ยามเมื่อจากมาห่างค่ายทหารแล้ว หยางเจี๋ยยืนคุมเชิงที่บนหน้าผา มุมนี้จะมองเห็นผู้คนทั้งค่าย มันนอนบนต้นไม้อยู่ใต้แสงจันทรา เจี้ยนหวาอมยิ้มให้มันเอามือลูบหัวมันลงไปเบาๆ
"เห้อ...ลูกหมาในวันนั้น เติบโตเป็นลูกเสือเช่นนี้ช่างงดงาม หากมีมิชาวเหลียวเจ้าก็จะยังมิเคยรบทัพจับศึก หากมิมีพวกมารแดง ไหนเลยพวกเราจะได้พบเห็นวิชาแปลกประหลาดเช่นนี้ จากนี้ทัพอู่จงคงมิปราบปราบวิชาต้องห้ามแล้ว แต่คงให้ผู้ฝึกรายงานต่อวังหลวงหรือให้กองทัพฝึกฝนเสีย อาจให้องค์รัชทายาทน้อยนั่นกระมังนำไปฝึกฝนเสีย "
เจี้ยนหวาบ่นอยู่ผู้เดียว หยางเจี๋ยมองนางแล้วก็เอื้อมมือมาจับมือของนาง ที่วางลงมาบนหัวของตนเบาๆ
“ข้าเพียงหวังว่าจะเก่งกาจกว่าท่านในซักวันหนึ่งบ้าง ข้าอยากปกป้องท่าน ดูแลท่านบ้าง"
"เจ้าจะเก่งขึ้นในซักวันหนึ่งเองหยางเจี๋ย จนถึงวันนั้นเจ้าจะสามารถดูแลคนที่เจ้ารักได้"
หยางเจี๋ยจับมือเจี้ยนหวาค้างไว้บนศีรษะของตนไว้เนิ่นนาน ท
