ตกกลางดึก...ภายในห้องผู้ป่วยอาการโคมม่าที่มีนามว่าวีวี่..
ฉันรู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานมากและก็เหมือนว่าฉันฝันไป
" ลินลี่ลูก "
" คุณเป็นใครคะ "
" เป็นแม่ของหนูไงคะแม่รันคนสวย "
"แม่รันหรอคะโอ๊ะ..โอ้ย..ปวดหัวจัง"
"ไม่เป็นไรค่อยๆ คิดนะลูกเพราะสมองของลูกไม่อยากจดจำเรื่องเลวร้ายในอดีตหนูถึงจำได้แต่ปัจจุบัน"
" จริงหรอคะ "
"ใช่ลูกอดีตของหนูมีแต่เรื่องราวความเจ็บปวดมันเลยทำให้หนูอยากลืมส่วนหนึ่งเป็นเพราะแม่เองที่ทำให้ลูกต้องเป็นแบบนี้เพราะแม่เอาแต่ทำ งานเพราะแม่ประมาทเกินไปที่ไว้ใจคนอื่นคนที่แม่คิดว่าเขาเป็นคนดี"
"เพราะคิดว่าเขาจะรักลูกกับแม่จริงๆ แต่เปล่าเลยเขาแค่ต้องการเงินของแม่ต้องการตัวของลูกไปขายเรื่องเลวร้ายทั้งหมดมันเกิดจากแม่เองลูกแม่ ขอโทษ"
" ขอโทษนะคะที่หนูจำคุณไม่ได้ "
"ไม่เป็นไรเลยลูกแม่จะเล่าให้หนูฟังเอง แม่ชื่อมิรันตาเป็นแม่แท้ๆ ของหนูหนูชอบเรียกแม่ว่าแม่รันคนสวย"
"แม่กับ
