ปรานปราลินรีบใส่เกียร์หมาทันทีที่เห็นว่าพิมพิลากำลังจะข้ามถนนมาหาเธอ ด้วยรู้ดีว่าผู้เป็นแม่เลี้ยงคงจะไม่พอใจที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้ปลายฟ้าลูกสาวคนเดียวต้องถูกจับตัวไปขัดดอกแทน
“แกจะหนีไปไหนนังตัวดี หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงแหลมเล็กยังคงดังไล่ตามหลังมาพร้อมกับร่างผอมซูบที่ยังคงไล่ตามหลังมาติด ๆ
หญิงสาวเหยียบย่ำไปบนพื้นคอนกรีตที่มีน้ำสีดำขังอยู่บนนั้น โดยไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่ามันจะกระเด็นมาโดนเนื้อตัวให้สกปรก สิ่งเดียวที่เธอต้องทำในตอนนี้ คือการหนีไปให้พ้นจากนางมารร้ายที่กำลังวิ่งตามมานี่ต่างหาก
เสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องเป็นระยะเหมือนจะเบาลงเมื่อเทียบกับเสียงหายใจเหนื่อยหอบของปรานปราลินในตอนนี้ ร่างบางระหงอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของร้านกาแฟเปียกปอนไปด้วยหยาดฝนที่สาดเทลงมาอย่างไม่ปราณี ใบหน้าหวานดูวิตกและเหนื่อยล้าเพราะวิ่งหนีมาไกลพอสมควร
“แกหนีฉันไม่รอดหรอก ฉันจะเอาเลือดหัวแกออกให้ได้ นังแป้ง แก
