วาชอบพี่หมอ
1309 คำ
เช้าวันใหม่วาทยาตามหมอธันวาออกมาช่วยที่เต็นท์ตรวจคนไข้อย่างกะตือรือร้น ไม่ว่าจะเป็นช่วยแจกน้ำแจกขนมให้เด็กๆที่เธอขนเอามาจากกรุงเทพมากมาย ช่วยดูแลคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
หมอธันวาแอบมองเธอด้วยสายตาที่ชื่นชมไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างวาทยาที่เกิดในตระกูลผู้ดีเป็นลูกคนรวยอย่างเธอจะมาทำอะไรแบบนี้ แถมยังอดทนไม่ปริปากบ่นสักคำ จนเพื่อนๆของเขาเอ่ยปากชมกันทุกคน
"น้องวาน่ารักมากเลยนะธันวา"
หมอมุกดาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นมาทั้งวันว่าเธอช่วยทำนั่นช่วยทำนี่ไม่หยุด
"อืม.."
หมอธันวาตอบสั้นๆแต่ก็อดที่มองไปที่คนที่ถูกพูดถึงไม่ได้ คราวนี้เจอรอยยิ้มตาหยีแก้มป่องปะทะเข้ากับเขาพอดี เขารีบเบนสายตาหนีอย่างไวเมื่อเห็นว่าโดนจับได้ว่าแอบมองเจ้าหล่อน
วาทยายิ้มหน้าเหวอทันทีเมื่อหมอธันวาไม่ยิ้มตอบ เธอหุบยิ้มพร้อมกับเม้มปากอย่างเก้อๆเขิน
"น้ำครับน้องวา"
ปริญหยิบน้ำมาให้เธอพร้อมกับส่งสายตาหวาน วาทยายิ้มให้เขาแล้วรับน้ำมา
"ขอบคุณค่ะพี่ปริญ"
"วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย?"
"เที่ยวที่ไหนคะ?"
"ตรงภูเขาตรงโน้น ชาวบ้านบอกว่ามีถ้ำและก็น้ำตกอยู่ไปถ่ายรูปกันมั้ย?"
"อื้อ!อยากไปจังเลยค่ะ"
วาทยาแสดงความตื่นเต้นออกมาเมื่อนึกถึงน้ำตก
"ดีเลย ชั้นก็อยากไปเปิดหูเปิดตาพอดี"
อยู่ๆเสียงของอีกคนก็แทรกขึ้นมา หมอธันวานั้นเอง เขายืนกอดอกจ้องไปที่วาทยาด้วยสายตาที่แข็งกร้าวอย่างไม่พอใจ
วาทยาก็ได้แต่งงงวยว่าตัวเองทำผิดอะไรอีก
"ก็ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ สนุกดี คนอื่นไปมั้ย?"
หมอปริญตะโกนถามคนอื่นที่ขณะนี้เริ่มจะเก็บของกันแล้ว
"ไปกันนะคะ"
วาทยาหันไปชวนอีกเสียง
"อุ้มไม่ไปอ่ะวันนี้เพลียๆอยากพัก"
"งั้นผมอยู่ดูแลอุ้ม"
หมอเอกพูดขึ้นบ้าง คราวนี้ก็เหลือแต่หมอมุกดาแล้ว
"ไปสิคะ มุกก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างเหมือนกัน"
"เย้ๆ"
วาทยาดีใจที่มีเพื่อนคนอื่นไปด้วย เพราะถ้าไปสองคนหมอปริญเธอคงจะอึดอัดน่าดู
วาทยาเดินควงคู่ไปกับหมอปริญส่วนหมอมุกดาก็เดินเคียงไปกับหมอธันวา ทั้งคู่หัวเราะคิกคักคุยกันอย่างสนิทสนม
หน้าตาของหมอธันวาไม่เคร่งขรึมเย็นชาแม้แต่นิดเมื่อได้อยู่กับหมอมุกดา จนวาทยารู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
"น้องวาครับยิ้มหน่อย"
หมอปริญยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเมื่อเจอทุ่งดอกไม้หลากสีข้างทาง วาทยาก็ให้ความร่วมมือในการถ่ายรูปเป็นอย่างดี เพราะเธอเป็นคนชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว
"ไหน ๆ ขอวาดูหน่อยว่าสวยมั้ย"
"นี่ครับ"
หมอปริญเดินเข้ามาใกล้ๆเธอจนแทบจะแนบชิดกัน โดยที่วาทยาแทบจะไม่รู้ตัว หมอธันวามองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ยังคงตีหน้าขรึมไม่พูดอะไรหรือแสดงอะไรออกมา
ทั้งหมดเดินมาถึงน้ำตกขนาดใหญ่มีความสูงประมาณ 250 เมตร รอบๆมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นปกคลุมน่าแปลกมากที่น้ำตกแห่งนี้สวยมากแต่กลับไม่ได้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงเพราะความเจริญที่ยังเข้าไม่ถึง จึงไม่ค่อยมีคนมาเที่ยว
"สวยบรรยากาศดี"
วาทยาถึงกับชมออกมาให้กับความสวยงามของน้ำตกด้วยความตื่นตาตื่นใจและหลงไหลไปกับธรรมชาติที่สวยงามดั่งกับภาพวาดของจิตกรฝีมือดีก็ไม่ปาน
"ไปเล่นน้ำกันมั้ย?"
"ไม่เอาค่ะ วาไม่อยากตัวเปียก"
"แล้วใครจะเล่นน้ำเป็นเพื่อนพี่ล่ะทีนี้"
"มุกไปมั้ย?"
ปริญหันไปถามมุกดา ที่ตอนนี้กำลังมองสำรวจไปทั่วบริเวณอย่างตื่นตาตื่นใจพอๆกัน
"เอาสิ ไปมั้ยคะธันวา?"
"ไปเถอะ รอตรงนี้ดีกว่า"
"โอเคๆ งั้นนั่งรอไปก่อนนะ น้องวาฝากธันวาด้วยนะดูแลดีๆ เดี๋ยวจะหนีเข้าป่า อิอิ"
มุกดาหันมาหยอกเหย้าธันวากับวาทยาโดยที่ไม่ได้รู้ว่าทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยแม้แต่นิด
"โอเคค่ะ จะดูแลให้พี่มุกอย่างดีเลย"
หมอมุกดายิ้มให้วาทยาก่อนจะวิ่งตามหมอปริญไป
"รอด้วย!นายปริญ"
เมื่อเหลือกันอยู่สองคน ความเงียบเชียบก็เข้ามาแทนที่ วาทยารู้สึกประหม่าไปหมดไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นอะไรเลยความมั่นใจความกล้าของเธอหายไปหมด
"ดูท่านายปริญจะชอบเธอนะวาทยา"
อยู่ๆหมอธันวาก็เอ่ยออกมาทำลายความเงียบ
"ค่ะ ทราบ"
"แล้วเธอล่ะ คิดยังไง?"
วาทยาหันไปสบตาผู้ที่ตั้งคำถามกับเธอด้วยอารมณ์ที่สับสนที่อยู่หมอธันวาก็พูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ออกมา
"พี่หมอว่าวาควรจะคิดยังไงดีคะ?"
"ชอบก็แค่บอกว่าชอบ"
เสียงห้วนนั้นฟังดูเหมือนประชดประชัน
"วามีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
เธอพูดออกมาพร้อมจ้องเข้าไปในดวงตาคมกล้าดั่งเหยี่ยวคู่นั้นของเขานิ่ง อย่างต้องการค้นหาความรู้สึกบางอย่างในแววตา แต่เขานิ่งเงียบไป
"ก็เรื่องของเธอสิ"
วาทยาสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะพูดออกมาอย่างตัดสินใจแน่วแน่
"วา...วาชอบพี่หมอธันวา"
วาทยาอยากจะตบปากตัวเองนักที่หลุดปากพูดอะไรแบบนั้นออกไป หมอธันวาชะงักงันด้วยความตกใจที่เธอกล้าเอ่ยออกมาแบบนั้น
"อะไรนะ..วาทยา?"
"วาชอบพี่หมอ ได้ยินมั้ยคะ...วาชอบพี่หมอ"
หมอธันวาเดินถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนจะทำเหมือนจะเดินผละจากไปโดยไม่พูดอะไร
หมับ!
วาทยาจับแขนเขาไว้ไม่ให้เดินจากไป
"ปล่อยเถอะ"
"วาชอบพี่หมอ...ที่ผ่านมาพี่หมอคิดอย่างไรกับวาคะ?"
หมอธันวายืนหันหลังนิ่งเขาสับสนไปหมดไม่อยากจะเอ่ยอะไรออกมา ชอบเธอหรือไม่ชอบเขาก็ไม่อาจจะตอบวาทยา แต่เขาได้แต่คิดว่า เขารักแต่มินดาถ้าไม่ใช่มินดาเขาก็ไม่รักใครทั้งนั้น
"พี่ไม่สามารถรักใครได้อีก..ขอโทษนะวาทยา"
เขาเดินผละจากไปจากตรงนั้น ทิ้งให้วาทยาน้ำตานองหน้าด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจไว้บ้างแล้วก็ตามว่าเขาไม่มีวันลืมคุณมินดาคนที่อยู่ในหัวใจของเขามาเนิ่นนานก็ตาม
'ทำไมนะ ทำไมพี่ช่างยึดติดกับความรักที่เป็นไปไม่ได้ วาอยู่ตรงนี้...วาพร้อมจะรักพี่อย่างดีทำไมพี่มองไม่เห็นมันบ้าง'
วาทยาหลบไปแอบร้องไห้อยู่อีกมุมหนึ่ง เพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็น วาทยาได้แต่ตั้งคำถามในใจวนไปวนมา ในชีวิตของเธอผ่านมาจนถึงตอนนี้เธอไม่เคยนึกรักใคร แต่พอมาเจอเขาเขาเป็นเหมือนคนที่เธอเฝ้ารอมานานแสนนาน แต่ทว่า...เขากลับไม่ได้รักเธอแม้แต่นิด
บัดนี้บรรยากาศที่สวยงามของน้ำตกไม่ได้สวยงามอีกต่อไป เมื่อเธอโดนลงทัณฑ์ด้วยพิษของความรัก ทุกอย่างดูวังเวงมืดมนไปหมดดังกับว่าโดนเขาเอามีดมากรีดหัวใจอย่างไรอย่างนั้น ความเจ็บปวดหลั่งออกมาเป็นน้ำใสๆไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย
- ผู้เขียน
