เดินตามเขาไปยังชุดโซฟา เมื่อมาถึงโซฟาชุดใหญ่ ทั้งสี่คนก็ทยอยนั่งลงพร้อมกับที่พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามารับออเดอร์ “ลงบัญชีฉันไว้” ชายหนุ่มสั่งลูกน้องเสียงเรียบนิ่งจนแม้แต่ชมพูแพรยังหันไปมองด้วยความแปลกใจ หลังจากที่สั่งเครื่องดื่มและอาหารทานเล่นกันเสร็จเรียบร้อย พนักงานก็เดินออกไป พศินนั่งเหล่หนุ่มๆ ตาวาว ปรางค์วลัยถึงกับหัวเราะเพื่อน “ไม่เคยเห็นพี่หนึ่งเสียงดุแบบนั้น” ชมพูแพรพูดกับเขาด้วยความแปลกใจ “คนละบริบทไง เป็นหมอก็ต้องอีกแบบไหมล่ะ ถ้าดุ คนไข้ก็จะกลัว การรักษาหรือสอบถามอาการก็จะยาก แต่ถ้าอยู่ในบริบทเจ้านายจะใจดีนุ่มนวลแบบตอนเป็นหมอมากก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นลูกน้องจะไม่เกรงใจ” ชยกรอธิบายให้หญิงสาวฟัง พร้อมกับดึงให้หญิงสาวขยับเข้ามานั่งข้างๆ วางแขนพาดบนไหล่บอบบางแสดงความเป็นเจ้าของ “โอ๊ย คุณหมอขา ยัยชมพูไม่หายหรอกค่ะ ไม่น่าจะมีใครกล้ามาเต๊าะด้วย รอยเต็มคอตัวหน้าอกขนาดนั้น” พศินที่หันมาชมเครื่องดื่มเห็นอาการของชยกรก็แซวด้วยความขำขัน “ไม่ได้สิครับ มีเมียดื้อก็ต้องคอยคุมหน่อย” ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในโต๊ะตอบเสียงนุ่ม พศินทำท่าทางหมั่นไส้เมื่อเห็นชมพูแพรเบะปาก ปรางค์วลัยนั่งดื่มเงียบก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อปรางค์วลัยกลับมาที่โต๊ะก็ไม่เจอใครอยู่แล้ว เธอมองไปรอบๆ ก็เห็นเพื่อนเต้นกันอยู่ไม่ไกล ตอนแรกตั้งใจจะออกไปเต้นด้วย แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วกลัวของหาย จึงตัดสินใจอยู่นั่งเฝ้าของแล้วดื่มไปเรื่อยๆ “อ้าว 2 สาวล่ะครับ” ชยกรกลับมาไม่เห็นชมพูแพรก็มีสีหน้าไม่พอใจ “นู่นค่ะ” ปรางค์วลัยชี้ไปที่เพื่อนสาวทั้งสองคนที่เต้นกันอย่างสนุกสนาน “ไอ้หมอ” เมฆาที่เพิ่งมาถึงเดินเข้ามาตบบ่าชยกรเป็นการบอกว่าเขามา “อะไรไอ้หมอ” ชยกรตอบเพื่อนโดยแทบจะไม่มองด้วยซ้ำว่าใคร เมฆา หรือเมฆ คุณหมอหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูง หุ่นกำยำแบบคนออกกำลังกาย ปีนี้เขาอายุ 32 แล้ว แต่ยังไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตน ชายหนุ่มเป็นคนรักอิสระ ไม่ชอบอะไรที่ต้องผูกมัด “จะมาไม่บอกเพื่อนนะมึง” เมฆาที่มัวแต่คุยไม่ทันได้หันไปมองรอบข้าง “คำสั่งเมีย” ชยกรบอกเสียงเรียบ “กูล่ะหมั่นไส้คนหลงเมีย” เมฆาแขวะเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะมองไปที่โซฟาก็เห็นว่าปรางค์วลัยนั่งอยู่ ก็หน้าเหวอไป “ไง” ปรางค์วลัยทักเมฆาสีหน้าเรียบเฉย “เฮ้ย ยัยปลาการ์ตูน มาได้ยังไง” เมฆาที่เห็นปรางค์วลัยก็โวยวาย “ฉันมากับเพื่อนฉันเหอะน่า” “เดี๋ยวนะ สองคนนี้รู้จักกันเหรอ” ชยกรถามเมื่อได้ยินทั้งสองคนคุยกัน “พี่ชายข้างบ้านค่ะ แต่ไม่ได้นับถือเป็นพี่ เพราะมันมั่วผู้หญิง” ปรางค์วลัยบอกชยกรแล้วยิ้มให้ “ยัยปากจัด” เมฆาแขวะปรางค์วลัย แต่หญิงสาวก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “อย่าฆ่ากันตายล่ะ เดี๋ยวมา” ชยกรหมุนตัวเดินออกไป ปล่อยให้เมฆากับปรางค์วลัยเถียงกันอยู่แบบนั้น หลังจากชยกรเดินออกไป เมฆาก็ยืนมองหญิงสาวนิ่ง วันนี้ปรางค์วลัยใส่ชุดเดรสรัดรูปคล้องคอสีดำที่ด้านปิดมิดถึงคอ แต่ด้านหลังเปิดโชว์จนถึงบั้นเอว ผมที่ยาวถึงกลางหลังถูกรวบมัดขึ้นสูง เปิดเปลือยแผ่นหลังขาวเนียนน่ามอง “ใส่ชุดอะไรของเธอเนี่ย” “เรื่องของฉัน” “เฮ้ พูดดีๆ ฉันอายุมากกว่าเธอหลายปีนะ” “แล้วยังไง” “ยัย.....บ้า ชุดมันโป๊ไป” “อย่าเว่อร์ คนอื่นก็ใส่กันเยอะแยะ” ปรางค์วลัยเริ่มหงุดหงิดที่เขามายุ่งเรื่องของเธอ “นี่ แม่คุณ ที่ยุ่งเนี่ย เพราะเห็นว่ามันดึกแล้ว บ้านเธออยู่ไกลจากที่นี่เยอะ มันอันตราย” “บ้านฉันกับบ้านนายมันก็ไม่ต่างกันหรอก” ระหว่างที่บรรยากาศกำลังจะมาคุ ชมพูแพรกับชยกรก็รีบเข้ามาห้ามทัพ ทั้งสองคนยอมสงบลงและแยกย้ายกันแต่โดยดี