ยามบุปผาหวนคืน เล่ม 2 (เล่มจบ) (วายจีนโบราณ)

ตอนที่ 11 เมามาย

เมื่อได้เห็นว่ากู้หลินและโจวหยางอิงโผล่ขึ้นฝั่งแล้ว เหล่าองครักษ์ฝึกหัดก็เฮลั่นราวกับผู้ชนะ

“นี่ พวกเจ้าเป็นอะไรหรือไม่” เฉินป๋อตะโกนถามพวกเขาจากด้านบน กู้หลินจึงส่งสัญญาณกลับไปว่าสบายมากและพวกท่านต้องเลี้ยงเหล้า

เสียงของโจวหยางอิงบ่นมุบมิบ “ทำไมเจ้าชอบกระโดดจากหน้าผาอยู่เรื่อย รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วง”

“เมื่อครู่ข้าไม่ได้ตั้งใจ มัวแต่หลบลูกธนูจนไม่ทันได้สังเกต จึงก้าวพลาดก็เท่านั้นเอง” เขารีบแก้ตัวก่อนจะพูดว่า “แล้วเจ้ากระโดดตามข้ามาทำไม”

“...” โจวหยางอิงไม่ตอบ ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมต้องทำเช่นนั้น “ข้าก็ไม่รู้... แต่ว่า เจ้าเจ็บที่ใดหรือไม่”

กู้หลินส่ายหน้าแล้วยันตัวลุกขึ้น “กลับหน่วยกันเถอะ รอไปงานเลี้ยงเหล้าไม่ไหวแล้ว” รอยยิ้มกว้างของกู้หลินประดับบนใบหน้า ก่อนจะยื่นมือมาให้โจวหยางอิงจับ “เร็วเข้า”

ค่ำวันนั้น

เฉินป๋อและลูกสมุนจำต้องยอมแพ้เลี้ยงองครักษ์ฝึกหัดตามสัญญา ดูท่าว่าเงินเดือนที่เพิ่งออกคงจะบินหายไปคนละสองสามส่วน

“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว กินให้เต็มที่” ชุนหมิงกล่าวเปิดงานเลี้ยงในหอจันทรา

พวกเขานั่งฟังเสียงดนตรีไปพลาง ดูการแสดงร่ายรำของสาวงามไปพลางด้วยความสนุกสนาน บรรยากาศในที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความครื้นเครงบันเทิงใจ

ครั้นเหล้าเข้าปากไปไม่นานนัก กู้หลินเริ่มเมาได้ที่ ใบหน้าแดงระเรื่อ สายตาหวานเยิ้มจนคนรอบโต๊ะรู้สึกนึกเอ็นดู

“พอได้แล้ว เสี่ยวหลิน” โจวหยางอิงหยิบจอกเหล้าในมือของกู้หลินมาดื่มแทน “เมาแล้วเดี๋ยวเจ้าก็ชอบละเมอสร้างเรื่องอีกหรอก”

ตัวเขารู้ดีว่านิสัยการดื่มของกู้หลินเป็นอย่างไรจึงพยายามห้ามก่อนเหตุการณ์จะซ้ำรอย

“ปล่อยไปเถอะน่า วันนี้วันดี” เฉินป๋อยิ้มกรุ้มกริ่มพลางเทเหล้าให้กู้หลินอีกครั้ง

นาน ๆ ทีจะได้มอมเหล้าเจ้าตัวเล็ก เฉินป๋อไม่มีทางปล่อยให้โอกาสนี้หลุดไปเพราะเขารู้ว่ายามที่กู้หลินเมาแล้ว คนที่ปวดหัวมากที่สุดคือตงฟางฮุ่ยหลิง และการแกล้งหัวหน้าหน่วยหน้าตายเป็นอะไรที่สนุกเกินห้ามใจ

“เจ้าหมอนี่ เลิกเทเหล้าให้เสี่ยวหลินได้แล้ว” โจวหยางอิงหันไปมองหน้าเฉินป๋อ “หยุดนะ” ตัวเขาเองก็ฉวยจอกเหล้าของกู้หลินมาดื่มไม่น้อย

ฝ่ายอาโปที่ถูกเฉินป๋อชักจูงก็เทเหล้าที่แรงที่สุดใส่ในจอกกู้หลินเพราะรู้ว่าโจวหยางอิงต้องหยิบไปดื่มแทนแล้วหันสบตากับพรรคพวกตัวเอง

“แผนรวบรัดจับหัวหน้าให้เจ้าตัวเล็ก เริ่มได้...” ชุนหมิงยกแก้วขึ้นสูง ทำท่าราวกับเฉลิมฉลองความสำเร็จล่วงหน้า

“ไอ้พวกนี้!” เสียงของโจวหยางอิงดังขึ้นทันทีที่เขาพูดจบ

“ข้าล่ะปวดหัวกับรักสามเส้าจริง ๆ” เฉินป๋อส่ายหน้าแล้วลูบหลังของโจวหยางอิง ไม่ถือสาที่อีกฝ่ายเพิ่งจะเรียกพวกเขาอย่างไม่นับลำดับอาวุโส “มา ๆ ดื่มปลอบใจจะได้ลืมความเศร้ามอง รักเขาข้างเดียวก็เป็นเช่นนี้แล...”

ปลอบใจอยู่ดี ๆ เฉินป๋อก็ร่ายกลอนคนอกหักรักคุดให้ทุกคนฟังไปโดยปริยาย

ครั้นหอจันทราปิดต่างคนต่างแบกกันกลับหน่วยราชองครักษ์ ส่งเสียงร้องเพลงโหวกเหวกไปตามทางแต่ชาวบ้านไม่กล้าวุ่นวาย คิดในใจว่านานทีปีหน

กู้หลินขี่หลังโจวหยางอิงพึมพำตลอดทาง “พ่อจ๋า แม่จ๋า ข้าไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของข้าต้องใช้ความพยายามคว้าหัวใจของผู้ชายมากขนาดนี้ พ่อจ๋า แม่จ๋าต้องภูมิใจในตัวข้าแน่ ๆ ใช่หรือไม่”

“...” โจวหยางอิงฟังอยู่เงียบ ๆ จดจำคำพูดของกู้หลินได้ทุกอย่าง เรื่องที่ไม่เคยรู้และสงสัยมาตลอดก็มักจะได้รู้ตอนที่กู้หลินเมา และตัวเขาเองก็เชื่อเต็มสิบส่วนว่าเป็นเรื่องจริง

“ฮุ่ยหลิงเอ๋ย ฮุ่ยหลิง ข้าคิดถึงเจ้า...” เสียงพึมพำเริ่มปะปนกับเสียงเล็ก ๆ “ข้าคิดถึงเจ้า... ฮึก” เขาสะอึกสะอื้นเบา ๆ

“อย่าร้องไห้เลยนะเสี่ยวหลิน” โจวหยางอิงปลอบใจ ไม่ชอบเลยที่เห็นเสี่ยวหลินของเขาร้องไห้เช่นนี้ ไม่ชอบเห็นน้ำตา ไม่ชอบเวลาที่อีกฝ่ายเศร้าใจ หากข้าเป็นเขา ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเสียน้ำตา

หลังจากส่งกู้หลินเข้าห้องนอนของตัวเอง รอจนอีกฝ่ายหลับไปแล้ว โจวหยางอิงก็กลับไปที่ห้องเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์เหล้าจนลืมไปเสียสนิทว่ากู้หลินอาจจะตื่นขึ้นมากลางดึก

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะบานประตูดังขึ้น

ตงฟางฮุ่ยหลิงส่ายหน้ารอรับชะตากรรมของตัวเอง เขาเดินออกมาเปิดประตูแล้วร่างบางของใครบางคนก็เดินเข้ามาด้านใน

“ฮุ่ยหลิง ข้าคิดถึงเจ้า” กู้หลินเอ่ยปากทั้ง ๆ ที่ตาปรือ ดูสะลึมสะลือเหมือนคนนอนละเมอ

เดิมทีตงฟางฮุ่ยหลิงต้องไปส่งกลับเรือนนอน แต่ทุกครั้งกู้หลินมักจะงอแงไม่ยอมกลับท่าเดียว

คืนนี้ก็เช่นกัน กู้หลินเดินไปที่เตียงของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวก่อนจะล้มตัวลงนอนราวกับเป็นห้องของตัวเอง

“มานี่สิฮุ่ยหลิง นอนข้าง ๆ ข้า” เขาเรียกคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

ตงฟางฮุ่ยหลิงส่ายหน้าแล้วไปนั่งเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่งของห้อง เห็นทีคืนนี้คงจะต้องนั่งหลับแล้วกระมัง

“ฮุ่ยหลิง จูบข้าก่อนนอนด้วย” คำพูดของคนเมาระดับนี้ดูจะเพ้อเจ้อเกินกว่าจะทนได้ เจ้าของห้องจึงจำใจเดินเข้าไปหาแล้วลูบศีรษะของคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างแผ่วเบา

“เมามากแล้ว หลับฝันดีเถิด” น่าแปลกยิ่งนัก เขาพูดเช่นนี้ทีไร กู้หลินที่กำลังเมามายอยู่มักผล็อยหลับไปอย่างสงบทุกครา ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

“ข้ารักเจ้าฮุ่ยหลิง” กู้หลินพูดจบแล้วก็ซุกใบหน้ากับผ้าห่มหนา ก่อนจะพึมพำครั้งสุดท้ายว่า “กลิ่นดอกมะลิหอมนัก”

เช้าวันต่อมา

เสียงระฆังดังเหง่งหง่างปลุกเหล่าราชองครักษ์ให้มาฝึกออกกำลังกายตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ละคนวิ่งวุ่นออกมายังลานกว้างแม้จะมีอาการเมาค้างัวเงียอยู่ก็ตาม เพราะคนที่ลั่นระฆังคือตงฟางฮุ่ยหลิง ผู้ที่ไม่ได้ดื่มแม้เพียงจอกเดียวนั่นเอง

“หัวหน้า เว้นให้สักวันไม่ได้หรือ” เฉินป๋อหาวหวอด ๆ พลางนับจำนวนคนในลาน “ขาดไปสิบคน หืม...” เขามองคนที่ยืนอยู่ในแถวจากซ้ายไปขวา จากขวาไปซ้ายอยู่สองสามหน “กู้หลินเล่าขอรับ นอนอยู่ที่ห้องหัวหน้าไม่ใช่หรือ ทำไมไม่พาด้วย”

“เจ้านี่เองที่มอมเหล้าเขา” ตงฟางฮุ่ยหลิงหาตัวคนสร้างเรื่องให้เขาต้องนอนหลับบนเก้าอี้ทั้งคืนได้แล้ว สายตาเย็นยะเยือกจ้องลูกน้องของตัวเองแล้วยิ้มมุมปาก

เฉินป๋อยิ้มแห้งยอมรับชะตากรรมแล้วกระซิบถามว่า “เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นหรือไม่ขอรับ”

“หุบปากก่อนจะไม่มีฟันไว้เคี้ยวข้าว” ตงฟางฮุ่ยหลิงเอาฝักดาบเคาะหัวลูกน้องไปหนึ่งที แล้วสั่งลงโทษให้เฝ้ายามเจ็ดคืน พร้อมหักเงินเดือน

“หัวหน้า เจ้าพวกนั้นด้วย” เฉินป๋อไม่ยอมให้ตัวเองถูกลงโทษเพียงคนเดียวจึงร่ายยาวชื่อผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งหมดในการกลั่นแกล้งหัวหน้าหน่วยของตนเองให้คนตรงหน้าฟัง

“สรุปว่า... พวกเจ้าทุกคนร่วมมือกันใช่หรือไม่” ตงฟางฮุ่ยหลิงเลิกคิ้ว ดวงตาสีเขียวมรกตกวาดมองลูกน้องของตนเอง “ไปขุดโสมป่าคนละสิบหัว หักเงินเดือนสามส่วน เข้ายามคนละเจ็ดวัน...” บทลงโทษที่ยาวเหยียดทำให้แต่ละคนยิ้มแห้งอีกรอบ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็รู้สึกสนุกสนานไม่น้อย

“ลงโทษเยอะเช่นนี้ หัวหน้าคงจะเสร็จเจ้าตัวเล็กแน่ ๆ เลย ฮ่าฮ่าฮ่า” เหล่าลูกน้องมองหน้ากันแล้วหัวเราะลั่น

“สงสัยข้าต้องเตรียมของขวัญไว้ให้หัวหน้าแล้ว” ใครบางคนเอ่ยปากพูดคุยกับเพื่อนของตน

ตงฟางฮุ่ยหลิงได้ยินเช่นนั้นถึงกับส่ายหน้า คิดในใจว่า ไม่สลดกันสักนิด แล้วนึกถึงคนที่ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในห้องของตัวเอง