ผู้ร่วมกระบวนการ
1036 คำ
บ้านอภัยสุขแสน
"มึงพากูมาที่บ้านผัวอีเจี๊ยบทำไมอีเหน่" ฉันชะเง้อหน้าไปพักไว้ที่ไหล่เล็กๆ เหมือนเด็กอนุบาลของมันก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกสงสัย
"มึงช่วยเอาหน้าบานๆ ของมึงออกไปแล้วลงไปจากรถมอไซค์ก่อนดีไหม" วันนี้ฉันนั่งรถมอเตอร์ไซค์มาน่ะ ส่วนเสน่ห์มันก็รับหน้าที่เป็นคนขี่
"ไอ้เหน่ น้องน้ำหวาน"
"สวัสดีค่ะพี่แดน" ฉันก้มลงไหว้ผู้ชายที่มีรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของฉันอย่างมีมารยาท พี่แดนคนนี้เขาเป็นสามีของ ' พิยดา อภัยสุขแสน หรือ กระเจี๊ยบ' ที่เป็นเพื่อนร่วมสาบานอีกคนของฉันน่ะ ว่าแต่...เสน่ห์มันพาฉันมาหาผัวเพื่อนทำไมก็ไม่รู้ด้วยสิ
"ไอ้เหน่ แกคิดจะทำอะไรพิเรนทร์ๆ อีกอย่างนั้นใช่ไหม" ฉันที่ได้ยินพี่แดนพูดแบบนั้นก็แทบจะหลุดหัวเราะที่ใครๆ เขาก็รู้เช่นเห็นชาติในสันดานของเสน่ห์มันไปหมด
"เพื่อนลุงทำเพื่อนเหน่เสียใจ ลุงต้องรับผิดชอบ ไม่อย่างนั้นเหน่ไม่ยอมจริงๆ ด้วย" เพื่อนลุง เอ๋? อย่าบอกนะว่าพี่แดนเป็นเพื่อนสนิทของพี่จ้าว...
"อะไรกันเล่า! ไอ้จ้าวมันเป็นคนทำแล้วทำไมลุงต้องรับผิดชอบละ แกอย่ามางี่เง่าไปหน่อยเลยน่าไอ้เหน่" พี่แดนว่าและฉันก็รู้สึกเห็นด้วยอยู่ไม่น้อยกับคำพูดของแก ครั้งนี้เสน่ห์มันงี่เง่ามากไปจริงๆ นะแหละ
"ก็ได้! งั้นเหน่ก็จะไม่รักลุง ไม่เรียกว่าลุงแล้วด้วย!" เคยบอกไปรึยังนะว่าพี่แดนน่ะแกทั้งรักและหวงหลานสาวอย่างอีเหร่เป็นที่สุดเพราะพี่แกรักเด็กผู้หญิง และแกก็กลัวคำว่าไม่รักจากปากหลานมากกว่ากลัวภรรยาอย่างอีเจี๊ยบไม่รักเอาซะอีก
"ก็ได้ๆ แกจะให้ลุงช่วยอะไรวะ แค่นี้ทำมาเป็นขู่" และดูเหมือนว่าจะเป็นการขู่ที่ได้ผลเอามากๆ เลยนะนั่น
"รับเพื่อนหนูเข้าเรียนที่ซีเซอร์เนียร์สิ แล้วที่เหลือหนูจะจัดการของหนูเอง อ่อ...ละลุงก็ต้องไปหลุดปากไปบอกเพื่อนลุงด้วยว่าเพื่อนหนูจะย้ายมาเรียนที่นี่!"
"ไอ้เหน่ ลุงจะทำแบบนั้นได้ยังไง ไอ้จ้าวมันก็เพื่อนลุงนะเว้ย!"
"ทำไมจะไม่ได้! เพื่อนกับหลาน ลุงรักใครมากกว่า! ไหนบอกแม่เหน่ว่าจะช่วยดูแลเหน่ไปตลอดชีวิตไง เรื่องแค่นี้ทำให้เหน่ไม่ได้รึไง!"
ฉันได้แต่นั่งตาปริบๆ มองลุงกับหลานที่กำลังเถียงกันทั้งที่ต้นเรื่องมันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับทั้งสองคนแม้แต่นิดเดียว
"เออๆ ก็ได้ ทวงคำสัญญาเก่งจริงนะแก น้องน้ำหวาน เรียนคณะอะไรอยู่ครับ"
"เอ่อ... นิติศาสตร์ค่ะพี่แดน" ฉันส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปยังคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่กลัวว่าพี่แกจะพาลคิดไปว่าฉันเป็นคนต้นคิดแผนการณ์ทั้งหมดในครั้งนี้
"ไม่มีใครที่มันจะคิดไอ้แผนการณ์บ้าๆ นี่ขึ้นมาได้หรอกน้องน้ำหวาน เว้นแต่ไอ้เหน่คนนี้คนเดียว" พี่แดนพูดเหมือนกับว่ารู้ทันในความคิดของฉัน ก่อนที่ฉันจะเห็นพี่แกหมุนตัวไปแจกมะเหงกลงบนหัวเล็กๆ ของเสน่ห์หนึ่งที
"น้องเข้าเรียนได้ตามปกติเลยนะครับ ไว้วันนี้พี่จะประสานงานกับพวกอาจารย์ในคณะให้"
"ขอบคุณค่ะพี่แดน ละอีเจี๊ยบไปไหนคะ" เออ... เอากับฉันเถอะ อยู่คุยกับผัวเขาอยู่นานสองนานแล้วถึงจะมาถามหาเพื่อนรักคนสนิทของตัวเอง
"พาเจนซี่ไปซื้อขนมครับ พี่ว่าน้องน้ำหวานนั่งก่อนดีกว่าเดี๋ยวสักพักน้องเจี๊ยบเขาก็น่าจะมาถึงแล้วแหละครับ" พี่แดนตอบอย่างสุภาพ เห็นอย่างนี้แล้วอิจฉาเพื่อนตัวเองแฮะ ผัวมันทั้งแสนดีและที่สำคัญรักเดียวใจเดียว
"ค่ะพี่แดน"
พรพฤกกษา เฮ้าส์
วันต่อมาเสน่ห์ก็ขับรับมินิคาร์ของมันมารับฉันกับพ่อที่พักอยู่ในห้องพักชั่วคราวตั้งแต่เช้า เห็นมันบอกว่ามันมีอะไรบางอย่างจะเซอร์ไพรส์ฉันกับพ่อ ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้เซอร์ไพรส์ที่ว่ามันคืออะไร จนกระทั่งเราสามคนเดินทางมาถึงหมู่บ้านจัดสรรสุดหรูแห่งหนึ่งนี่แหละ
"เดี๋ยวพ่อถือไปเองดีกว่าลูก" พ่อของฉันบอกับเสน่ห์ที่กำลังจะช่วยหยิบยกกระเป๋าเดินทางของฉันกับพ่อ ในตอนนี้มินิคาร์ของเสน่ห์จอดสนิทอยู่บริเวณหน้าบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านจัดสรรค่ะ
"นี่คงจะไม่ใช่เซอร์ไพรส์ที่มึงว่าใช่ไหมอีเหน่" ฉันมองไปยังบ้านสุดหรูที่ชาตินี้ทั้งชาติก็คงจะไม่มีวาสนาได้ครอบครองตาละห้อย และถ้าจะให้ฉันวางเงินดาวน์และส่งผ่อนรายเดือน ฉันกับพ่อก็คงจะสู้ไม่ไหวจริงๆ
"กูกับพ่อเราไม่มีตังค์มากขนาดนั้นหรอกนะอีเหน่"
"ก็ไม่ได้บอกให้ซื้อสักหน่อย" มันฉีกยิ้มแฉ่งก่อนจะดึงเอกสารบางอย่างออกมาจากทางด้านหลังของมัน และเอกสารแผ่นนั้นมันก็ทำให้ฉันกับพ่อถึงกับเสียน้ำตาอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ในทันทีที่เรามีโอกาสได้เห็นมันแบบชัดๆ
"วันพรุ่งนี้รบกวนคุณพ่อไปสำนักงานที่ดินกับเหน่ด้วยนะคะ บ้านและที่ดินตรงนี้จะได้กลายเป็นกรรมสิทธิ์ของคุณพ่อโดยสมบูรณ์ อย่างที่เหน่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่ทีแรก" เสน่ห์ตรงมารวบฉันกับพ่อเข้าไปกอด และการกระทำนั้นของมันก็ทำให้เราสองพ่อลูกร้องไห้ออกมาหนักขึ้นไปกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย
"ขอบคุณที่เมตตาเรานะลูกเสน่ห์ พ่อขอบคุณจริงๆ"
"ขอบใจนะอีเหน่ ฮึก... ขอบใจจริงๆ"
ในวันที่แย่แต่น้องก็ยังมีกัลยาณมิตรที่คอยเคียงข้างอยู่ในชีวิตอยู่นะ 🥹
- ผู้เขียน
