ทวิชเดินผ่านซุ้มตกแต่งด้วยช่อดอกไม้เป็นระยะ ตั้งแต่หน้าประตูโรงแรมจนถึงห้องจัดเลี้ยงที่อยู่ไม่ไกลมาก เขามองอย่างเหยียดหยัน เห็นภาพแบบนี้จนชินตาเพราะเกือบเดือนแล้วที่เขาพักในโรงแรมแห่งนี้ ดูจากสีสันและเครื่องตกแต่งก็คงไม่พ้นจะเป็นงานแต่งงานเหมือนเคย
ริมฝีปากเหยียดยิ้มเพียงนิดอย่างนึกขำ เพราะแบบนี้ไง เมืองไทยจึงน่าเบื่อสำหรับเขา งานแต่งงานไหนๆ ก็จัดให้ดูเวอร์วังอลังการเอาไว้ก่อน แค่ได้อวดอ้างและใช้เงินสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ทำไมไม่เก็บเงินที่จ่ายกับสิ่งฟุ่มเฟือยเหล่านี้ เอาไว้ไปตั้งตัวหรือทำทุนนะ
“ตำน้ำพริกละลายทะเลแท้ๆ” ทวิชบ่นพลางเบ้ปากมองบน
“ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ยพราว” ป่านฝันเอ่ยเพื่อนสาวหลังจากทั้งคู่เดินลงมาถึงชั้นล่าง
“เดี๋ยวฉันเข้าไปเป็นเพื่อน” พราวลดาตอบกลับ
“เธอไปรอที่หน้างานเถอะ จะได้ดูความเรียบร้อยด้วย ฉันเข้าคนเดียวได้ สักพักเดี๋ยวเดินตามไป”
“ไหวแน่นะป่าน” พราวลดาถามย
