“เดินคล่องขึ้นแล้วนี่คะ”
แก้วตาว่ายิ้มๆเมื่อเห็นคนขาเจ็บฝืนสังขารไม่ใช้ไม้ค้ำยัน เดินออกมาจากในห้อง ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปปลุกเขาอยู่พอดี ราชสีห์กระตุกยิ้มหน่อยหนึ่ง แล้วค่อยๆเดินเข้ามาหา กระซิบบอกริมหู
“เดินอาจจะยังไม่ค่อยคล่องแต่อย่างอื่นยังคล่องเหมือนเดิมนะ”
แก้วตาเม้มปากแน่น อายจนหน้าแดงกับคำพูดกำกวมของเขา คนบ้าอะไรก็ไม่รู้สูบพลังเธอได้ทั้งคืน ราชสีห์มีสารพัดวิธีให้เธอเข้าไปติดกับโดยที่เขาไม่ต้องลงแรงอะไรเลย
คืนก่อนนี้เขาใช้วิธีร้องโอดโอยเสียงดังลั่นห้องจนเธอต้องวิ่งออกมาจากห้องน้ำทั้งผ้าเช็ดตัว ตกใจแทบแย่นึกว่าเขาเป็นอะไร มาถึงก็เห็นเขานอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ร้องอู้อี้น่าสงสาร พอเข้าไปใกล้ๆกลับถูกเขาตวัดตัวลงนอนแทน หลังจากนั้นก็กลายเป็นเธอเองที่ร้องโอดโอยไม่หยุดตั้งนานสองนาน
“พูดบ้าอะไรคะ คนทะลึ่ง”
