พลาดท่า
1120 คำ
"พวกมันกำลังเล็งปืนจะเป่าหัวพวกเรา วิ่งเดี๋ยวนี้!"
ปัง!
"ว้าย!" ไม่ทันจะจบประโยคของฉัน ลูกกระสุนหัวสีทองก็ลอยผ่านอากาศมาโดยที่เฉียดหัวพวกเราไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด!
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย!
"กรี๊ด! อีเหน่! วิ่ง!" พวกเราพร้อมใจกันแตกวงก่อนที่จะวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทางเพื่อหวังจะให้ผู้ชายสองคนนั้นตามตัวพวกเราทุกคนได้ยากขึ้นกว่าเดิม ในขณะที่ฉันเองก็เลือกที่จะวิ่งไปขึ้นลิฟต์สำหรับผู้พิการในการหลบลี้หนีตายจากการโจมตีแบบไม่ทันได้ตั้งตัวจากไอ้ชั่วทั้งสองคน
อยากจะบอกว่า...หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่จังหวัดภูเก็ต จ้าวมักจะตักเตือนให้ฉันพกพาปืนกระบอกนั้นที่เขาซื้อให้ ให้ติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา แล้วยังส่งบอดีการ์ดหลายสิบคนมาคุ้มกันฉันแต่ฉันก็ดันเลือกที่จะปฏิเสธเพราะกลัวพ่อจะอึดอัด
และให้ตายเถอะ! นอกจากฉันไม่เคยที่คิดจะทำตามเขาร้องขอเอาไว้ไม่พอ ฉันยังไม่เคยคิดจะเชื่อในความกังวลจนเกินกว่าเหตุของเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะฉันชะล่าใจคิดไปว่าฉันมีพี่พายุที่พกพาปืนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเป็นคนคอยคุ้มกันอยู่แล้ว ซ้ำร้ายไปกว่านั้นฉันยังนึกขบขันเขาอยู่ในใจเพราะฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีใครมาตามสะกดรอยตามเด็กนักศึกษาปีสามอย่างฉัน
สรุปแล้วก็คือลูกผู้หญิงอย่างเราๆ ควรที่จะเชื่อฟังผัวบ้างค่ะ อย่าทำตัวเป็นลูกอีมั่นเหมือนอีน้ำหวานเลยนะจ๊ะ!
มาถึงตอนนี้นี่เองที่ฉันเกิดคิดถึงปืนกระบอกนั้นที่เขามอบให้ไว้ แต่ช่างน่าเสียดายที่มันยังคงพักผ่อนอยู่ในลิ้นชักข้างหัวเตียงของอีน้ำหวานอยู่เลยพับพ่าสิ!
"แม่งเอ๊ย" ฉันวิ่งหนีไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายขณะที่ปากก็หลุดสบถออกมาให้กับความโง่เง่าเต่าตุ่นของตัวเองสลับกันไป
แล้วทำไมทางออกมันหายากจังวะเนี่ยฉิบหายเถอะ!
"กรี๊ด!"
"ปวดหัวฉิบหาย!" ความรู้สึกแรกหลังจากการตื่นนอนในเช้านี้ของฉันก็คืออาการของโรคไมเกรนที่เรื้อรังมานานหลายปี
"อ้าว...ละยา" ฉันยื่นมือออกไปเพื่อควานหากระปุกยาที่มักจะวางเอาไว้ตรงหัวเตียงเสมอทั้งๆ ที่ลูกกะตายังคงปิดอยู่ ถ้าหากใครที่มีโรคประจำตัวเหมือนกับฉันก็คงจะเข้าใจในความเจ็บปวดตรงนี้ของฉันดี
"ทำอะไรของมึงอีช้าง!"
"อีเหน่! มึงเข้ามาอยู่ในห้องกูได้ยังไง พวกมึงด้วย!" หลังจากที่ใช้สมองอันน้อยนิดประมวลผลอยู่พักนึง ในที่สุดฉันก็คิดได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้นอนอยู่ที่บ้านอย่างที่คิดเอาไปเองเมื่อก่อนหน้านี้
"เวร! กูลืมไง" ฉันสารภาพออกไปตามตรงถึงจะรู้สึกอายอยู่ในทีก็เถอะนะ "พวกมึงรู้ปะว่าพวกนั้นจับเรามาขังเอาไว้ที่ไหน"
"กูไม่รู้! ถ้าจะมีอะไรที่กูพอจะรู้ในตอนนี้ก็คือเมนส์มึงเลอะผ้าปูเตียงแล้วค่ะสาว" เป็นซันนี่ที่เอ่ยตอบก่อนที่นางจะส่งทิชชู่กล่องหนึ่งมาที่ฉัน
"อายแล้วอายอีก กรรมของกูจริงๆ" ฉันออกบ่นกับเงาของตัวเองในกระจกหลังจากที่จัดแจงทำความสะอาดคราบเลือดประจำเดือนออกไปจนหมดแล้ว และนับได้ว่าฉันยังคงหลงเหลือความโชคดีอยู่บ้างที่ตู้เสื้อผ้าในห้องน้ำบิกินี่แขวนติดตู้ไว้อยู่บ้าง ไม่รู้หรอกว่าของใครแต่มันก็คงจะดีกว่าการใส่กางเกงในเปื้อนเลือดตัวเดิมแหละจริงไหมละ?
"พวกนั้นเอาข้าวมาให้เหรอ?" ฉันที่พึ่งจัดการตัวเองเสร็จเอ่ยถามเพื่อนร่วมชะตาอีกสี่คนที่กำลังนั่งล้อมกล่องโฟมสีขาวที่คาดว่าจะมีข้าวอยู่ด้านใน
"เออ เขาก็รอกินพร้อมมึงเนี่ยอีช้าง ทีนี้จะกินได้ยังอีเวร"
"อีนี่ก็ด่าเก่ง" ฉันเมินคำพูดที่ไม่น่าฟังของอีเหน่ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งร่วมวงทานข้าวกับคนอื่นๆ ก็ไม่อยากจะออกปากชมไอ้คนที่ลักพาตัวพวกเรามาหรอกนะ แต่...ไอ้ข้าวกล่องที่พวกนั้นเตรียมมาให้โคตรอร่อยเลยอะบอกตรงๆ
"มีใครบางคนกำลังจะเปิดประตูเข้ามา"
"อีนี่เหรอที่เป็นคนยิงไอ้วีแกนกับไอ้ซีไนน์"
หนึ่งในสามชี้นิ้วมาที่ฉันในขณะที่ฉันก็เชิดหน้าขึ้นสู้เพื่อที่จะให้พวกมันเห็นว่าฉันไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น แม้ในใจจริงๆ จะยังมีความรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้างก็ตามทีเถอะนะ ฮ่าๆๆ
"อย่าทำอะไรพวกหนูเลยนะจ๊ะพี่จ๋า เรื่องวันนั้นเพื่อนหนูมันไม่ได้ตั้งใจ หนูต้องขอโทษแทนเพื่อนของหนูด้วยนะจ๊ะ" ฉันแทบจะจะหลุดขำหลังจากที่ได้ยินคำว่าจ๊ะจ๋าออกมาจากปากของฟ้าใส เพราะโดยปกติแล้วมันเคยพูดจาอ่อนน้อมอ่อนหวานเป็นกับชาวบ้านเขาที่ไหน
"พี่อยากได้อะไร เดี๋ยวหนูจะให้หมดเลย ขอแค่อย่าทำอะไรพวกหนูเลยนะจ๊ะ" แม่เจ้าโว้ย! อีฟ้าเอาจริงแล้วครับผม! มันเล่นเปิดมินิสเกิร์ตโชว์เนินอูมเอาซะขนาดนั้นขนาดฉันที่เป็นผู้หญิงยังถึงกับไปไม่เป็น แล้วไอ้สามคนนั้นที่เป็นผู้ชายจะยังหลงเหลือสติสัมปชัญญะอยู่ได้อย่างไร!
"ค่อยคุยกันได้หน่อย" หนึ่งในสามก้าวเข้ามาหาอีฟ้าช้าๆ ในขณะที่พวกเราที่เหลือก็เล็งหาสิ่งที่พอจะนำมาเป็นอาวุธป้องกันตัวได้ เพื่อที่จะได้จัดการพวกมันให้ได้จนอยู่หมัด
"ก้มลงมาหน่อยจ้ะพี่จ๋า ตรงนั้นแหละจ้ะ"
ปั๊ก!
"อ๊าก!" ไม่เกินวินาทีต่อมาที่ไอ้หน้าปลาหมอนั้นมันมุดเข้าหาระหว่างขาของอีฟ้าใส มือเล็กๆ นั้นของอีฟ้าใสก็ค้ำยันเข้าตรงไหล่ผู้ชายคนนั้นก่อนจะดันตัวเองขึ้นมาทับหัวมันและใช้ส้อมที่เตรียมเอาไว้ในมือเสียบเข้าตรงต้นคอของมันจนเลือดสาดกระจาย
"อ้าวเฮ้ย! จับตัวพวกมันเอาไว้!"
"ถ้าคิดว่าทำได้มึงก็เข้ามา!"
โหดทั้งแก๊งไม่ต้องสืบ ฮ่าๆๆๆ
- ผู้เขียน
