“คุณวีรอในรถก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูลงไปเอง” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากที่ชาวีขับรถมาส่งเธอถึงหน้าร้าน เพราะใกล้เวลาเข้าเรียนเต็มทีเธอจึงต้องรีบหยิบเสื้อผ้าเหล่านั้นไปส่งคืนร้านด้วยความรวดเร็ว
“นี่คิดจะลาออกจริง ๆ แล้วใช่ไหม” ผู้จัดการร้านเอ่ยถามเมื่อเห็นปรานปราลินนำยูนิฟอร์มมาส่งคืน
“ค่ะ หนูจำเป็นจริง ๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า” หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิด อีกฝ่ายจึงหันไปหยิบเงินจำนวนหนึ่งเพื่อนำมาให้เป็นค่าตอบแทน
“นี่เป็นเงินเดือนของแป้ง พี่เตรียมเอาไว้ให้หลายวันแล้ว รับไปสิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถือเสียว่ามันเป็นค่าเสียหายที่หนูลาออกโดยพละการ”
“รับไปเถอะ ค่าเสียหายอะไรกัน นี่เป็นค่าแรงของแป้งต่างหาก” เจ้าของร้านคะยั้นคะยอจนปรานปราลินต้องรับเงินจำนวนนั้นมาอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อเสร็จธุระแล้วจึงรีบขอตัวกลับเพราะจะต้องไปเข้าเรียนต่อ ทว่าแค่เพียงหันหลังเดินออกจากร้านไป มือที่
