รอยรักผู้กองจอมเถื่อน

บทที่9 ขอเป็นแฟน (ถ้าไม่ยอมวันนี้ได้ท้องแน่)

"อย่านะผู้กอง ปล่อยฉัน" แพรพลอยดิ้นทุบตีคมเดชพร้อมกับร้องบอกให้คมเดชปล่อยตัวเอง

"ไม่ ผมจะพิสูจน์ให้คุณรู้ว่าเซ็กส์ของผมไม่ได้ห่วย" คมเดชพูดและก้มจูบดูดปากบางแสนหวานของแพรพลอยโดยพยายามแทรกลิ้นเข้าไปดูดดึงลิ้นหวานของเมีย มือหนาก็ทำหน้าที่ดึงกระโปรงนักศึกษาตัวสั้นออกไปให้พ้นทาง เสร็จแล้วก็ใช้มือถูไถไปตามร่องสาวอย่างต้องการปลุกเร้าอารมณ์สาว เมื่อเห็นว่าแพรพลอยเริ่มหลงเคลิ้มไปกับรสจูบของเขาแล้ว คมเดชจึงเริ่มแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาดึงบราตัวสวยออกมาและก้มลงดึงดูดสองเต้างามตรงหน้า แพรพลอยที่พยายามขัดขืนคมเดชแต่สู้แรงไม่ได้ เมื่อโดนคมเดชรุกหนักเข้าก็ได้เผลอหลงเคลิ้มไปกับบทสวาทของผู้กองหนุ่มที่กำลังร่ายมนตร์สวาทสะกดจิตเมียของตัวเองอยู่ เมื่อเห็นว่าเมียเริ่มเคลิ้มแล้ว คมเดชจึงลุกขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกและก้มลงมาดูดเลียสองเต้าสวยของเมียอีกครั้ง เมื่อร่างเปลือยของแพรพลอยโดนแอร์เย็นๆ ในห้องนั่งเล่นก็ได้ทำให้แพรพลอยได้สติอีกครั้ง ความกระดากอายไหลวนกลับมาในห้วงมโนสำนึกทำให้แพรพลอยร้องขึ้นว่า

"อย่า ผู้กอง อย่าทำอะไรฉันเลยนะฉันกลัว ฉันยังไม่พร้อม ฉันกลัวท้องอย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะคะ อย่าทำเหมือนฉันไร้ค่าเป็นผู้หญิงไร้ยางอายยอมมานอนให้ผู้ชายเอาฟรี ๆ ได้ไหม ฉันมีพ่อมีแม่นะคะ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉัน อือๆ" แพรพลอยร้องไห้บอกกับคมเดชไป เมื่อคมเดชได้ฟังก็หยุดการกระทำของตนเอง จ้องมองเข้าไปในม่านน้ำตาของแพรพลอยอย่างต้องการจะสะกดกลั้นอารมณ์ความต้องการเอาไว้จนสุดกำลัง

"ปล่อยฉันนะคะ อย่าทำร้ายฉันแบบนี้เลยนะ" แพรพลอยยกมือไหว้ขอร้องคมเดชและร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน เมื่อคมเดชเห็นแบบนั้นก็เสียอารมณ์และค้างหนักมากจึงถอนหายใจออกมายาว ๆ

"โธ่เว้ย เออไม่ทำแล้ว หยุดร้องได้แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าซะ" คมเดชพูดแล้วลุกขึ้นหยิบกระชากเสื้อเชิ้ตที่ตนเองถอนทิ้งไว้ขึ้นมาใส่ พร้อมทั้งหยิบเสื้อนักศึกษาตัวเล็กพอดีตัวส่งคืนให้เมียที่กำลังนั่งติดตะขอชุดชั้นในและดึงกระโปรงนักศึกษาให้เข้าที่อยู่

"ใส่เสื้อซะ" คมเดชส่งเสื้อคืนให้เมีย แพรพลอยยื่นมือไปรับเสื้อด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาแห่งความอับอายยังไหลออกมาไม่ขาดสาย คมเดชเห็นท่าทางของแพรพลอยแล้วพาลให้หงุดหงิด เพราะแพรพลอยทำเหมือนเขาไม่ใช่ผัวแต่เหมือนเป็นโจรข่มขืนเสียมากกว่า

"ไม่ต้องทำแล้วเอาเสื้อมาผมใส่ให้เอง แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้ได้ไหมวะ ผมเป็นตำรวจแล้วผมก็เป็นผัวคุณ ไม่ใช่โจรข่มขืน หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะพลอย" คมเดชพูดขึ้นน้ำเสียงดูหงุดหงิดเมียของตัวเองมาก

"ไม่ต้องค่ะ ฉันใส่เองได้ คุณช่วยขยับออกไปหน่อย ฉันไม่ไว้ใจคุณ"

"บอกว่าจะใส่ให้ไง" คมเดชขึ้นเสียงใส่แพรพลอย ดึงร่างบางของเมียเข้ามาใกล้จัดการใส่เสื้อและค่อยๆ ติดกระดุมเสื้อให้ทีละเม็ด ๆ จนเสร็จ เมื่อเสร็จแล้วแพรพลอยก็ผลักตัวออกเบาๆ จะลุกขึ้นจากโซฟา

"เดี๋ยวจะลุกไปไหน รางวัลผมล่ะ" คมเดชพูดทวงถามขึ้น

"รางวัล รางวัลอะไรของคุณ"

"ก็ค่าติดกระดุมไง เร็วๆ" คมเดชพูดแล้วเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มตัวเองเป็นสัญลักษณ์บอกให้ทราบว่ารางวัลที่อยากได้คืออะไร

"ไอ้......"

"อ๊ะๆ อย่าด่าผัวนะพลอย เพราะถ้าคราวนี้ที่รักทำให้ผัวโกรธอีกละก็ รับรองที่รักจะโดนผัวทิ่มแทงจนท้องโตคราวนี้แน่นอน เอา ว่ายังไงรางวัลอ๊ะจะให้หรือเปล่า เร็วๆ"

"ไอ้คนบ้า ฉันไม่มีวันหอมแก้มคุณหรอก" แพรพลอยพูดและออกแรงผลักผู้กองคมเดชสุดแรงแต่ก็เหมือนผลักกำแพงหินเพราะนอกจากจะผลักไม่ไปแล้วแพรพลอยยังโดนคมเดชกอดเอาไว้ทั้งตัว

"ที่รักไม่หอมแก้มผัวก็ไม่เป็นไร งั้นผัวว่าเราไปต่อเรื่องของเราให้เสร็จในห้องเถอะนะ ผัวเองก็ยากเอามากบอกเลย" คมเดชพูดเสร็จก็ยกตัวขึ้นช้อนอุ้มแพรพลอยพาเดินเข้าห้องนอนไป

"ไม่นะอย่าทำบ้าๆ นะ ฉันยอม ฉันยอมหอมแก้มคุณก็ได้" แพรพลอยที่นอนอยู่ใต้ร่างหนาบนเตียงใหญ่ในห้องนอนพูดขึ้น พยายามใช้มือดันหน้าอกหนาของคมเดชเอาไว้

"หอมแก้มอย่างเดียวคงไม่พอแล้วแหละนะ ต้องจ่ายค่าอุ้มมาด้วย"

"นี่คุณ เรื่องเยอะ...... อย่าทำอะไรฉันเลยนะฉันอยากกลับบ้าน" แพรพลอยเผลอขึ้นเสียงใส่คมเดชด้วยความโกรธแต่พอนึกขึ้นได้ว่าตนเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบจึงยอมอ่อนเสียงลง

"ผมไม่ทำอะไรที่รักหรอกถ้าเราจะมาตกลงกันดีๆ แต่ก่อนอื่นหอมผมก่อน" คมเดชยื่นแก้มซ้ายให้เมียหอม แพรพลอยก็หอมแบบเอาจมูกไปปาดส่งๆ ไปเบาๆ

"แก้มนี้ด้วย" คมเดชยื่นแก้มขวาให้เมียอีก แพรพลอยก็จำยอมหอมอีกให้จบๆ ไป แต่คมเดชไม่ยอมจบง่ายๆ กลับยืนปากหนาลงไปบดจูบกลีบปากบางแดงสวยของเมียอยู่เนิ่นนาน

"ปากหวานจริงเมียคมเดช" ผู้กองคมเดชถอนจูบเมียแล้วก็พูดออกมาอย่างอารมณ์ดี

"ปล่อยได้ยังเล่า คนบ้าทั้งหอมทั้งจูบ ทั้ง..... โอ๊ยหมดแล้วฉัน เปลืองเนื้อเปลืองตัวกับคุณ สมใจคุณแล้วนี่ ปล่อยได้แล้วจะกลับบ้าน" แพรพลอยแหวใส่คมเดชด้วยท่าทีอึดอัดขัดใจอยากจะตบอยากจะควักหัวใจคมเดชออกมาให้หายแค้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"บ้านน่ะได้กลับแน่ แต่เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อน" คมเดชหัวเราะเบาๆ กับท่าทีขัดใจของเมีย

"คุยอะไรอีก นี่ฉันเสียเวลากับคุณมานานแล้วนะ พ่อกับแม่ฉันรออยู่ที่ร้านฉันต้องกลับแล้ว"

"อยากกลับบ้านเหรอ ได้ ผมจะให้คุณกลับแต่หลังจากที่คุณตกลงเป็นแฟนกับผมก่อนนะ"

"อะไรนะเป็นแฟนกับคุณ คุณจะบ้าเหรอฉันไม่ได้รักไม่ได้ชอบคุณ จะเป็นแฟนกันได้ยังไง"

"ทำไมจะไม่ได้ ไม่ได้รักไม่ได้ชอบผมแต่คุณก็โดนผมเอาแล้ว ไม่รู้แหละถ้าวันนี้คุณไม่รับปากเป็นแฟนผมคุณท้องแน่พลอย"

"ไอ้ผู้กอง นี่คุณขู่ฉันเหรอ"

"เปล่าไม่ได้ขู่ เอาจริง เลือกเอาตกลงเป็นแฟนกันหรือจะเป็นเมียแล้วเข้าหอกันตอนนี้เลย"

"ไม่ ไม่เอา ไม่เป็นเมีย เป็นแฟน เป็นแฟนก็ได้" แพรพลอยร้องโวยวายเมื่อโดนคมเดชปล้ำจูบอีกครั้ง

"พูดแล้วนะ เป็นแฟนกันแล้วนะ" คมเดชพูดย้ำพร้อมกับยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจในแบบอาการของคนเจ้าเล่ห์ แพรพลอยเห็นแล้วก็อยากจะเอามือข่วนหน้าแต่ก็กลัวพลาดท่าเสียทีต้องตกเป็นเมียของคมเดชอีกจึงยอมรับปากไป

"อือ แต่เป็นแฟนกันยังให้ใครรู้ไม่ได้นะ" แพรพลอยต่อรอง

"อ้าว ทำไมอีกล่ะ หรืออยากให้ผมประกาศตัวเป็นผัวคุณเลย"

"ไม่ ประกาศไม่ได้เพราะคุณป๋าของฉันคงไม่ยอมให้ฉันมีแฟนทั้งที่ยังเรียนไม่จบหรอก คุณอยากเป็นศัตรูกับพ่อฉันเหรอผู้กอง"

"อะไรนะ นี่คุณอายุ 21 ปีแล้วนะคุณหนูแพรพลอย พ่อคุณจะไม่ยอมได้ไงก็คุณข้ามขั้นการมีแฟนเป็นมีผัวแล้วนะครับ" 

"ไม่ต้องมาย้ำ ฉันพูดจริงๆนะ พ่อของฉันเขาไม่ชอบให้ฉันมีแฟน คุณอย่าเสี่ยงเลยปล่อยฉันได้แล้ว เอากุญแจรถมาฉันจะรีบเข้าไปที่ร้านเพชร แม่รอฉันนานแล้วนะ" แพรพลอยบอกคมเดชน้ำเสียงร้อนใจอยากกลับบ้าน กลัวที่บ้านจะรู้เรื่องของตนเองกับคมเดชเข้า

"ก็ได้ ผมยอมเป็นแฟนเก็บของคุณแบบไม่เปิดเผยก็ได้ รอให้คุณเรียนจบก่อนแล้วผมค่อยไปแสดงตัวกับพ่อตาแม่ยาย แต่ว่าผมมีข้อแม้ วันนี้คุณต้องอยู่กินข้าวกับผมแล้วค่อยกลับบ้านตอนเย็นได้ไหม ผมอยากอยู่กับคุณ อุตส่าห์ขับรถมาหาคุณตั้งไกลนี่ผมลางานมาเลยนะพลอย"

"ไม่ได้ จะบ้าเหรอฉันบอกแม่ไว้ว่าเลิกเรียนแล้วจะเข้าไปที่ร้านไปช่วยแม่ขายของ"

"พลอยก็โทรไปบอกแม่สิว่า ไปเดินเล่นไปทำธุระกับเพื่อนอะไรก็ได้ แล้วค่อยกลับบ้านตอนเย็นนะ " คมเดชเสี้ยมสอนให้เมียโกหก

"ไม่ได้ ฉันไม่เคยโกหกแม่"

"พลอยโกหกแม่ไม่ได้เป็นคนดีเนอะ งั้นผมอยากเป็นคนดีบ้างผมจะไม่โกหกใครๆ แล้ว ผมจะบอกความจริงทุกคนเลยว่าเราเป็นผัวเมียกันแล้ว ดีจังผมรู้สึกเป็นคนดีมากเลยเมียจ๋า" คมเดชลอยหน้าลอยตาพูด

"ไม่ได้ อย่านะห้ามพูดนะ ฉันอายและฉันก็ไม่อยากให้คุณป๋ากับแม่เสียใจ" แพรพลอยคัดค้านคมเดชทันที

"ถ้าอย่างนั้นที่รักก็ไปโทรบอกแม่ที่รักสิ ว่าติดไปซื้อของทำธุระกับเพื่อน ๆ เย็นๆ ค่ำๆ จะกลับบ้าน" คมเดชออกคำสั่งกับเมียอีก

"ไอ้ผู้กอง.... เออก็ได้ ปล่อยฉันสิโทรศัพท์ฉันอยู่ในกระเป๋า" แพรพลอยอึดอัดขัดใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงรับปากคมเดชออกไป มือก็ดันหน้าอกแกร่งของคมเดชให้ลุกขึ้นไปจากร่างบางของตัวเอง เพราะตอนนี้คมเดชกำลังนอนคร่อมร่างบางอยู่บนเตียงนอน

"ปล่อยก็ได้ โทรเลยนะ" คมเดชบอกเมีย แพรพลอยจึงลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์โทรหาแม่บอกแม่ว่าเลิกเรียนแล้วแต่ขออนุญาตออกไปกินข้าวดูหนังกับเพื่อนๆ วันนี้ไม่เข้าไปที่ร้านเพชรของแม่แล้วเจอกันที่บ้านตอนเย็นๆ เลย เมื่อแพรพลอยบอกแม่เสร็จก็วางโทรศัพท์ลง คมเดชจึงแย่งโทรศัพท์ไปกดโทรออกไปหาเบอร์มือถือของตัวเอง บันทึกเบอร์โทรเรียบร้อยแล้วก็บอกกับแพรพลอยว่าหิวข้าว

"พลอยพี่หิวข้าว ทำกับข้าวให้กินหน่อยสิ ในตู้เย็นมีของสดพี่ซื้อมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" คมเดชบอกเมีย

"ใครเป็นน้องคุณ ไม่ต้องมาเรียกแทนตัวเองว่าพี่เลยไอ้คนนิสัยไม่ดี หิวก็สั่งมากินสิฉันทำกับข้าวไม่เป็นหรอก" แพรพลอยพูดเสียงสะบัดใส่คมเดชด้วยความไม่พอใจที่คมเดชบังคับให้ตัวเองโกหกและยังแย่งโทรศัพท์ของแพรพลอยไปบันทึกเบอร์โทรศัพท์ไว้อีก

"แล้วใครบอกว่าคุณเป็นน้อง คุณน่ะเป็นเมียผมครับผมไม่ได้ลืม แต่ที่แทนตัวเองว่าพี่เพราะอายุมากกว่าเมียครับ" 

"ไอ้..."

"พอเลยไม่ต้องด่า ลุกขึ้นไปเข้าครัวทำกับข้าวกัน"

"ไม่ ฉันทำไม่เป็นโทรสั่งมากินสิ กินเสร็จแล้วฉันจะได้กลับบ้านเสียที"

"ทำไม่เป็นก็หัดทำ เดี๋ยวจะสอนเอง โตจนมีผัวแล้วยังทำกับข้าวไม่เป็นใช้ได้ที่ไหนกัน"

"แล้วทำไมต้องทำ ฉันไม่คิดจะมีผัวเสียหน่อย" แพรพลอยเถียงออกไปทันที

"ไม่คิดได้ไง ก็มีแล้ว ลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาแล้วไปเข้าครัวกัน เดี๋ยวชุดจะเหม็นกลิ่นกับข้าว" คมเดชลอยหน้าลอยตาพูดย้ำสถานะของตัวเองอีกครั้งพร้อมกับชวนเมียเข้าครัวไปทำกับข้าว

"อย่างนี้ก็ได้ด้วยเหรอวะ" แพรพลอยพูดออกมางงๆ เมื่อคล้อยหลังคมเดชที่เดินเข้าห้องไปหาชุดให้แพรพลอยเปลี่ยน

"เป็นแฟนกันอย่างนี้เลยเหรอวะ เฮ้ย มันใช่เหรอ" แพรพลอยพูดกับตัวเองเบาๆ อีก