ปรานปราลินตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวันก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนโดยที่ไม่ลืมแง้มประตูมองหาชาวีจนทั่วห้อง เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาไม่อยู่หญิงสาวจึงค่อยเดินออกมาจากห้องตัวเองก่อนจะพบกับซองสีขาววางไว้บนโต๊ะหน้าทีวีพร้อมกับโน้ตใบเล็กอีกหนึ่งใบ
“ค่าเทอม...” ร่างเล็กในชุดนักศึกษาอ่านตัวหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นด้วยลายมือของชาวีเสียงแผ่วเบาแต่ก็เจือไปด้วยรอยยิ้มกว้าง “ลุงสายเปย์ซะด้วย น่ารักจัง”
หญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หยิบซองสีขาวในมือกลับไปเก็บในห้อง เธอไม่ได้ตั้งใจอยากจะใช้เงินของเขาเสียเท่าไหร่เพราะลำพังค่ากินค่าอยู่ก็นับว่าเป็นพระคุณมากแล้ว เงินก้อนนี้เธอจะเก็บมันไว้ใช้คืนเขาในวันที่เธอพร้อมจะจากที่นี่ไปแล้วจริง ๆ
“แป้ง! มาแต่เช้าเลยนะ” เสียงคุ้นหูเอ่ยเรียกขึ้นทันทีที่หญิงสาวมาถึงตึกเรียน
“พี่วิน...”
“อื้ม ทานอะไรหรือยังล่ะพี่ซื้อแซนด์วิชมาฝากด้วยเผื่อแป้งหิว” ร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดนักศึกษาแบบเ
