หลังจากยาเม็ดนั้นสิ้นฤทธิ์ กู้หลินจึงได้สติคิดหาทางหนีเมื่อสบโอกาส แต่พอมองไปรอบตัวกลับพบว่าเวลานี้นอนอยู่ในเรือนของตนเองราวกับไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น
“คุณชายขอรับ” เสียงของชางจิ่งเอ่ยเรียกตามปกติ
“เสี่ยวจิ่ง เข้ามาหาข้าหน่อยเถอะ” เขาเรียกบ่าวรับใช้ของตัวเองเข้ามาเพื่อถามว่าตัวเขามานอนอยู่บนเตียงนี้ได้อย่างไร
“คุณชายเมาจนจำไม่ได้หรือ” ชางจิ่งเกาหัวแกรก ๆ ขมวดคิ้วแล้วเล่าให้ฟังว่า “ทหารยามสองคนไปพบคุณชายกำลังเมาแอ๋นอนกอดรองเท้าอยู่ในตรอกหอโคมแดงจึงพามาส่งเมื่อไม่กี่ชั่วยามขอรับ”
“ข้าน่ะหรือ” กู้หลินหยิกแก้มตัวเองเพราะไม่รู้ว่าเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นจริงกันแน่ แต่พอนิ่งสงบอยู่พักหนึ่งจึงรู้สึกได้ว่ารสชาติในปากเหมือนอมยาตัวหนึ่งเอาไว้ รสขมแต่มีความหวานของลูกกวาดปนอยู่
เขาจึงตระหนักได้ว่าคนพวกนั้นสร้างสถานการณ์ปลอม ๆ ขึ้นมาอย่างแน่นอน
“กู้หลิน” กู้หมิงเหอเรียกหาน้องชายเพราะได้ข่าวว่าเมาจนจำทาง
