EP17
.
.
.
ดวงตากลมโตมองคนบนร่างด้วยสายตาเจ็บปวดพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองอดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ จนมันเกิดรอยแผลตามผิวปากแต่มันก็ไม่เท่าเจ็บที่ใจ ตรงนี้มันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว...
"ก็ดี รู้แล้วก็ดี ฉันจะได้ไม่ยํ้าบ่อย" พูดจบมือหนาก็หยิบมวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยักเตรียมจะจี้ลงบนผิวกายบอบชํ้าแต่ทวาร่างกายของเชอร์รีนกลับสั่นเทาราวกับแมวน้อย ทำให้แทนไทอดกลั้นอารมณ์โกรธเอาไว้แล้วโยนมันทิ้งบนพื้นห้อง ปลายท้าวบดขยี้มันเละแล้วหันมาสนใจคนใต้ร่างแทน จนเชอร์รีนที่นอนรอรับความป่าเถื่อนค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ...
"นายหยุดทำไม อยากเห็นฉันทรมานไม่ใช่หรอ.." นํ้าเสียงแผ่วเบาถามออกไปมันไม่ใช่การประชดแต่คำถามมันออกมาจากความรู้สึกไม่เข้าใจของหญิงสาวจริงๆ
"ทรมานที่กายมันคงไม่ทรมานที่ใจหรอกใช่มั้ย"
"แต่สำหรับฉัน นายคงไม่มีข้อยกเว้น.."
"พูดแบบนี้อยากโดนงั้นหรอ"
"ฉันแค่สงสัย ทำไมนา
