หลังจากเสร็จสิ้นการเข้าเฝ้าครั้งนี้กู้หลินจำต้องรับบทเป็นผู้ดูแลว่าที่คู่หมั้นของตนเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นอกจากพาไปที่เรือนรับรองอาคันตุกะแล้วยังต้องพาเที่ยวชมเมืองหลวงอีกด้วย
“ท่านอ๋องเสด็จไปไหนมาไหนก็มองทางบ้างเถิด หากทรงสะดุดล้มขึ้นมากระหม่อมคงรับผิดชอบไม่ไหว” กู้หลินหลบสายตาของเขาเพราะอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองไม่วางตา
“ไม่ดีใจที่เจอข้าบ้างหรือ เจ้าเป็นคนคะยั้นคะยอรบเร้าจะแต่งงานกับข้าเองแท้ ๆ” เย่หลิงเฮ่อพูดไปพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ไป
นี่สินะ หนีเสือปะจระเข้ ข้ากำลังจะลืมไปแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมถึงโผล่มาทำให้ข้าต้องจดจำอยู่ร่ำไป ตงฟางฮุ่ยหลิง เขาคิดในใจไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่ายและหาเรื่องเบี่ยงประเด็นไปเรื่อยราวกับคนที่กำลังจะตัดใจจริง ๆ
“กระหม่อมกลับนึกสงสัยมากกว่าว่าเหตุใดพระองค์ทรงตอบรับการแต่งงานครั้งนี้ ทั้งที่ทรงมีพระชายาตั้งสิบแปดคนแถมกระหม่อมยังเป็นบุรุษ” กู้หลินได้ทีถามออกไปตรง ๆ “มิใช่ว่าเ
